“In India first we marry, than we fall in love!” Ik ben in gesprek met Jeed, een 27-jarige Indiër over de gearrangeerde huwelijken in zijn land. Als ik vraag hoe dat dan zit met verliefdheid, krijg ik dit antwoord. Omdat hij luchtig over het onderwerp praat, informeer ik ook even naar zijn status. “Mijn ouders zijn nu voor me op zoek”, vertelt hij.
Mijn gesprekspartner lijkt me niet direct het type dat niet in staat is zelfs keuzes te maken als het gaat om de liefde. Of zich lijdzaam neerlegt bij de keuze van zijn ouders. Maar hij vindt het heel normaal om de partner-keuze aan zijn vader en moeder over te laten. Ik vraag aan hem of hij niet bang is dat zijn ouders een verkeerde keuze maken. “Nee hoor, ze kennen me als geen ander, ze weten echt wel wie bij me past. En als ze iemand voorstellen die ik niet leuk vind, dan ben ik vrij om dat te zeggen.”
Ik denk eventjes aan de rol die mijn ouders hebben in mijn ‘zoektocht’ naar de ware. Heel minimaal. Ze worden vaak pas ingelicht als het serieus is met iemand en dan is het vaak niet meer dan een mededeling. Toegegeven, de mening van mijn ouders laat me niet helemaal koud. Maar gelukkig is er van hun kant weinig bemoeienis. “Het belangrijkste vind ik dat het iemand is die je gelukkig maakt”, zegt mijn moeder altijd als het onderwerp aansnijd. “En liever ook niet te ver weg.” Als ik met vakantie ga, waarschuwt ze vaak even, gekscherend om niet met iemand uit het desbetreffende land thuis te komen. Ik stel haar altijd gerust.
Al pratend en discussiërend met Jeed, probeer ik de gearrangeerde huwelijken een beetje te begrijpen. En aan het eind van de avond denk ik dat ik een klein eindje op weg ben. Totdat hij opeens met een liefdesverklaring komt, richting mij. Nou ja, hij zal vast ook niks snappen van Funky Fish.
Mijn gesprekspartner lijkt me niet direct het type dat niet in staat is zelfs keuzes te maken als het gaat om de liefde. Of zich lijdzaam neerlegt bij de keuze van zijn ouders. Maar hij vindt het heel normaal om de partner-keuze aan zijn vader en moeder over te laten. Ik vraag aan hem of hij niet bang is dat zijn ouders een verkeerde keuze maken. “Nee hoor, ze kennen me als geen ander, ze weten echt wel wie bij me past. En als ze iemand voorstellen die ik niet leuk vind, dan ben ik vrij om dat te zeggen.”
Ik denk eventjes aan de rol die mijn ouders hebben in mijn ‘zoektocht’ naar de ware. Heel minimaal. Ze worden vaak pas ingelicht als het serieus is met iemand en dan is het vaak niet meer dan een mededeling. Toegegeven, de mening van mijn ouders laat me niet helemaal koud. Maar gelukkig is er van hun kant weinig bemoeienis. “Het belangrijkste vind ik dat het iemand is die je gelukkig maakt”, zegt mijn moeder altijd als het onderwerp aansnijd. “En liever ook niet te ver weg.” Als ik met vakantie ga, waarschuwt ze vaak even, gekscherend om niet met iemand uit het desbetreffende land thuis te komen. Ik stel haar altijd gerust.
Al pratend en discussiërend met Jeed, probeer ik de gearrangeerde huwelijken een beetje te begrijpen. En aan het eind van de avond denk ik dat ik een klein eindje op weg ben. Totdat hij opeens met een liefdesverklaring komt, richting mij. Nou ja, hij zal vast ook niks snappen van Funky Fish.
Log in om te reageren.
