In jouw oude Deux Chevaux reed je naar huis. Het wagentje had je nieuw gekocht en altijd liefgehad. Elke keer dat het stotterend ophield, ging je rustig op de vluchtstrook staan en wachtte je vijf minuten. Daarna startte het altijd weer. Zo ook deze keer. Nadat je de sleutels had omgedraaid, pruttelde de motor weer gestaag door. Je glimlachte. Het was een auto naar jouw hart: een eend met het eeuwige leven.
Die glimlach had je al sinds 1952. Op die dag had je besloten om nergens meer om te huilen. Jouw tranen waren op. Je was uitgehuild. Uitgehuild om jouw vader, die je nooit gekend hebt. Uitgehuild om jouw moeder, die stierf aan tuberculose. Uitgehuild om alle verhuizingen die je daarna moest doorstaan, van een tante naar het kindertehuis en van het verpleegtehuis naar een pleeggezin. Zonder enig bezit was je ter wereld gekomen en in de eerste twintig jaar was daar niets bijgekomen. Je besloot om er niet meer om te treuren. Je wilde leven.
De vrijheid was jouw levensmotto, tot de dag van vandaag. Met een vriend reisde je Europa door, op zoek naar werk. Je vond het niet en kwam weer terug. In het land waar je nooit had moeten zijn, vond je werk als muzikant. Samen met de grote muzikanten werd je groot. Zij bezongen jou: 'Ik heb je lief, zo lief.' Jij bezong de vrijheid: 'Geen mens kan mij dwingen wanneer ik niet wil.' Terwijl jouw nummers in de hitparade stonden, leefde je het liefst jouw eigen leven.
Je leefde ook zoals jij dat wilde. Je dronk wanneer jij dat wilde en zoveel jij wilde. Misschien juist daardoor inspireerde je. Vele malen zijn jouw nummers gebruikt door andere musici. Je speelde in films en musicals. Je omarmde dit land en het land omarmde jou. Velen wisten niet dat je een eigenlijk immigrant was. Juist het feit dat je nooit echt gebonden was geweest, liet jou leven.
Nog eenmaal kwam je terug in de wereld waar je ooit begonnen was. De muziekwereld werd verrijkt met een cover die zijn weerga niet kende. Alleen de titel van het nummer liet al zien wat jouw waarden in het leven waren: Laat me leven. De kracht waarmee je dit op jouw oude dag zong, versterkte dit gevoel alleen nog maar. Jij wilde leven, zelfs zonder zon, zelfs zonder zomer.
Nu ben je oud. Af en toe heb je nog een optreden voor een klein publiek. Nog altijd leef jij je eigen leven. Nog altijd huil je niet. Ook nu je stilstaat op de vluchtstrook, te wachten totdat het motortje is afgekoeld. Toch heb je jouw hele leven één ding afgevraagd: waarom huilde jouw moeder altijd met gevouwen handen?
Die glimlach had je al sinds 1952. Op die dag had je besloten om nergens meer om te huilen. Jouw tranen waren op. Je was uitgehuild. Uitgehuild om jouw vader, die je nooit gekend hebt. Uitgehuild om jouw moeder, die stierf aan tuberculose. Uitgehuild om alle verhuizingen die je daarna moest doorstaan, van een tante naar het kindertehuis en van het verpleegtehuis naar een pleeggezin. Zonder enig bezit was je ter wereld gekomen en in de eerste twintig jaar was daar niets bijgekomen. Je besloot om er niet meer om te treuren. Je wilde leven.
De vrijheid was jouw levensmotto, tot de dag van vandaag. Met een vriend reisde je Europa door, op zoek naar werk. Je vond het niet en kwam weer terug. In het land waar je nooit had moeten zijn, vond je werk als muzikant. Samen met de grote muzikanten werd je groot. Zij bezongen jou: 'Ik heb je lief, zo lief.' Jij bezong de vrijheid: 'Geen mens kan mij dwingen wanneer ik niet wil.' Terwijl jouw nummers in de hitparade stonden, leefde je het liefst jouw eigen leven.
Je leefde ook zoals jij dat wilde. Je dronk wanneer jij dat wilde en zoveel jij wilde. Misschien juist daardoor inspireerde je. Vele malen zijn jouw nummers gebruikt door andere musici. Je speelde in films en musicals. Je omarmde dit land en het land omarmde jou. Velen wisten niet dat je een eigenlijk immigrant was. Juist het feit dat je nooit echt gebonden was geweest, liet jou leven.
Nog eenmaal kwam je terug in de wereld waar je ooit begonnen was. De muziekwereld werd verrijkt met een cover die zijn weerga niet kende. Alleen de titel van het nummer liet al zien wat jouw waarden in het leven waren: Laat me leven. De kracht waarmee je dit op jouw oude dag zong, versterkte dit gevoel alleen nog maar. Jij wilde leven, zelfs zonder zon, zelfs zonder zomer.
Nu ben je oud. Af en toe heb je nog een optreden voor een klein publiek. Nog altijd leef jij je eigen leven. Nog altijd huil je niet. Ook nu je stilstaat op de vluchtstrook, te wachten totdat het motortje is afgekoeld. Toch heb je jouw hele leven één ding afgevraagd: waarom huilde jouw moeder altijd met gevouwen handen?
Log in om te reageren.
