In het alom bekende, gratis krantje dat overal in het openbaar vervoer te vinden is, las ik gisteren een ingezonden stukje tekst van een andere lezer. Dit stukje tekst draagt de titel: “Sorry mensen, God bestaat niet.”
Ik deel die mening niet. Net zomin als het bestaan van God bewezen kan worden, kan ook niet bewezen worden dat God niet bestaat. Deze overtuiging heb ik niet in de eerste plaats omdat ik godsdienstjuf ben. Godsdienstjuffen hoeven niet noodzakelijkerwijs in God te geloven. Net zomin als dominees dat hoeven doen. Als voorbeeld hierbij noem ik dominee Hendrikse die enige tijd geleden een ware rel wist te creëren naar aanleiding van een boek dat hij geschreven had over het niet-bestaan van God.
Ikzelf ben niet zo overtuigd als meneer Hendrikse en meneer Mohrens; de inzender van dat stukje tekst in het krantje van gisteren. Ik durf niet te stellen dat God niet bestaat. Niet omdat dat niet bij mijn rol als godsdienstjuf zou passen, maar ik durf het niet omdat ik ooit een kind heb horen bidden. Dat laatste is natuurlijk geen overtuigend argument voor het bestaan van God. Men kan zelfs van mening zijn dat deze gebeurtenis geen enkele vermelding verdient. Er zijn immers elke dag zoveel kinderen in de wereld die een gebed uitspreken.
Maar dit was geen kindergebed in de stijl van “Ik ga slapen, ik ben moe.” Ik hoorde een zachte meisjesstem volwassen woorden spreken. Dit was meer een gebed in de stijl van Job, de man uit het bekende verhaal in de Bijbel. “God, als u bestaat, help me dan eens! Want u bent God en ik ben maar Dominique.” Deze woorden vulden mijn oren en mijn hart. Ik heb mogen luisteren naar het mooiste gebed dat er bestaat. Het gebed van een twijfelaar die desondanks erkent dat God ‘God’ is en wij maar mensen.
Een meisje van twaalf jaar vond woorden voor de stilte in mijn hart. Voor de stilte van de zovele, onuitgesproken noodkreten op aarde. Ik ben geen profetes, maar ik voorspel dat de stilte tijdens het kerstfeest weer doorbroken zal worden. Niet omdat de kerstklokjes dan zullen klingelen, maar omdat ook ik dan uit volle borst weer meezing: “Kyrie Eleison”.
De belangrijke betekenis van deze twee ogenschijnlijk simpele woorden is door middel van een kleine, zachte stem diep tot me doorgedrongen. Heer, ontferm u. Help ons mensen die hier leven. Help ons om elkaar te helpen.
Mijn Kyrie is deze kerst speciaal voor Dominique.
Ik deel die mening niet. Net zomin als het bestaan van God bewezen kan worden, kan ook niet bewezen worden dat God niet bestaat. Deze overtuiging heb ik niet in de eerste plaats omdat ik godsdienstjuf ben. Godsdienstjuffen hoeven niet noodzakelijkerwijs in God te geloven. Net zomin als dominees dat hoeven doen. Als voorbeeld hierbij noem ik dominee Hendrikse die enige tijd geleden een ware rel wist te creëren naar aanleiding van een boek dat hij geschreven had over het niet-bestaan van God.
Ikzelf ben niet zo overtuigd als meneer Hendrikse en meneer Mohrens; de inzender van dat stukje tekst in het krantje van gisteren. Ik durf niet te stellen dat God niet bestaat. Niet omdat dat niet bij mijn rol als godsdienstjuf zou passen, maar ik durf het niet omdat ik ooit een kind heb horen bidden. Dat laatste is natuurlijk geen overtuigend argument voor het bestaan van God. Men kan zelfs van mening zijn dat deze gebeurtenis geen enkele vermelding verdient. Er zijn immers elke dag zoveel kinderen in de wereld die een gebed uitspreken.
Maar dit was geen kindergebed in de stijl van “Ik ga slapen, ik ben moe.” Ik hoorde een zachte meisjesstem volwassen woorden spreken. Dit was meer een gebed in de stijl van Job, de man uit het bekende verhaal in de Bijbel. “God, als u bestaat, help me dan eens! Want u bent God en ik ben maar Dominique.” Deze woorden vulden mijn oren en mijn hart. Ik heb mogen luisteren naar het mooiste gebed dat er bestaat. Het gebed van een twijfelaar die desondanks erkent dat God ‘God’ is en wij maar mensen.
Een meisje van twaalf jaar vond woorden voor de stilte in mijn hart. Voor de stilte van de zovele, onuitgesproken noodkreten op aarde. Ik ben geen profetes, maar ik voorspel dat de stilte tijdens het kerstfeest weer doorbroken zal worden. Niet omdat de kerstklokjes dan zullen klingelen, maar omdat ook ik dan uit volle borst weer meezing: “Kyrie Eleison”.
De belangrijke betekenis van deze twee ogenschijnlijk simpele woorden is door middel van een kleine, zachte stem diep tot me doorgedrongen. Heer, ontferm u. Help ons mensen die hier leven. Help ons om elkaar te helpen.
Mijn Kyrie is deze kerst speciaal voor Dominique.
Log in om te reageren.
