Laatst was ik met een vriendin op stap. Erg gezellig; shoppen, uit eten, naar de film, ergens wat drinken en vooral: bijkletsen! Wel had ik de hele dag en avond het idee dat we met z’n drietjes waren. Om de zoveel minuten gleden haar vingers over het touchscreen van een zekere 3G, om eens lekker heen en weer te swypen. Wanneer Whatsapp even niets nieuws te bieden had, werden Twitter of Facebook met zekere regelmaat bekeken. Ja, want stel je eens voor dat jij de laatste bent die weet dat de buurman een nieuwe vriendin heeft!
Foto’s maken, bekijken en doorsturen was ook een vast onderdeel die avond. Ik – absoluut géén digibeet, maar dus ook duidelijk niet in het bezit van een Appeltje “ik-foon” – verbaasde me ten zeerste over de mate van aanwezigheid van het apparaat dat tot voor kort alleen bedoeld was om te bellen.
Steeds viel de conversatie even stil, omdat ik braaf wachtte tot haar aandacht weer bij mij was en we verder konden praten en lachen. Dat het een echte “ik-foon” is mag duidelijk zijn, want degene die er mee bezig is, sluit zich even compleet in zichzelf op, of heeft – in het gunstigste geval- met een half oor aandacht voor jullie gesprek of de wereld om zich heen.
De “ik-foon” leek vandaag wel een extra lichaamsdeel tijdens het shoppen, extra bestek tijdens de maaltijd en een extra gesprekspartner tijdens het uitgaan.
Ik moet nu iets bekennen: mijn Japanse koelkast zit standaard in mijn tas of jas en ligt niet zo voor de grijp en in het zicht. Verder kun je er alleen mee bellen en een enkele foto maken, dus het op tafel leggen van mijn gsm heeft sowieso geen toegevoegde waarde!
De afgelopen 5 jaar zag ik steeds meer mensen in mijn omgeving overgaan op een “slimfoon”, maar steeds dacht ik: “zolang mijn gsm nog werkt, koop ik geen andere!” Eerst kocht een enkele vriendin zo’n “slim-foon”, toen wat collega’s en uiteindelijk zijn zelfs mijn ouders om!
Ik heb me even achter mijn oren gekrabd en alle voor- en nadelen op een rijtje gezet. Feit blijft dat je je erg kunt laten (af-)leiden door je telefoon, maar daar ben je zelf bij. Vrijwel iedereen die ik spreek is lóvend over de vele functies en apps.
Je raadt het al, vorige week werd er een pakket bezorgd, waar ik digitaal voor moest tekenen en waar ik me voor moest legitimeren, maar jawel, een wereldwonder is geschied: Miss Fish heeft eindelijk een smartphone!
Deze Angry-Bird gaat nu ff tweeten dat ze op Wordfeud verder gaat, terwijl via Youtube een masterlijk nummer wordt gedownload. Straks kan ik ook verder swipen in de tuin, want buienradar geeft aan dat het droog blijft en de zon gaat schijnen. Dan kan ik meteen een foto maken van de uitkomende lavendel en direct posten op Facebook. O, ja, het schijnt dat je er ook mee kunt bellen, maar dat heb ik eigenlijk nog niet gedaan
Foto’s maken, bekijken en doorsturen was ook een vast onderdeel die avond. Ik – absoluut géén digibeet, maar dus ook duidelijk niet in het bezit van een Appeltje “ik-foon” – verbaasde me ten zeerste over de mate van aanwezigheid van het apparaat dat tot voor kort alleen bedoeld was om te bellen.
Steeds viel de conversatie even stil, omdat ik braaf wachtte tot haar aandacht weer bij mij was en we verder konden praten en lachen. Dat het een echte “ik-foon” is mag duidelijk zijn, want degene die er mee bezig is, sluit zich even compleet in zichzelf op, of heeft – in het gunstigste geval- met een half oor aandacht voor jullie gesprek of de wereld om zich heen.
De “ik-foon” leek vandaag wel een extra lichaamsdeel tijdens het shoppen, extra bestek tijdens de maaltijd en een extra gesprekspartner tijdens het uitgaan.
Ik moet nu iets bekennen: mijn Japanse koelkast zit standaard in mijn tas of jas en ligt niet zo voor de grijp en in het zicht. Verder kun je er alleen mee bellen en een enkele foto maken, dus het op tafel leggen van mijn gsm heeft sowieso geen toegevoegde waarde!
De afgelopen 5 jaar zag ik steeds meer mensen in mijn omgeving overgaan op een “slimfoon”, maar steeds dacht ik: “zolang mijn gsm nog werkt, koop ik geen andere!” Eerst kocht een enkele vriendin zo’n “slim-foon”, toen wat collega’s en uiteindelijk zijn zelfs mijn ouders om!
Ik heb me even achter mijn oren gekrabd en alle voor- en nadelen op een rijtje gezet. Feit blijft dat je je erg kunt laten (af-)leiden door je telefoon, maar daar ben je zelf bij. Vrijwel iedereen die ik spreek is lóvend over de vele functies en apps.
Je raadt het al, vorige week werd er een pakket bezorgd, waar ik digitaal voor moest tekenen en waar ik me voor moest legitimeren, maar jawel, een wereldwonder is geschied: Miss Fish heeft eindelijk een smartphone!
Deze Angry-Bird gaat nu ff tweeten dat ze op Wordfeud verder gaat, terwijl via Youtube een masterlijk nummer wordt gedownload. Straks kan ik ook verder swipen in de tuin, want buienradar geeft aan dat het droog blijft en de zon gaat schijnen. Dan kan ik meteen een foto maken van de uitkomende lavendel en direct posten op Facebook. O, ja, het schijnt dat je er ook mee kunt bellen, maar dat heb ik eigenlijk nog niet gedaan
Log in om te reageren.
