Als je verliefd bent, denk je niet aan problemen, onbegrip en miscommunicatie. Op je trouwdag denk je niet aan moeilijkheden. Scheiden doe je niet, dat wil je niet, dat ‘mag’ niet. Toch gebeurt het; zelfs als de wittebroodsweken nog maar net achter de rug lijken te zijn en het eerst lustrum nog lang niet in zicht is. Twee jonge vrouwen vertellen hun eigen verhaal van een mislukt huwelijk.
"Ik was 16 en hij 18 toen we een relatie kregen," vertelt Daniëlle. "Toen we trouwden waren we 19 en 21. Die dag was ik niet helemaal blij, maar dit was nou eenmaal mijn keuze. In de huwelijksnacht huilde ik, omdat ik besefte dat ik niet meer terug kon. Het voelde niet zoals ik had gewild of verwacht had dat het zou voelen."
Een week voor haar 17e verjaardag emigreerde de familie van Marion* (25 jaar) naar de andere kant van de wereld, een grote schok voor haar. Ze begon een nieuw leven, een eenzaam leven. Maar naar een paar maanden later ontmoette ze hem: "Een Afrikaanse jongen uit de kerk. Het was een aardige vent, maar niet echt mijn type." Elke week gingen ze samen naar bijbelstudie en na een tijdje hadden ze verkering. "Ik heb een hekel aan alleen zijn. En hoe weet je of hij de ware is? Hoe weet je dat je van iemand houdt en niet alleen om iemand geeft? Ik was eenzaam en had iemand nodig om me goed te laten voelen, denk ik. Na een jaar waren we verloofd en een jaar daarna zijn we getrouwd. Ik was toen 19 en hij was 27. Als ik een jaar had kunnen wachten, had ik dat gedaan, maar ik wou het huis uit om te studeren. En als we toch gingen trouwen, waarom dan niet nu?"
Logische stap
Daniëlle was een jaar verloofd. "Maar mijn redenen om te willen trouwen waren verkeerd, ik wilde graag een bruiloft, de jurk en de dag. We waren christelijk opgevoed en vooral hij wilde geen seks voor het huwelijk. Samenwonen was geen optie, dus trouwen was een logische stap. Ik weet wel heel zeker dat liefde niet mijn motivatie was. En: Ik wilde dit, dus zou het ook gebeuren. Ik was erg koppig. Het was ook echt een relatie waar in het om mij draaide: was ik vrolijk, dan liep de relatie goed. Was ik chagrijnig of zat ik in een dip, dan liep de relatie ook stroef. Ik drukte mijn wil er doorheen."
Andersom merkte Marion dat haar ex-man haar niet meer zag staan na hun huwelijksdag. "Er was helemaal geen liefde tussen ons, ik voelde me erg ongeliefd, hij zei nooit dat hij van me hield. Ik kreeg nooit een knuffel of een kus. Als hij het in de slaapkamer wilde, dan nam hij het gewoon. Het voelde alsof ik een slaaf was, want ik deed alles voor hem, maar hij deed nooit wat voor mij. Zijn Afrikaanse achtergrond heeft er heel veel me te maken denk ik, zijn vader behandelt zijn moeder ook niet goed. De vrouw moet alles doen voor de man, ook als ze druk of moe is. Ik snapte absoluut niet waarom hij helemaal dichtsloeg en zich van me afsloot toen we eenmaal getrouwd waren."
* De naam van Marion is op verzoek gefingeerd.
Lees hier het volledige artikel
"Ik was 16 en hij 18 toen we een relatie kregen," vertelt Daniëlle. "Toen we trouwden waren we 19 en 21. Die dag was ik niet helemaal blij, maar dit was nou eenmaal mijn keuze. In de huwelijksnacht huilde ik, omdat ik besefte dat ik niet meer terug kon. Het voelde niet zoals ik had gewild of verwacht had dat het zou voelen."
Een week voor haar 17e verjaardag emigreerde de familie van Marion* (25 jaar) naar de andere kant van de wereld, een grote schok voor haar. Ze begon een nieuw leven, een eenzaam leven. Maar naar een paar maanden later ontmoette ze hem: "Een Afrikaanse jongen uit de kerk. Het was een aardige vent, maar niet echt mijn type." Elke week gingen ze samen naar bijbelstudie en na een tijdje hadden ze verkering. "Ik heb een hekel aan alleen zijn. En hoe weet je of hij de ware is? Hoe weet je dat je van iemand houdt en niet alleen om iemand geeft? Ik was eenzaam en had iemand nodig om me goed te laten voelen, denk ik. Na een jaar waren we verloofd en een jaar daarna zijn we getrouwd. Ik was toen 19 en hij was 27. Als ik een jaar had kunnen wachten, had ik dat gedaan, maar ik wou het huis uit om te studeren. En als we toch gingen trouwen, waarom dan niet nu?"
Logische stap
Daniëlle was een jaar verloofd. "Maar mijn redenen om te willen trouwen waren verkeerd, ik wilde graag een bruiloft, de jurk en de dag. We waren christelijk opgevoed en vooral hij wilde geen seks voor het huwelijk. Samenwonen was geen optie, dus trouwen was een logische stap. Ik weet wel heel zeker dat liefde niet mijn motivatie was. En: Ik wilde dit, dus zou het ook gebeuren. Ik was erg koppig. Het was ook echt een relatie waar in het om mij draaide: was ik vrolijk, dan liep de relatie goed. Was ik chagrijnig of zat ik in een dip, dan liep de relatie ook stroef. Ik drukte mijn wil er doorheen."
Andersom merkte Marion dat haar ex-man haar niet meer zag staan na hun huwelijksdag. "Er was helemaal geen liefde tussen ons, ik voelde me erg ongeliefd, hij zei nooit dat hij van me hield. Ik kreeg nooit een knuffel of een kus. Als hij het in de slaapkamer wilde, dan nam hij het gewoon. Het voelde alsof ik een slaaf was, want ik deed alles voor hem, maar hij deed nooit wat voor mij. Zijn Afrikaanse achtergrond heeft er heel veel me te maken denk ik, zijn vader behandelt zijn moeder ook niet goed. De vrouw moet alles doen voor de man, ook als ze druk of moe is. Ik snapte absoluut niet waarom hij helemaal dichtsloeg en zich van me afsloot toen we eenmaal getrouwd waren."
* De naam van Marion is op verzoek gefingeerd.
Lees hier het volledige artikel
Log in om te reageren.
