Kony 2012*, wie heeft het vorige week niet meegekregen… En wie heeft er geen oordeel over dat Jason Russell, de maker van Kony 2012, aangehouden en opgenomen is?
De manier waarop Russell te werk is gegaan, is voor veel mensen omstreden en critici maken sarcastisch gebruik van zijn huidige omstandigheden om hem belachelijk te maken. Het hoort bij hun vak en ze geven hun lezers en luisteraars wat ze willen: het gevoel dat ze meer zijn dan degene(n) waarover geschreven wordt.
Terwijl ik verslagen en krantenkoppen lees over het zogenaamde drama in Russell’s leven, vraag ik me af waarom het ons zoveel voldoening geeft als anderen een misstap begaan en waarom we er als de kippen bij zijn als de zwakheid van anderen zichtbaar wordt. Opmerkingen als: "Ze hebben het ernaar gemaakt" of "Hoe kan een mens zo ongelooflijk stom zijn", gevolgd door de meeste briljante psychoanalyses en oplossing om het gedrag van onze medemens te bekritiseren en af te straffen, zijn het onderwerp van de dag en onze gewoontepraatjes over het weer laten we onder het mom van "er zijn belangrijkere dingen in het leven" nobel achter ons.
Onze mening over anderen is vaak gebaseerd op hoe iemand op óns overkomt, op óns halfslachtig onderzoek, op ónze insinuaties (die we dan vroom ons 'onderbuikgevoel' noemen), op ónze ideeën over hoe een ander zou moeten leven en op ónze persoonlijke of collectieve (wat dat ook moge betekenen) waarden en normen. Maar of we het nu willen toegeven of niet, het punt is dat ons zicht altijd beperkt is en we het dus zomaar helemaal mis kunnen hebben met ons oh zo welgevormde oordeel over mensen of situaties.
Wat zou er gebeuren als we gewoon eens zouden toegeven dat we diep van binnen ervan houden om macht uit te oefenen over de gedachten en het gedrag van anderen? En wat zou er gebeuren als we de arrogantie laten varen en zouden erkennen dat we eigenlijk net zo zwak, gebroken en onwetend zijn als de mensen waar we ons oordeel over klaar hebben? Misschien dat we daar niets van merken in relatie tot iemand als een Russell, maar wat als we het dichter bij huis zoeken? Zouden onze vriendschappen en relaties in een ander daglicht komen te staan, zouden ze een andere kleur krijgen? Zouden we meer van het leven genieten? Zou de manier waarop we communiceren veranderen?
Wat betreft Russell; mensen sturen me naar aanleiding van het nieuws over Kony 2012 op onze website emails en willen graag mijn mening over de huidige situatie horen. Maar of het nu gaat om Russell, een vriend of medelid op een site zoals ons aller Funky Fish, ik heb soms gewoon even niks te zeggen. En steeds vaker wil ik gewoon even niks vinden van iets of iemand.
The highest as the lowest form of criticism is a mode of autobiography – Oscar Wilde
*Who is Kony? www.homeofchange.nl
De manier waarop Russell te werk is gegaan, is voor veel mensen omstreden en critici maken sarcastisch gebruik van zijn huidige omstandigheden om hem belachelijk te maken. Het hoort bij hun vak en ze geven hun lezers en luisteraars wat ze willen: het gevoel dat ze meer zijn dan degene(n) waarover geschreven wordt.
Terwijl ik verslagen en krantenkoppen lees over het zogenaamde drama in Russell’s leven, vraag ik me af waarom het ons zoveel voldoening geeft als anderen een misstap begaan en waarom we er als de kippen bij zijn als de zwakheid van anderen zichtbaar wordt. Opmerkingen als: "Ze hebben het ernaar gemaakt" of "Hoe kan een mens zo ongelooflijk stom zijn", gevolgd door de meeste briljante psychoanalyses en oplossing om het gedrag van onze medemens te bekritiseren en af te straffen, zijn het onderwerp van de dag en onze gewoontepraatjes over het weer laten we onder het mom van "er zijn belangrijkere dingen in het leven" nobel achter ons.
Onze mening over anderen is vaak gebaseerd op hoe iemand op óns overkomt, op óns halfslachtig onderzoek, op ónze insinuaties (die we dan vroom ons 'onderbuikgevoel' noemen), op ónze ideeën over hoe een ander zou moeten leven en op ónze persoonlijke of collectieve (wat dat ook moge betekenen) waarden en normen. Maar of we het nu willen toegeven of niet, het punt is dat ons zicht altijd beperkt is en we het dus zomaar helemaal mis kunnen hebben met ons oh zo welgevormde oordeel over mensen of situaties.
Wat zou er gebeuren als we gewoon eens zouden toegeven dat we diep van binnen ervan houden om macht uit te oefenen over de gedachten en het gedrag van anderen? En wat zou er gebeuren als we de arrogantie laten varen en zouden erkennen dat we eigenlijk net zo zwak, gebroken en onwetend zijn als de mensen waar we ons oordeel over klaar hebben? Misschien dat we daar niets van merken in relatie tot iemand als een Russell, maar wat als we het dichter bij huis zoeken? Zouden onze vriendschappen en relaties in een ander daglicht komen te staan, zouden ze een andere kleur krijgen? Zouden we meer van het leven genieten? Zou de manier waarop we communiceren veranderen?
Wat betreft Russell; mensen sturen me naar aanleiding van het nieuws over Kony 2012 op onze website emails en willen graag mijn mening over de huidige situatie horen. Maar of het nu gaat om Russell, een vriend of medelid op een site zoals ons aller Funky Fish, ik heb soms gewoon even niks te zeggen. En steeds vaker wil ik gewoon even niks vinden van iets of iemand.
The highest as the lowest form of criticism is a mode of autobiography – Oscar Wilde
*Who is Kony? www.homeofchange.nl
Log in om te reageren.
