Tijdens rijangst-training, net wanneer ‘t me lukt om vloeiend te schakelen, zegt m’n rij-instructeur, "Wie weet kom je in Zweden wel een knappe blonde Zweedse prins op een witte eland tegen." "AAAAH NEE,” roep ik, en raak bijna een paaltje, "Dat zegt iedereen al. Daar gaat het helemaal niet om! Als ik naar de Noordpool zou gaan, zou iedereen dan ook zeggen ‘je komt daar vast een leuke ijsbeer tegen?’"
Want iedereen vertelt me "Wie weet kom je daar wel een leuke Zweed tegen." M’n jobmatcher zegt ‘t. De tandartsassistente zegt ‘t. M’n hospita zegt het. Collega’s van m’n moeder zeggen ’t tegen m’n moeder. De precieze bewoording verschilt natuurlijk.
S., één van m’n beste vriendinnen die net een baan in Ierland heeft gekregen, sms-t "Ik straks een leuke Ier en jij een leuke Zweed, right?"
Flamboyante oud-studiegenoot "Zoek maar een leuke Zweed uit."
Kerk-dame "Je blijft er vast aan iemand hangen."(Alsof ik een baby-aapje ben).
M’n grote-broer-figuur "M’n vrouw en ik weten het zeker, jij komt na die vier jaar bezwangerd en getrouwd terug."
Bij barbecue van studentenvereniging "Oh Zweedse jongens zijn zo leuk, jij boft!"
Fotograaf bij ’t jubileum van m’n ouders "Trouwerij in Zweden, dat doe ik graag!"
En als ik dan vertel dat ik met drie Zweedse (en christelijke!) jongens in één huis ga wonen, nou, dan is het hek helemaal van de dam...
Dat samenwonen met drie Zweedse jongens is trouwens helemaal toevallig (m’n leven doet niet eens haar best om normaal te zijn), maar ik maak me er meer zorgen over of die jongens zich wel aan het schoonmaakrooster houden dan over romantische implicaties. De kans op een leuke Zweed boeit me nu even helemaal niet, maar iedereen denkt kennelijk van wel.
Als je al die blije enthousiaste reacties hoort zou je denken dat ik 2047 kilometer verhuis alleen om een Viking aan de haak te slaan (aan de lange blonde haren, vermoedelijk). In plaats van gewoon 40 uur per week werken om eindelijk m'n megastudieschuld af te kunnen betalen. Oh ja, en het Noorderlicht weer te zien. En aangezien Utrecht niet magisch naar het noorden van Zweden verplaatst kan worden, moet ik daar nieuwe vrienden maken.
Ik vind het echt heel lief van alle mensen die het helemaal voor zich zien en 2047 kilometer willen rijden voor die super-onwaarschijnlijke trouwerij...
Dus nee, ik hoef geen leuke Zweed.
P.S. Maar mocht ik er eentje tegenkomen, dan horen jullie dat natuurlijk meteen.
Want iedereen vertelt me "Wie weet kom je daar wel een leuke Zweed tegen." M’n jobmatcher zegt ‘t. De tandartsassistente zegt ‘t. M’n hospita zegt het. Collega’s van m’n moeder zeggen ’t tegen m’n moeder. De precieze bewoording verschilt natuurlijk.
S., één van m’n beste vriendinnen die net een baan in Ierland heeft gekregen, sms-t "Ik straks een leuke Ier en jij een leuke Zweed, right?"
Flamboyante oud-studiegenoot "Zoek maar een leuke Zweed uit."
Kerk-dame "Je blijft er vast aan iemand hangen."(Alsof ik een baby-aapje ben).
M’n grote-broer-figuur "M’n vrouw en ik weten het zeker, jij komt na die vier jaar bezwangerd en getrouwd terug."
Bij barbecue van studentenvereniging "Oh Zweedse jongens zijn zo leuk, jij boft!"
Fotograaf bij ’t jubileum van m’n ouders "Trouwerij in Zweden, dat doe ik graag!"
En als ik dan vertel dat ik met drie Zweedse (en christelijke!) jongens in één huis ga wonen, nou, dan is het hek helemaal van de dam...
Dat samenwonen met drie Zweedse jongens is trouwens helemaal toevallig (m’n leven doet niet eens haar best om normaal te zijn), maar ik maak me er meer zorgen over of die jongens zich wel aan het schoonmaakrooster houden dan over romantische implicaties. De kans op een leuke Zweed boeit me nu even helemaal niet, maar iedereen denkt kennelijk van wel.
Als je al die blije enthousiaste reacties hoort zou je denken dat ik 2047 kilometer verhuis alleen om een Viking aan de haak te slaan (aan de lange blonde haren, vermoedelijk). In plaats van gewoon 40 uur per week werken om eindelijk m'n megastudieschuld af te kunnen betalen. Oh ja, en het Noorderlicht weer te zien. En aangezien Utrecht niet magisch naar het noorden van Zweden verplaatst kan worden, moet ik daar nieuwe vrienden maken.
Ik vind het echt heel lief van alle mensen die het helemaal voor zich zien en 2047 kilometer willen rijden voor die super-onwaarschijnlijke trouwerij...
Dus nee, ik hoef geen leuke Zweed.
P.S. Maar mocht ik er eentje tegenkomen, dan horen jullie dat natuurlijk meteen.
Log in om te reageren.
