Normaal nam ik altijd alleen een rode koffer mee naar boven. Mijn rode koffer. Een koffer die ik in mijn bezit heb sinds ik deze reis maak. Een reis die ik sinds mijn zeventiende onderneem. Altijd op dezelfde manier, altijd met een tekort aan boxershorts en overhemden.
De rode koffer is versleten. Jouw kleine blauwe koffer met auto’s erop is spiksplinternieuw en doet zeer aan de ogen, en aan mijn linkerarm. Het naar boven klimmen wordt elk jaar moeilijker, soms zit je tot aan je middel in de sneeuw. Jij giert het uit van de pret en ik lik het halfbevroren snot tussen mijn snorharen weg.
Ik schrijf dit vanaf een berg. Hier komt niemand. Alleen de eigenaar van de hut. Die telt elke dag het inventaris. Hij is bang dat ik alles kapot maak. Als de eigenaar mijn geschiedenis zou kennen, zou die vrees terecht zijn. Maar hij kent mijn geschiedenis niet. Hij kent alleen mijn blauwe ogen, mijn slechte Engels en jouw vrolijke lach.
Vroeger schreef ik in deze hut soms wel acht uur achter elkaar. De sneeuw en wind joeg langs deze hut en ik was alleen. In eenzaamheid schrijft men bestsellers. Bestsellers die alleen in mijn hoofd verkochten, maar toch bestsellers. Nu jij er bent, is dat anders. Ik schrijf een, twee uur, drie als ik geluk heb. Maar dan wil je toch echt spelen of sneeuwpoppen maken.
De sneeuwpop van gisteren is ingesneeuwd. We hadden lol. Kinderlol zoals ik dat vroeger ook altijd had. De peen, die voor de neus bestemd was, staken we tussen de twee op elkaar gestapelde bollen. We schreeuwden: “Dikke piemel, dikke piemel.” Jij gierde en je wangen werden roder. De bergen weerkaatsten jouw lach, ons schreeuwen. Even was ik bang voor het inventaris, maar ik had het er voor over gehad. We zouden de eigenaar van de hut glimlachend hebben gezegd hoe het kwam dat de borden het hadden begeven, en daarbij proestend van de meligheid hebben gewezen op de “dikke piemel” in de tuin.
Twee januari gaan we weer naar huis. Net als vorig jaar heb ik drie dikke vuurpijlen meegenomen. Net als vorig jaar vraag jij hoe het moet met oud en nieuw, en of er wel vuurwerk is. En ook dit jaar zal ik je verrassen. Ik de eerste, jij de tweede en samen zullen we de derde de lucht in laten gaan. Rillend van de kou zullen we hand in hand naar de oplichtende lucht kijken. Jij eet die avond te veel vettigheid en ik drink die avond, net als al die jaren hiervoor, te veel. Ook dan zal ik de prilste nacht van het nieuwe jaar niet slapen. Ik kleed me warm aan en ga buiten zitten en schrijven. En huilen, hard en zonder reden. Om 2008, om geluk of de liefde. In ieder geval huilen, huilen met een grijns van oor tot oor.
De rode koffer is versleten. Jouw kleine blauwe koffer met auto’s erop is spiksplinternieuw en doet zeer aan de ogen, en aan mijn linkerarm. Het naar boven klimmen wordt elk jaar moeilijker, soms zit je tot aan je middel in de sneeuw. Jij giert het uit van de pret en ik lik het halfbevroren snot tussen mijn snorharen weg.
Ik schrijf dit vanaf een berg. Hier komt niemand. Alleen de eigenaar van de hut. Die telt elke dag het inventaris. Hij is bang dat ik alles kapot maak. Als de eigenaar mijn geschiedenis zou kennen, zou die vrees terecht zijn. Maar hij kent mijn geschiedenis niet. Hij kent alleen mijn blauwe ogen, mijn slechte Engels en jouw vrolijke lach.
Vroeger schreef ik in deze hut soms wel acht uur achter elkaar. De sneeuw en wind joeg langs deze hut en ik was alleen. In eenzaamheid schrijft men bestsellers. Bestsellers die alleen in mijn hoofd verkochten, maar toch bestsellers. Nu jij er bent, is dat anders. Ik schrijf een, twee uur, drie als ik geluk heb. Maar dan wil je toch echt spelen of sneeuwpoppen maken.
De sneeuwpop van gisteren is ingesneeuwd. We hadden lol. Kinderlol zoals ik dat vroeger ook altijd had. De peen, die voor de neus bestemd was, staken we tussen de twee op elkaar gestapelde bollen. We schreeuwden: “Dikke piemel, dikke piemel.” Jij gierde en je wangen werden roder. De bergen weerkaatsten jouw lach, ons schreeuwen. Even was ik bang voor het inventaris, maar ik had het er voor over gehad. We zouden de eigenaar van de hut glimlachend hebben gezegd hoe het kwam dat de borden het hadden begeven, en daarbij proestend van de meligheid hebben gewezen op de “dikke piemel” in de tuin.
Twee januari gaan we weer naar huis. Net als vorig jaar heb ik drie dikke vuurpijlen meegenomen. Net als vorig jaar vraag jij hoe het moet met oud en nieuw, en of er wel vuurwerk is. En ook dit jaar zal ik je verrassen. Ik de eerste, jij de tweede en samen zullen we de derde de lucht in laten gaan. Rillend van de kou zullen we hand in hand naar de oplichtende lucht kijken. Jij eet die avond te veel vettigheid en ik drink die avond, net als al die jaren hiervoor, te veel. Ook dan zal ik de prilste nacht van het nieuwe jaar niet slapen. Ik kleed me warm aan en ga buiten zitten en schrijven. En huilen, hard en zonder reden. Om 2008, om geluk of de liefde. In ieder geval huilen, huilen met een grijns van oor tot oor.
Log in om te reageren.
