Afgelopen zaterdagmiddag, rond de klok van vijf, heb ik mijn funky jurkje, waarmee ik hier op Funky Fish sta afgebeeld, maar weer eens uit de kast gehaald en aangetrokken. Hoewel dit jurkje volgens sommige van de lezers van mijn columns een hoog kleine-huis-op-de-prairie-gehalte heeft, is het naar mijn mening niet minder dan een funky en trendy jurkje.
Ik trof daarnaast nog wat andere voorbereidingen om er zeker van te zijn dat ik een “funky uitstraling” zou hebben die avond. Die uitstraling was voor mij van cruciaal belang, want ik was van plan om naar de Griek te gaan.
Nee, ik had geen spannende date met één of andere “Adonis”. Helaas. Ik had met een vriendin afgesproken om in een Grieks restaurant wat te gaan eten. Nadat we een overdaad aan vlees en nog meer lekkers achter onze kiezen hadden en alle laatste ontwikkelingen in ons leven uitvoerig waren besproken, besloten we nog wat te gaan drinken in een cafeetje verderop.
We liepen het straatje uit waar het Griekse restaurantje zich bevond, richting de Grote Markt. Terwijl we de hoek omsloegen, struikelden we bijna over een jonge vrouw, die zelf bijna over de drempel van een café de straat op struikelde. Ik bekeek haar van de achterkant. Donkerblonde krullen boven een koket, rood jasje met daaronder een zwart rokje dat uit twee lagen bestond. Op de bovenste laag stonden rode vlinders gedrukt. Het geheel werd afgemaakt door een bijpassende panty en hakken. Ze zou zo in de nieuwste uitgave van één of andere modegids passen.
Omdat ik deze jonge vrouw had beoordeeld als iemand die zo in de nieuwste kledinggids zou passen, was ik heel verbaasd dat ze niet heel gracieus haar weg vervolgde, na bijna over een drempel gestruikeld te zijn. Meestal doen vrouwen die in een kledinggids zouden passen na een dergelijk blundertje alsof er niets gebeurd is, in de hoop dat niet al te veel mensen hun blundertje opgemerkt hebben. Maar de manier waarop deze vrouw haar weg vervolgde was allesbehalve gracieus. Ze liep niet in een rechte lijn, maar juist in grote halve cirkels. Na een tijdje bleef ze staan. Ze hield zichzelf vast aan een hek dat voor een deur stond, en boog haar hoofd naar beneden.
“Ze is dronken!”, zei mijn vriendin tegen mij. Haar stem was een mengeling van verbazing en afschuw. Ik knikte en keek naar de jonge vrouw terwijl we haar voorbij liepen. Ze was ondertussen languit op straat gaan liggen, voor het hek waar ze zich eerder aan vast had gehouden. “Zal ik haar aanspreken?”, dacht ik. “Het gaat duidelijk niet goed met haar.”
De stem van mijn vriendin verbrak mijn gedachten: “Zij zet zichzelf echt heel erg voor schut, zeg! Ik zou me kapot schamen!” Ik knikte opnieuw en we liepen door, het café in. Ik verbande de jonge vrouw, die zo in één of andere modegids zou passen, maar wèl dronken was, uit mijn gedachten. Na wat drankjes en gezellige gesprekken besloot ik uiteindelijk naar huis te gaan. Ik liep terug, langs het hek waar eerder die avond een jonge vrouw voor had gelegen. Uitgestrekt op straat, als toonbeeld van ellende. Ze was verdwenen. Maar wel weer terug in mijn gedachten.
De volgende morgen besloot ik om alvast mijn godsdienstlessen voor de volgende dag voor te bereiden. Ik bekeek het lesprogramma. Wat stond er op de planning?
Het verhaal van de barmhartige Samaritaan.
Ik trof daarnaast nog wat andere voorbereidingen om er zeker van te zijn dat ik een “funky uitstraling” zou hebben die avond. Die uitstraling was voor mij van cruciaal belang, want ik was van plan om naar de Griek te gaan.
Nee, ik had geen spannende date met één of andere “Adonis”. Helaas. Ik had met een vriendin afgesproken om in een Grieks restaurant wat te gaan eten. Nadat we een overdaad aan vlees en nog meer lekkers achter onze kiezen hadden en alle laatste ontwikkelingen in ons leven uitvoerig waren besproken, besloten we nog wat te gaan drinken in een cafeetje verderop.
We liepen het straatje uit waar het Griekse restaurantje zich bevond, richting de Grote Markt. Terwijl we de hoek omsloegen, struikelden we bijna over een jonge vrouw, die zelf bijna over de drempel van een café de straat op struikelde. Ik bekeek haar van de achterkant. Donkerblonde krullen boven een koket, rood jasje met daaronder een zwart rokje dat uit twee lagen bestond. Op de bovenste laag stonden rode vlinders gedrukt. Het geheel werd afgemaakt door een bijpassende panty en hakken. Ze zou zo in de nieuwste uitgave van één of andere modegids passen.
Omdat ik deze jonge vrouw had beoordeeld als iemand die zo in de nieuwste kledinggids zou passen, was ik heel verbaasd dat ze niet heel gracieus haar weg vervolgde, na bijna over een drempel gestruikeld te zijn. Meestal doen vrouwen die in een kledinggids zouden passen na een dergelijk blundertje alsof er niets gebeurd is, in de hoop dat niet al te veel mensen hun blundertje opgemerkt hebben. Maar de manier waarop deze vrouw haar weg vervolgde was allesbehalve gracieus. Ze liep niet in een rechte lijn, maar juist in grote halve cirkels. Na een tijdje bleef ze staan. Ze hield zichzelf vast aan een hek dat voor een deur stond, en boog haar hoofd naar beneden.
“Ze is dronken!”, zei mijn vriendin tegen mij. Haar stem was een mengeling van verbazing en afschuw. Ik knikte en keek naar de jonge vrouw terwijl we haar voorbij liepen. Ze was ondertussen languit op straat gaan liggen, voor het hek waar ze zich eerder aan vast had gehouden. “Zal ik haar aanspreken?”, dacht ik. “Het gaat duidelijk niet goed met haar.”
De stem van mijn vriendin verbrak mijn gedachten: “Zij zet zichzelf echt heel erg voor schut, zeg! Ik zou me kapot schamen!” Ik knikte opnieuw en we liepen door, het café in. Ik verbande de jonge vrouw, die zo in één of andere modegids zou passen, maar wèl dronken was, uit mijn gedachten. Na wat drankjes en gezellige gesprekken besloot ik uiteindelijk naar huis te gaan. Ik liep terug, langs het hek waar eerder die avond een jonge vrouw voor had gelegen. Uitgestrekt op straat, als toonbeeld van ellende. Ze was verdwenen. Maar wel weer terug in mijn gedachten.
De volgende morgen besloot ik om alvast mijn godsdienstlessen voor de volgende dag voor te bereiden. Ik bekeek het lesprogramma. Wat stond er op de planning?
Het verhaal van de barmhartige Samaritaan.
Log in om te reageren.
