En daar sta je dan. Op het station. Tussen de mensenmassa. En dan moet je op basis van een foto de juiste persoon zien te herkennen. Het zijn de momenten waarop ik me weleens afvraag waarom ik dat doe, dat online daten.
Al ijsberend, scan ik iedereen die voorbijkomt. Zou dat hem zijn? Is dat hem misschien? Ik ben weleens snel achter een kaartjesautomaat gedoken. Dat was toen ik iemand zag waarvan ik dacht dat hij het was, maar niet wilde dat dat zo was. En als dat wel zo was, dan wilde ik me eventjes mentaal voorbereiden. Gelukkig zit ik ernaast. Weer tevoorschijn gekomen, zie ik al snel een andere jongen die veel meer overeenkomsten vertoont. Een leuke avond met een leuke jongen volgt.
Maar een poosje geleden op Utrecht Centraal verliep de herkenning ook niet helemaal gestroomlijnd. Ik sta op de afgesproken tijd, op de afgesproken plek, rond te kijken. En ja hoor, na een korte observatie weet ik het. Dat is hem. Iemand die op het eerste oog voldoet aan de foto, en ook om zich heen aan het kijken is. Op een punt waar iedereen afspreekt, is dat overigens niet heel uniek, maar daar sta ik even niet bij stil. Ik ga meteen tot actie over. Ik loop naar de persoon toe, kijk hem aan en zeg enthousiast: ‘hoi’. En waar een wederzijdse begroeting zou moeten volgen, krijg ik alleen een vragende blik toegeworpen. Ik verontschuldig me en vervolg mijn zoektocht.
Even later zie ik op een bankje een jongen zitten die het zou kunnen zijn, maar ik ben nu voorzichtiger. Feit dat hij dicht naast een meisje zit, vind ik ook niet helemaal voor pleiten. Dus ik loop hem gewoon voorbij. Maar ook nu maak ik een verkeerde inschatting. Hij heeft mij wel herkend en komt achter me aan. Waarbij het even duurt voor ik in de gaten heb dat ik word achtervolgd…
Tegenwoordig kies ik wat vaker voor rustige plekken om af te spreken.
Al ijsberend, scan ik iedereen die voorbijkomt. Zou dat hem zijn? Is dat hem misschien? Ik ben weleens snel achter een kaartjesautomaat gedoken. Dat was toen ik iemand zag waarvan ik dacht dat hij het was, maar niet wilde dat dat zo was. En als dat wel zo was, dan wilde ik me eventjes mentaal voorbereiden. Gelukkig zit ik ernaast. Weer tevoorschijn gekomen, zie ik al snel een andere jongen die veel meer overeenkomsten vertoont. Een leuke avond met een leuke jongen volgt.
Maar een poosje geleden op Utrecht Centraal verliep de herkenning ook niet helemaal gestroomlijnd. Ik sta op de afgesproken tijd, op de afgesproken plek, rond te kijken. En ja hoor, na een korte observatie weet ik het. Dat is hem. Iemand die op het eerste oog voldoet aan de foto, en ook om zich heen aan het kijken is. Op een punt waar iedereen afspreekt, is dat overigens niet heel uniek, maar daar sta ik even niet bij stil. Ik ga meteen tot actie over. Ik loop naar de persoon toe, kijk hem aan en zeg enthousiast: ‘hoi’. En waar een wederzijdse begroeting zou moeten volgen, krijg ik alleen een vragende blik toegeworpen. Ik verontschuldig me en vervolg mijn zoektocht.
Even later zie ik op een bankje een jongen zitten die het zou kunnen zijn, maar ik ben nu voorzichtiger. Feit dat hij dicht naast een meisje zit, vind ik ook niet helemaal voor pleiten. Dus ik loop hem gewoon voorbij. Maar ook nu maak ik een verkeerde inschatting. Hij heeft mij wel herkend en komt achter me aan. Waarbij het even duurt voor ik in de gaten heb dat ik word achtervolgd…
Tegenwoordig kies ik wat vaker voor rustige plekken om af te spreken.
Log in om te reageren.
