Regenachtige dag, regenachtige bus, alle passagiers bewolkte hoofden. Ik check m’n mail voor de zoveelste keer op m’n iphone, verwacht de zoveelste sollicitatieafwijzing. Maar dan lees ik “Ik ben blij je te kunnen vertellen dat je bent aangenomen …” Oeps. Waah. Ik heb de baan!!
Tot mijn grote trots lukt het me om m’n vreugde in bedwang te houden en niet de andere mensen in de bus blij om de hals te vliegen. Pas wanneer ik uit de bus ben gestapt spring ik op de stoep een gat in de lucht en doe een dansje. Daarbij raak ik bijna een paar fietsers die voorbij fietsen met mijn rondzwierende tas met teveel boeken. Juichend bel ik m’n ouders en een stuk of acht vriendinnen. Maar als ik op m’n kamer ben, denk ik opeens “Hè, ik wilde dat ik ’t kon vertellen aan die ene jongen om wie ik nog steeds veel te veel geef, zelfs al is ‘t alweer bijna een jaar geleden….”
“Nu niet zeuren,” spreek ik mezelf streng toe “Doe alsof je het kunstje van het volwassen zijn onder de knie hebt. Doe niet alsof dit weer m’n diploma-uitreiking van m’n middelbare school is, toen ik erin slaagde om na afloop –ondanks goede cijfers– te veranderen in een tranenfonteintje. Niet janken nu. Dit is de baan die ik heel graag wilde, bij een Zweedse uni, hartstikke leuk werk… kan ik eindelijk die veel te grote studieschuld gaan afbetalen, straks kan ik eigen bestek kopen in plaats van de afdankertjes van m’n ouders te gebruiken. Ik hoef nooit meer eten te lenen van m’n huisgenootje. Ik kan zelfs een abonnement op de Zweedse Donald Duck nemen. Wat wil een mens nog meer?”
“Ik wou gewoon dat die ene jongen terug in m’n leven was! Ik wil zulke goede dingen met ‘m kunnen delen,” protesteer ik “Ik mis ‘m zo! Wat verandert die baan nu echt? Ook al krijg ik werk waarmee ik tegelijkertijd de koningin, de paus en de president van de VS word, ook al verover ik én Mars en de maan, ik ben ‘m nog steeds kwijt.”
Snif. Blij zijn lukt niet meer zo goed. Ik heb grote zin om depri in een hoekje te zitten. Wat is leven toch een hele kunst. Dan belt m’n zusje, die ik gesms-t had over de baan. Ik vertel haar het hele verhaal. “Hou er alsjeblieft over op,” roept zij geërgerd, “Hij heeft onze hele zomervakantie al bedorven. In plaats van je blind te staren op het verlies van zo’n gast, terwijl je ‘m kan missen als kiespijn…kijk ‘s naar wat voor een schitterende kans je krijgt. Je moet er iets moois van maken. Het leven is niet een hele kunst of een kunstje, het is een kunstwerk!”
Tot mijn grote trots lukt het me om m’n vreugde in bedwang te houden en niet de andere mensen in de bus blij om de hals te vliegen. Pas wanneer ik uit de bus ben gestapt spring ik op de stoep een gat in de lucht en doe een dansje. Daarbij raak ik bijna een paar fietsers die voorbij fietsen met mijn rondzwierende tas met teveel boeken. Juichend bel ik m’n ouders en een stuk of acht vriendinnen. Maar als ik op m’n kamer ben, denk ik opeens “Hè, ik wilde dat ik ’t kon vertellen aan die ene jongen om wie ik nog steeds veel te veel geef, zelfs al is ‘t alweer bijna een jaar geleden….”
“Nu niet zeuren,” spreek ik mezelf streng toe “Doe alsof je het kunstje van het volwassen zijn onder de knie hebt. Doe niet alsof dit weer m’n diploma-uitreiking van m’n middelbare school is, toen ik erin slaagde om na afloop –ondanks goede cijfers– te veranderen in een tranenfonteintje. Niet janken nu. Dit is de baan die ik heel graag wilde, bij een Zweedse uni, hartstikke leuk werk… kan ik eindelijk die veel te grote studieschuld gaan afbetalen, straks kan ik eigen bestek kopen in plaats van de afdankertjes van m’n ouders te gebruiken. Ik hoef nooit meer eten te lenen van m’n huisgenootje. Ik kan zelfs een abonnement op de Zweedse Donald Duck nemen. Wat wil een mens nog meer?”
“Ik wou gewoon dat die ene jongen terug in m’n leven was! Ik wil zulke goede dingen met ‘m kunnen delen,” protesteer ik “Ik mis ‘m zo! Wat verandert die baan nu echt? Ook al krijg ik werk waarmee ik tegelijkertijd de koningin, de paus en de president van de VS word, ook al verover ik én Mars en de maan, ik ben ‘m nog steeds kwijt.”
Snif. Blij zijn lukt niet meer zo goed. Ik heb grote zin om depri in een hoekje te zitten. Wat is leven toch een hele kunst. Dan belt m’n zusje, die ik gesms-t had over de baan. Ik vertel haar het hele verhaal. “Hou er alsjeblieft over op,” roept zij geërgerd, “Hij heeft onze hele zomervakantie al bedorven. In plaats van je blind te staren op het verlies van zo’n gast, terwijl je ‘m kan missen als kiespijn…kijk ‘s naar wat voor een schitterende kans je krijgt. Je moet er iets moois van maken. Het leven is niet een hele kunst of een kunstje, het is een kunstwerk!”
Log in om te reageren.
