Met ruim 40000 wandelaars die bij elkaar gepakt door Nijmegen strompelen kwam ik op het originele en verheffende idee om óók een week te gaan wandelen. Vrijdagavond kwam ik voor dit hoge doel aan in Zuid Limburg waar ik het goede voornemen had om een tocht van 90 km door de hele streek te lopen, het Krijtlandpad. Nu, op de helft van mijn verblijf, valt het toch allemaal wat zwaarder dan ik had gedacht. Begon ik vol overgave aan de eerste dagtocht, halverwege de tweede limburgse berg zakte de moed mij al totaal in de bergschoenen en begon ik hevig terug te verlangen naar een totaal doorregende polderweg in Almere. Waarom een mooi pad aanleggen, langs allerlei mega heuvels, waar je direct na de voldoening van het afdalen weer aan een nieuwe klim moet beginnen?
Ondertussen blijft het hoofd lekker malen. Hoeveel bergen komen er nog? Wat is het doel van het leven? Heb ik nog genoeg koekjes? Waarom zijn alle vrouwen die mij niet leuk vinden stom? Je ziet het, de normale levensvragen.
En terwijl ik mij na elke etappe naar mijn slaapplek laat rijden in een overheerlijke streekbus en ik ’s avonds onder de douche mijn zegeningen (lees: nieuwe blaren) tel, moet ik af en toe aan Jezus denken. In Zijn tijd was alles met de voet. Lopen zonder te weten hoe je ontvangen gaat worden, zonder te weten waar je slaapt of wat je zult eten. Enkeltje Judea- Galilea? Vier dagen sjokken door de woestijn, een eventueel uitstapje naar Samaria niet meegerekend. Achtervolgd door hysterische menigten, opgewacht door boze tempelmensen met de stenen in de hand. En ondanks dat doorlopen, omdat je de mensen wilt helpen.
En wij maar doorrennen met elkaar.
Ondertussen blijft het hoofd lekker malen. Hoeveel bergen komen er nog? Wat is het doel van het leven? Heb ik nog genoeg koekjes? Waarom zijn alle vrouwen die mij niet leuk vinden stom? Je ziet het, de normale levensvragen.
En terwijl ik mij na elke etappe naar mijn slaapplek laat rijden in een overheerlijke streekbus en ik ’s avonds onder de douche mijn zegeningen (lees: nieuwe blaren) tel, moet ik af en toe aan Jezus denken. In Zijn tijd was alles met de voet. Lopen zonder te weten hoe je ontvangen gaat worden, zonder te weten waar je slaapt of wat je zult eten. Enkeltje Judea- Galilea? Vier dagen sjokken door de woestijn, een eventueel uitstapje naar Samaria niet meegerekend. Achtervolgd door hysterische menigten, opgewacht door boze tempelmensen met de stenen in de hand. En ondanks dat doorlopen, omdat je de mensen wilt helpen.
En wij maar doorrennen met elkaar.
Log in om te reageren.
