"Erg gezellige date... blablabla... maar denk toch dat ik 't bij deze ene date wil laten... blablabla." Dat schrijft-ie. En dat terwijl we die avond een heel goed gesprek hadden van drie uur lang! Ik ben zo boos en zo teleurgesteld. Ik bel m'n zusje om alles van me af te praten. "Oh, je hebt ‘m afgeschrikt", zegt m’n zusje heel nuchter. "Jongens worden wel vaker bang van jou."
“Jaha,” roep ik “Dat hoor ik ook wel ‘s. De enige die niet worden afgeschrikt zijn die twee meter lange humanistische metaldrummer, een vriend die ik al ken sinds m’n achtste en mijn hyperactieve mentor-figuur, die getrouwd is met een ex-non. Maar ik ben een klein blond meisje van 1 meter 62, dat slaat toch nergens op, dat jongens zo reageren?
Veelgehoorde schrikreactie: ‘Wauw, jij weet echt veel.’ Ik ‘Nee, helemaal niet, ik snap niks van wiskunde, autorijden, mode en vrouwenbladen.’ Goed dan, ik lees veel. Komt door literatuurstudie. Dus ik kan wat vreemde quotes en wat schrijvers uit de mouw van m’n jurkje schudden. Dat wil toch niet zeggen dat ik gelijk super-, super-, Einstein-niveau slim ben? Maar kennelijk ervaren jongens die ik date dat wel zo, als ze een boek noemen dat ik niet heb gelezen, doen ze gelijk een vreugdedansje van trots ‘Wauw, ik weet iets dat jij niet weet! Woehoe!’ Da’s toch ook weird, dat zij zich dom voelen, alleen maar omdat ik al vanaf m’n tweede een boekenwurm ben? Ze mogen al mijn boeken lenen, en bovendien, ik vind het juist leuk als een jongen me van alles vertelt over dingen waar ik niks van weet: imaginaire getallen, biologie, drummen, Japans, modeltreintjes...
Andere klacht “Ben je altijd zo creatief en veeleisend met koken?” Klopt, ik heb afgelopen zondag een ingewikkeld torentje gemaakt van burgertjes van zoete aardappel, noten en kidney bonen, met daartussen plakjes gegrilde aubergine. Heel simpele reden daarvoor: m’n moeder houdt ervan om het zondagsdiner zondagsfeestelijk te maken. (Geen wonder dat toen mijn kring bij mij kwam eten, ik riep ‘Nee, niet de bierglazen voor ’t water gebruiken, dat staat niet feestelijk!’) Als de rest van de familie chique vis eet, mogen wij vega’s (d.w.z. mijn broertje en ik) toch ook wel iets feestelijks? Bovendien, dat ik graag maffe dingen kook, en dus iedereen aanraad hartige kastanjetaart, pastinaaksoep of hangop met dadels te maken, dan wil dat toch nog niet zeggen dat ik van een jongen eis dat hij acuut een meester-kok wordt? Ik houd ook heel erg van pizza, hoor.
Maar de hoofdprijs wint wel ‘Je bent zo HEFTIG.’ Ik: ‘Een week terug zei je nog dat ik zo uniek, open en echt was.’ Oké, toen ik mijn lochness-knuffeltje-sleutelhanger had verloren, was ik even verdrietig en van slag als toen ik hoorde dat ik gezakt was voor bijschuif-vakken waar ik mijn rekening voor had leeggehaald. Bij dode vogeltjes aan de kant van de weg en zielige berichten in de krant lukt het me nauwelijks om m’n tranen tegen te houden. Als het zonnig is of als ik blij ben huppel ik door de straat en slinger om lantarenpalen. Of ik dans rond en zing tijdens de afwas. Dus. Nou èn??
“Tja,” zegt m’n zusje “Volgens mij vallen jongens nog steeds het meest op grijze muizen, omdat die zo mysterieus overkomen. Of omdat de jongens zich dan niet zo inferieur, a-culinair, en overdonderd door heftigheid voelen.”
Ik: “Maar ik kan niet constant doen alsof ik niks van boeken en fijne muziek weet of superonverschillig ben over het leven? Wie ik ben komt altijd naar buiten op den duur. Er moeten toch ook wel jongens zijn die NIET bang worden van me. Er zijn toch wel jongens die redelijk volwassen en mannen durven te zijn? Toch?
“Jaha,” roep ik “Dat hoor ik ook wel ‘s. De enige die niet worden afgeschrikt zijn die twee meter lange humanistische metaldrummer, een vriend die ik al ken sinds m’n achtste en mijn hyperactieve mentor-figuur, die getrouwd is met een ex-non. Maar ik ben een klein blond meisje van 1 meter 62, dat slaat toch nergens op, dat jongens zo reageren?
Veelgehoorde schrikreactie: ‘Wauw, jij weet echt veel.’ Ik ‘Nee, helemaal niet, ik snap niks van wiskunde, autorijden, mode en vrouwenbladen.’ Goed dan, ik lees veel. Komt door literatuurstudie. Dus ik kan wat vreemde quotes en wat schrijvers uit de mouw van m’n jurkje schudden. Dat wil toch niet zeggen dat ik gelijk super-, super-, Einstein-niveau slim ben? Maar kennelijk ervaren jongens die ik date dat wel zo, als ze een boek noemen dat ik niet heb gelezen, doen ze gelijk een vreugdedansje van trots ‘Wauw, ik weet iets dat jij niet weet! Woehoe!’ Da’s toch ook weird, dat zij zich dom voelen, alleen maar omdat ik al vanaf m’n tweede een boekenwurm ben? Ze mogen al mijn boeken lenen, en bovendien, ik vind het juist leuk als een jongen me van alles vertelt over dingen waar ik niks van weet: imaginaire getallen, biologie, drummen, Japans, modeltreintjes...
Andere klacht “Ben je altijd zo creatief en veeleisend met koken?” Klopt, ik heb afgelopen zondag een ingewikkeld torentje gemaakt van burgertjes van zoete aardappel, noten en kidney bonen, met daartussen plakjes gegrilde aubergine. Heel simpele reden daarvoor: m’n moeder houdt ervan om het zondagsdiner zondagsfeestelijk te maken. (Geen wonder dat toen mijn kring bij mij kwam eten, ik riep ‘Nee, niet de bierglazen voor ’t water gebruiken, dat staat niet feestelijk!’) Als de rest van de familie chique vis eet, mogen wij vega’s (d.w.z. mijn broertje en ik) toch ook wel iets feestelijks? Bovendien, dat ik graag maffe dingen kook, en dus iedereen aanraad hartige kastanjetaart, pastinaaksoep of hangop met dadels te maken, dan wil dat toch nog niet zeggen dat ik van een jongen eis dat hij acuut een meester-kok wordt? Ik houd ook heel erg van pizza, hoor.
Maar de hoofdprijs wint wel ‘Je bent zo HEFTIG.’ Ik: ‘Een week terug zei je nog dat ik zo uniek, open en echt was.’ Oké, toen ik mijn lochness-knuffeltje-sleutelhanger had verloren, was ik even verdrietig en van slag als toen ik hoorde dat ik gezakt was voor bijschuif-vakken waar ik mijn rekening voor had leeggehaald. Bij dode vogeltjes aan de kant van de weg en zielige berichten in de krant lukt het me nauwelijks om m’n tranen tegen te houden. Als het zonnig is of als ik blij ben huppel ik door de straat en slinger om lantarenpalen. Of ik dans rond en zing tijdens de afwas. Dus. Nou èn??
“Tja,” zegt m’n zusje “Volgens mij vallen jongens nog steeds het meest op grijze muizen, omdat die zo mysterieus overkomen. Of omdat de jongens zich dan niet zo inferieur, a-culinair, en overdonderd door heftigheid voelen.”
Ik: “Maar ik kan niet constant doen alsof ik niks van boeken en fijne muziek weet of superonverschillig ben over het leven? Wie ik ben komt altijd naar buiten op den duur. Er moeten toch ook wel jongens zijn die NIET bang worden van me. Er zijn toch wel jongens die redelijk volwassen en mannen durven te zijn? Toch?
Log in om te reageren.
