Ik heb een tik. Vrijwel iedereen heeft een tik, maar die van mij is minstens twee keer zo erg als die van anderen. De ellende bij mij zit hem namelijk in het feit dat ik altijd moet meetikken op muziek. Dat varieert een beetje van het op en neer gaan met mijn voet, tot het knippen met mijn vingers. Mijn tik tikt dus van tijd tot tijd behoorlijk door. Een soort van tikkende tijdbom, alleen dan levend en zonder ontploffingsgevaar.
Dat tikken doe ik vrijwel altijd op een beat. Nu is een beat vrij saai: vrijwel alle hedendaagse muziekstukken hebben een simpele beat. Niets moeilijk doen met een lang-kort-kort-tik, maar gewoon een simpele tik en dat dan een paar honderd keer achter elkaar. Ik moet zeggen dat mijn tiktik mij aardig simpel tikt. Tenslotte zit er weinig diepgang in het tikken met je hand, op de vloer of op iemands been. Ja, zo ver gaat mijn tikverslaving al. Evenals het tikken in de trein, waarbij je pas door hebt dat je tikt wanneer iemand tegen zijn voorhoofd tikt. Alsof ik getikt ben.
Echt vervelend werd het pas op het moment dat ik een klok hoorde die tikte. Men stelt wel eens dat het klokje thuis tikt, zoals het nergens tikt. Nu heb ik het geluk dat er in mijn huis alleen digitale klokken zijn, welke niet tikken. Want bij het tikken van de klok gingen zowel mijn vingers als mijn voet onmiddellijk in de voor mij zo bekende tikhouding. Helaas wil mijn date mijn tiktik niet leren kennen, waardoor ik al snel alleen zat te tikken.
Dat is jammer, want tikken is heel sociaal. Zeker als je niet op een maat tikt, maar willekeurig een eigen ritme bij elkaar tikt. Regelmatig valt er dan iemand bij, waardoor je een heel gezellig tik-ensemble krijgt. In plaats van social talk krijg je social tik, wat een verdere dimensie geeft aan de relatie tussen beiden. Het zou mij niets verbazen als er vele relaties zijn ontstaan tijdens het tikken op verschillende voorwerpen. Uiteindelijk komt het dan neer op tikken op elkaar, wat natuurlijk een uiterst intieme handeling is. Uiterst exclusief ook. Want wie van ons kan nu zeggen dat hij getikt is?
Het is hard werken om van mijn verslaving af te komen. Inmiddels ben ik in staat om bij achtergrondgeluid niet te tikken, waardoor ik ook weer in de buurt van klokken kan praten. Maar ik ga door. Uiteindelijk wil ik helemaal van mijn tiktik afkomen. Ik zou helemaal getikt worden van al dat getik. En als dat niet lukt? Misschien moet ik er dan mijn beroep van maken. Ik zou niet de eerste zijn: Phil Collins, Roger Taylor en Henry Spinetti gingen mij voor. Ook zij hadden een tik-verslaving, maar vermaken er nu veel mensen mee. Misschien toch niet zo gek, zo'n tiktik.
Dat tikken doe ik vrijwel altijd op een beat. Nu is een beat vrij saai: vrijwel alle hedendaagse muziekstukken hebben een simpele beat. Niets moeilijk doen met een lang-kort-kort-tik, maar gewoon een simpele tik en dat dan een paar honderd keer achter elkaar. Ik moet zeggen dat mijn tiktik mij aardig simpel tikt. Tenslotte zit er weinig diepgang in het tikken met je hand, op de vloer of op iemands been. Ja, zo ver gaat mijn tikverslaving al. Evenals het tikken in de trein, waarbij je pas door hebt dat je tikt wanneer iemand tegen zijn voorhoofd tikt. Alsof ik getikt ben.
Echt vervelend werd het pas op het moment dat ik een klok hoorde die tikte. Men stelt wel eens dat het klokje thuis tikt, zoals het nergens tikt. Nu heb ik het geluk dat er in mijn huis alleen digitale klokken zijn, welke niet tikken. Want bij het tikken van de klok gingen zowel mijn vingers als mijn voet onmiddellijk in de voor mij zo bekende tikhouding. Helaas wil mijn date mijn tiktik niet leren kennen, waardoor ik al snel alleen zat te tikken.
Dat is jammer, want tikken is heel sociaal. Zeker als je niet op een maat tikt, maar willekeurig een eigen ritme bij elkaar tikt. Regelmatig valt er dan iemand bij, waardoor je een heel gezellig tik-ensemble krijgt. In plaats van social talk krijg je social tik, wat een verdere dimensie geeft aan de relatie tussen beiden. Het zou mij niets verbazen als er vele relaties zijn ontstaan tijdens het tikken op verschillende voorwerpen. Uiteindelijk komt het dan neer op tikken op elkaar, wat natuurlijk een uiterst intieme handeling is. Uiterst exclusief ook. Want wie van ons kan nu zeggen dat hij getikt is?
Het is hard werken om van mijn verslaving af te komen. Inmiddels ben ik in staat om bij achtergrondgeluid niet te tikken, waardoor ik ook weer in de buurt van klokken kan praten. Maar ik ga door. Uiteindelijk wil ik helemaal van mijn tiktik afkomen. Ik zou helemaal getikt worden van al dat getik. En als dat niet lukt? Misschien moet ik er dan mijn beroep van maken. Ik zou niet de eerste zijn: Phil Collins, Roger Taylor en Henry Spinetti gingen mij voor. Ook zij hadden een tik-verslaving, maar vermaken er nu veel mensen mee. Misschien toch niet zo gek, zo'n tiktik.
Log in om te reageren.
