Ze stond op van de tafel en liep naar haar jas. Wat zojuist nog een gezellige date was, bleek ik met één zin ongedaan te kunnen maken. “Ik wil geen kinderen.”
“En jij noemt jezelf een christen?”, riep ze me nog na, terwijl de vlammende blik, die ze me over haar schouder toewierp, verraadde dat ik haar kostbare tijd niet had hoeven verdoen met gezellig gekeuvel, als ze dit eerder had geweten. Ik wilde nog wel reageren, maar de woorden stokten achter in mijn keel.
Ik ontweek de verbaasde blikken van de enkele vroegmiddagse kroegbezoekers die de reactie van mijn date luid en duidelijk hadden gehoord. Ongemakkelijk roerde ik in mijn halve kop cappuccino, waarbij ik zeker wist dat alle suiker al was opgelost. Toch roerde ik, en aandachtig volgde ik de weerspiegeling van de tafellamp in de zilveren steel van mijn lepel.
Het was één van de vragen die je niet op een eerste date met een christelijke meid wilde krijgen, omdat je nooit zeker wist of het antwoord goed of slecht zou vallen. “Ben je nog maagd?” “Heb je wel eens drugs gebruikt?” “Wat vind je van tattoos?” Of in dit geval: “Hoeveel kinderen zou je willen later?” Eerlijkheid duurt het langst, maar dat kon ik van deze date niet zeggen.
God leek al evenmin blij met mijn ontboezeming. Het aarzelende spatten begon toen ik op de fiets stapte, maar binnen vijf minuten had ik mijn tweede koude douche van de dag te pakken. Terwijl de druppels via mijn rug een weg zochten naar mijn boxershort dacht ik aan een regenjas. Cynisch herhaalde ik hardop de laatste woorden van mijn gedachte: “Een regenjas.”
Egoïstisch voelde ik me, arrogant, ellendig. Nat ook, vooral nat. Regen in m’n hoofd. Wie was ik om alleen aan mijn leven te denken? De natuur te willen interrumperen, Gods schepping?
Zou ik haar nog een mail moeten sturen? Uitleggen dat het me niet Gods opdracht leek om kinderen in een wereld te laten opgroeien die bol staat van ellende? Verkrachting, geweld, verslavingen, oorlog, pedofilie, godslastering, terreur, politieke spelletjes, racisme, moord. Dat er zoveel is dat ik er bijna vergif op zou durven innemen dat mijn kind van één, zo niet meer, van die dingen slachtoffer zou worden? Waarom ze condooms, de pil en spiraaltjes beter konden omdopen tot ‘behoedsmiddelen’?
Het leek me zinloos, verspilling van haar tijd en de mijne. Toch voelde het raar dat ik een verklaring wilde geven. “U bent tot antwoorden verplicht.” Waarom ik wel en mensen met een kinderwens niet?
Een test zou wel een goed idee zijn. Vragen over alle ellende waar een ouder mee te maken krijgt. Van lange bevallingen, gejengel in de supermarkt en slapeloze nachten tot alle ellende in de wereld die op hun kids af gaat komen. Bewustwording dat een kind geen Baby Born-pop blijft waar je iets in stopt dat er vervolgens weer uit komt, en that’s it. En als dan blijkt dat ze alsnog kinderen willen, krijgen ze een ‘Ik kies bewust’- sticker.
Ik denk dat ik dan de NEE/NEE-sticker zou krijgen. NEE – ik heb geen hekel aan kinderen, NEE – ik wil ze ook bewust niet. Foto ervan op m’n profiel, zodat een date ook gelijk zou weten of ze naar de kroeg moet komen.
“En jij noemt jezelf een christen?”, riep ze me nog na, terwijl de vlammende blik, die ze me over haar schouder toewierp, verraadde dat ik haar kostbare tijd niet had hoeven verdoen met gezellig gekeuvel, als ze dit eerder had geweten. Ik wilde nog wel reageren, maar de woorden stokten achter in mijn keel.
Ik ontweek de verbaasde blikken van de enkele vroegmiddagse kroegbezoekers die de reactie van mijn date luid en duidelijk hadden gehoord. Ongemakkelijk roerde ik in mijn halve kop cappuccino, waarbij ik zeker wist dat alle suiker al was opgelost. Toch roerde ik, en aandachtig volgde ik de weerspiegeling van de tafellamp in de zilveren steel van mijn lepel.
Het was één van de vragen die je niet op een eerste date met een christelijke meid wilde krijgen, omdat je nooit zeker wist of het antwoord goed of slecht zou vallen. “Ben je nog maagd?” “Heb je wel eens drugs gebruikt?” “Wat vind je van tattoos?” Of in dit geval: “Hoeveel kinderen zou je willen later?” Eerlijkheid duurt het langst, maar dat kon ik van deze date niet zeggen.
God leek al evenmin blij met mijn ontboezeming. Het aarzelende spatten begon toen ik op de fiets stapte, maar binnen vijf minuten had ik mijn tweede koude douche van de dag te pakken. Terwijl de druppels via mijn rug een weg zochten naar mijn boxershort dacht ik aan een regenjas. Cynisch herhaalde ik hardop de laatste woorden van mijn gedachte: “Een regenjas.”
Egoïstisch voelde ik me, arrogant, ellendig. Nat ook, vooral nat. Regen in m’n hoofd. Wie was ik om alleen aan mijn leven te denken? De natuur te willen interrumperen, Gods schepping?
Zou ik haar nog een mail moeten sturen? Uitleggen dat het me niet Gods opdracht leek om kinderen in een wereld te laten opgroeien die bol staat van ellende? Verkrachting, geweld, verslavingen, oorlog, pedofilie, godslastering, terreur, politieke spelletjes, racisme, moord. Dat er zoveel is dat ik er bijna vergif op zou durven innemen dat mijn kind van één, zo niet meer, van die dingen slachtoffer zou worden? Waarom ze condooms, de pil en spiraaltjes beter konden omdopen tot ‘behoedsmiddelen’?
Het leek me zinloos, verspilling van haar tijd en de mijne. Toch voelde het raar dat ik een verklaring wilde geven. “U bent tot antwoorden verplicht.” Waarom ik wel en mensen met een kinderwens niet?
Een test zou wel een goed idee zijn. Vragen over alle ellende waar een ouder mee te maken krijgt. Van lange bevallingen, gejengel in de supermarkt en slapeloze nachten tot alle ellende in de wereld die op hun kids af gaat komen. Bewustwording dat een kind geen Baby Born-pop blijft waar je iets in stopt dat er vervolgens weer uit komt, en that’s it. En als dan blijkt dat ze alsnog kinderen willen, krijgen ze een ‘Ik kies bewust’- sticker.
Ik denk dat ik dan de NEE/NEE-sticker zou krijgen. NEE – ik heb geen hekel aan kinderen, NEE – ik wil ze ook bewust niet. Foto ervan op m’n profiel, zodat een date ook gelijk zou weten of ze naar de kroeg moet komen.
Log in om te reageren.
