Er zou een tweede date komen. Ik sprong een gat in de lucht. Was al even niet meer zo enthousiast geweest over iemand. Online zag ik niet direct een match, maar iets prikkelde me om toch af te spreken. In verschillende opzichten was ik aangenaam verrast. Ik vond het jammer om afscheid te nemen.
En dan is de vraag: komt er een vervolg? Ja, blijkt de volgende dag. Hij is positief en wil nog een keer afspreken. Maar na een periode van late reacties op berichtjes en weinig respons op concrete voorstellen, vraag ik om duidelijkheid. Ik had zelf al wel mijn conclusies getrokken, maar zwart-op-wit komt het toch even hard aan. Meteen heb ik weer spijt van de keren dat ik zelf niet uitblonk in duidelijkheid. En heb het voornemen om daarin mijn leven te beteren.
Een paar dagen later ben ik aan het chatten met een jongen die ik via-via ken en waarvan ik het idee heb dat hij meer wil dan vriendschap. Maar ik niet en daarom ben ik terughoudend in afspreken. Na wat koetjes-en-kalfjes-heen-en-weer-gepraat vraagt hij of ik al plannen heb voor het weekend. Ik reageer bevestigend en stuur vervolgens het gesprek een andere kant op. Voel waar hij naartoe wil. Tevergeefs. “Zullen we anders vanavond wat gaan drinken?” Ik zeg naar waarheid dat ik die dag al een volle agenda heb. "Maar heb je zondag al wat?" “Nee”, zeg ik eerlijk. “Zullen we dan ergens gaan eten?” Drie tellen later is mijn ‘dat zou eventueel kunnen’, omgezet in een officiële afspraak.
Drie dagen later zitten we samen ergens pannenkoeken te eten. Ik vind het een gezellig restaurant en zeg bij het weggaan tegen de eigenaresse dat ik zeker een keer terugkom. Vervolgens heb ik meteen spijt van deze opmerking. “Leuk! Neem je dan je vriend weer mee?” reageert ze, zich van geen kwaad bewust. Ehm, nu wordt het echt tijd voor duidelijkheid.
En dan is de vraag: komt er een vervolg? Ja, blijkt de volgende dag. Hij is positief en wil nog een keer afspreken. Maar na een periode van late reacties op berichtjes en weinig respons op concrete voorstellen, vraag ik om duidelijkheid. Ik had zelf al wel mijn conclusies getrokken, maar zwart-op-wit komt het toch even hard aan. Meteen heb ik weer spijt van de keren dat ik zelf niet uitblonk in duidelijkheid. En heb het voornemen om daarin mijn leven te beteren.
Een paar dagen later ben ik aan het chatten met een jongen die ik via-via ken en waarvan ik het idee heb dat hij meer wil dan vriendschap. Maar ik niet en daarom ben ik terughoudend in afspreken. Na wat koetjes-en-kalfjes-heen-en-weer-gepraat vraagt hij of ik al plannen heb voor het weekend. Ik reageer bevestigend en stuur vervolgens het gesprek een andere kant op. Voel waar hij naartoe wil. Tevergeefs. “Zullen we anders vanavond wat gaan drinken?” Ik zeg naar waarheid dat ik die dag al een volle agenda heb. "Maar heb je zondag al wat?" “Nee”, zeg ik eerlijk. “Zullen we dan ergens gaan eten?” Drie tellen later is mijn ‘dat zou eventueel kunnen’, omgezet in een officiële afspraak.
Drie dagen later zitten we samen ergens pannenkoeken te eten. Ik vind het een gezellig restaurant en zeg bij het weggaan tegen de eigenaresse dat ik zeker een keer terugkom. Vervolgens heb ik meteen spijt van deze opmerking. “Leuk! Neem je dan je vriend weer mee?” reageert ze, zich van geen kwaad bewust. Ehm, nu wordt het echt tijd voor duidelijkheid.
Log in om te reageren.
