Kerst nadert. Het jaar loopt op zijn einde. Tijden van romantiek, melancholie en evaluatie. Op de één of andere manier gaat er een bizar virus rond waardoor mensen niet eens alleen aan zichzelf, maar ook aan andere mensen denken. Ze herinneren zich weer vergeten vrienden, familieleden en oude liefdes. Tijd voor kerstkaarten, kerstbomen, versiering en natuurlijk kerstliedjes.
Nu krijg ik geen kerstkaarten meer. De jaren van afgeven op kerstkaarten en het consequent niet terugsturen heeft eindelijk zijn vruchten afgeworpen! De kerstboom vind ik buiten mooier staan dan binnen, en versieren heeft bij mij een heel andere functie. Helaas is die functie bijna uitgeschakeld, en is het andersom al helemaal drama. Ja, ik wil ook een kerstbal van de MD met ‘Je bent mijn kersstuk’ erop. Ook al is dat het toppunt van burgerlijkheid en wanhoop!
Maar terug naar kerst. Eén van de liedjes die mij het meest aansprak de laatste dagen was ‘auld lang syn’, al is het meer een Nieuwjaarsnummer. Het herinnert me er weer aan waarom ik een haat/liefde verhouding heb met de laatste decemberweken. Want het einde van iets betekent evalueren. En daar ben ik goed in. Bij anderen wel te verstaan. Voor mezelf houd ik deze eigenschap angstvallig goed verborgen.
‘It's time to look at all we've done and keep the good in mind
Why should we not be glad, my friends and leave all the bad behind.’
Dat is juist het probleem. Ik ben niet goed in loslaten. Ik kan heel goed mijn mening geven over al het goede en slechte dat ik heb gedaan, en geweldige goede voornemens verzinnen, maar loslaten, nee…
Dus voeg ik me bij de rest van het gepeupel, en vergeet gewoon wat ik gedaan heb. We lachen, vieren feest, eten en drinken en wensen iedereen het beste en fijne feestdagen. We gaan door op dezelfde manier ter bescherming van onszelf, want wie zich kwetsbaar opstelt, zet zichzelf voor het vuurpeloton!
Maar toch dat knagende gevoel. Kerst, het feest van verzoening, van liefde voor de medemens en ook liefde voor jezelf. Misschien wordt het toch eens tijd voor een verandering?
Nu krijg ik geen kerstkaarten meer. De jaren van afgeven op kerstkaarten en het consequent niet terugsturen heeft eindelijk zijn vruchten afgeworpen! De kerstboom vind ik buiten mooier staan dan binnen, en versieren heeft bij mij een heel andere functie. Helaas is die functie bijna uitgeschakeld, en is het andersom al helemaal drama. Ja, ik wil ook een kerstbal van de MD met ‘Je bent mijn kersstuk’ erop. Ook al is dat het toppunt van burgerlijkheid en wanhoop!
Maar terug naar kerst. Eén van de liedjes die mij het meest aansprak de laatste dagen was ‘auld lang syn’, al is het meer een Nieuwjaarsnummer. Het herinnert me er weer aan waarom ik een haat/liefde verhouding heb met de laatste decemberweken. Want het einde van iets betekent evalueren. En daar ben ik goed in. Bij anderen wel te verstaan. Voor mezelf houd ik deze eigenschap angstvallig goed verborgen.
‘It's time to look at all we've done and keep the good in mind
Why should we not be glad, my friends and leave all the bad behind.’
Dat is juist het probleem. Ik ben niet goed in loslaten. Ik kan heel goed mijn mening geven over al het goede en slechte dat ik heb gedaan, en geweldige goede voornemens verzinnen, maar loslaten, nee…
Dus voeg ik me bij de rest van het gepeupel, en vergeet gewoon wat ik gedaan heb. We lachen, vieren feest, eten en drinken en wensen iedereen het beste en fijne feestdagen. We gaan door op dezelfde manier ter bescherming van onszelf, want wie zich kwetsbaar opstelt, zet zichzelf voor het vuurpeloton!
Maar toch dat knagende gevoel. Kerst, het feest van verzoening, van liefde voor de medemens en ook liefde voor jezelf. Misschien wordt het toch eens tijd voor een verandering?
Log in om te reageren.
