Zondag is voor ons de dag dat we gaan wandelen. Tien over tien haal ik hem op en wandelen we samen naar de kerk. Als de dienst is afgelopen wandelen we weer naar huis. Ook voor de middagdienst haal ik hem op en lopen we samen naar de kerk en weer naar huis. Het is altijd erg gezellig en we hebben ontzettend goede gesprekken tijdens onze wandelingen. Toch is er iets dat ontbreekt; we houden elkaars hand nooit vast.
In de kerk gaat al enkele weken een roddel rond. “Zouden ze verkering hebben? Ze wandelen wel heel vaak samen! Heeft iemand ze al eens kunnen betrappen op een kus? Waarom vertellen ze ons niet gewoon dat ze een stel zijn?” In het begin was het ontzettend grappig, we konden enorm lachen om de verhalen die we van alle kanten te horen kregen.
Omdat wij een gaande viering van het Avondmaal kennen bij ons in de gemeente, lopen we altijd achter elkaar aan naar voren om brood te halen en een slok wijn te nemen. Hij loopt voorop en als hij de wijn gedronken heeft wacht hij altijd even totdat ook ik klaar ben. Samen lopen we dan weer naar onze plaats in de kerk. Terwijl we naar achteren lopen hoor ik in het voorbijgaan iemand fluisteren: “Zie je wel! Hij wacht zelfs op haar! Als dat geen typisch stelletjes gedrag is…”
In de kerk gebruik ik altijd mijn jongeren-bijbel. Hij zit in een speciale hoes, zodat ik er ook een pen bij in kan stoppen om mijn aantekeningen te maken. Tijdens een preek over de Heidelbergsche Catechismus heb ik ook het boekje nodig waarin dit geschrift is opgetekend. Helaas past lang niet alles op mijn schoot, daarom leen ik zijn knie vaak om 1 van de boeken op te leggen, zodat ik alsnog alles bij de hand heb. Met dat ik me naar hem toebuig om iets na te lezen uit het boekje op zijn knie hoor ik achter ons iemand fluisteren: “Zie je wel! Hij houdt zelfs haar bijbeltje voor haar vast! Als dat geen typisch stelletjes gedrag is…”
Nadat de dienst is afgelopen blijven we nog even koffiedrinken. Hij haalt twee koffie en ik pak alvast onze jassen. Hij blijft mijn koffie vasthouden zodat ik mijn jas aan kan trekken waarna we hetzelfde nogmaals doen, maar dan andersom. Hij opent de deur voor me zodat ik zo naar buiten kan lopen. Buiten aangekomen hoor ik iemand zeggen: “Zie je wel! Hij helpt met haar jas, haalt koffie en houdt zelfs de deur voor haar open! Als dat geen typisch stelletjes gedrag is...”
Nu moet ik zeggen dat ik niet precies weet waarom we geen stel zijn. Als ik de mensen bij ons uit de kerk moet geloven vertonen we het zogenaamde stelletjes gedrag. Toch denk ik dat er meer achter zit. Men is het gewoon niet meer gewend dat mannen en vrouwen een oprechte vriendschap kunnen hebben zonder bijbedoelingen. Of zou het komen doordat de meeste mannen tegenwoordig niet meer allemaal zo galant zijn?
In de kerk gaat al enkele weken een roddel rond. “Zouden ze verkering hebben? Ze wandelen wel heel vaak samen! Heeft iemand ze al eens kunnen betrappen op een kus? Waarom vertellen ze ons niet gewoon dat ze een stel zijn?” In het begin was het ontzettend grappig, we konden enorm lachen om de verhalen die we van alle kanten te horen kregen.
Omdat wij een gaande viering van het Avondmaal kennen bij ons in de gemeente, lopen we altijd achter elkaar aan naar voren om brood te halen en een slok wijn te nemen. Hij loopt voorop en als hij de wijn gedronken heeft wacht hij altijd even totdat ook ik klaar ben. Samen lopen we dan weer naar onze plaats in de kerk. Terwijl we naar achteren lopen hoor ik in het voorbijgaan iemand fluisteren: “Zie je wel! Hij wacht zelfs op haar! Als dat geen typisch stelletjes gedrag is…”
In de kerk gebruik ik altijd mijn jongeren-bijbel. Hij zit in een speciale hoes, zodat ik er ook een pen bij in kan stoppen om mijn aantekeningen te maken. Tijdens een preek over de Heidelbergsche Catechismus heb ik ook het boekje nodig waarin dit geschrift is opgetekend. Helaas past lang niet alles op mijn schoot, daarom leen ik zijn knie vaak om 1 van de boeken op te leggen, zodat ik alsnog alles bij de hand heb. Met dat ik me naar hem toebuig om iets na te lezen uit het boekje op zijn knie hoor ik achter ons iemand fluisteren: “Zie je wel! Hij houdt zelfs haar bijbeltje voor haar vast! Als dat geen typisch stelletjes gedrag is…”
Nadat de dienst is afgelopen blijven we nog even koffiedrinken. Hij haalt twee koffie en ik pak alvast onze jassen. Hij blijft mijn koffie vasthouden zodat ik mijn jas aan kan trekken waarna we hetzelfde nogmaals doen, maar dan andersom. Hij opent de deur voor me zodat ik zo naar buiten kan lopen. Buiten aangekomen hoor ik iemand zeggen: “Zie je wel! Hij helpt met haar jas, haalt koffie en houdt zelfs de deur voor haar open! Als dat geen typisch stelletjes gedrag is...”
Nu moet ik zeggen dat ik niet precies weet waarom we geen stel zijn. Als ik de mensen bij ons uit de kerk moet geloven vertonen we het zogenaamde stelletjes gedrag. Toch denk ik dat er meer achter zit. Men is het gewoon niet meer gewend dat mannen en vrouwen een oprechte vriendschap kunnen hebben zonder bijbedoelingen. Of zou het komen doordat de meeste mannen tegenwoordig niet meer allemaal zo galant zijn?
Log in om te reageren.
