“Boehoe” snotter ik na ’t gala tegen m’n huisgenootje “had ik eindelijk een oud-klasgenoot weten te strikken als gala-date, was ik weer zo zenuwachtig dat ik de hele avond heb lopen stuiteren en ratelen, zodat hij zich helemaal aan me ergerde.” “En nu wil je hem een sms-je vol ‘sorry sorry’ sturen?” vraagt m’n huisgenootje. “Ehm, dat heb ik al gedaan” stamel ik. “NOOIT DOEN!” zegt m’n huisgenootje streng “Een dame zegt geen sorry.”
Ik kijk haar verbaasd aan. Dat was een verrassend assertieve statement van haar. Normaal ben ik de bijdehande tante van ons twee. “Huh?” vraag ik “Hoe bedoel je dat?”
“Nou,” antwoord ze “wij meisjes kraken onszelf zo snel af: we zijn zo superkritisch op onszelf, en dan gaan we ons schuldig voelen over iets. Of we denken dat we iets verkeerd doen wat de jongen in kwestie helemaal niet merkt. En dan zeggen we meteen ‘sorry’ maar dat maakt alles alleen maar erger. Ten eerste richt je dan heel hard de aandacht op een piepklein dingetje dat de ander helemaal niet doorhad. Ten tweede kun je dan net zo goed met een bord ‘ik ben heel onzeker’ op je kop gaan lopen. Nou, als er één ding is waarmee je jongens wegjaagt, is ’t wel gepieker en onzeker gedoe. Daar ergeren ze zich juist het meest aan!”
Hmm. Ze heeft een punt. Ik zeg veel te veel sorry. Ik begin om de andere zin met sorry, geloof ik. En bij dates helemaal, dan wordt het elke halve zin. Sorry ik ben dan zo zenuwachtig sorry ik werk er echt aan sorry. Kijk, daar heb je het al. Andere veelgehoorde dingen die ik dan zeg zijn “Sorry dat ik zo muziek-nerd loop te doen over The American Recordings van Johnny Cash in plaats van de therapeut uit te hangen en te vragen hoe het met je gaat.” “Sorry dat ik zo snel praat, ik wil je net een paar hele goede boeken aanraden, oh sorry nu voel je je weer dom omdat je die niet hebt gelezen sorry.” “Sorry dat je je na afloop meteen gedwongen voelt te zeggen dat je dit als platonische date bedoelde, dat snap ik, zo hyper en enthousiast ben ik bij iedereen, sorry.”
“Dus,” zegt m’n huisgenootje “Wat wordt ons nieuwe motto?”
“ Een dame zegt geen sorry” antwoord ik, denk even na, en zeg dan “Ja maar, wat als ik echt ergens spijt van heb, echt iets lomps heb gedaan, waarover ik me echt schuldig moet voelen?”
“Dan merk je dat echt wel aan die andere persoon hoor” zegt m’n huisgenootje “En anders zeg ik ’t wel. Wij meiden moeten gewoon stoppen met onszelluf afkraken, naar beneden halen, en zich schuldig voelen. Want al die negatieve dingen, daar zijn we als dames veel te leuk voor.”
Ik kijk haar verbaasd aan. Dat was een verrassend assertieve statement van haar. Normaal ben ik de bijdehande tante van ons twee. “Huh?” vraag ik “Hoe bedoel je dat?”
“Nou,” antwoord ze “wij meisjes kraken onszelf zo snel af: we zijn zo superkritisch op onszelf, en dan gaan we ons schuldig voelen over iets. Of we denken dat we iets verkeerd doen wat de jongen in kwestie helemaal niet merkt. En dan zeggen we meteen ‘sorry’ maar dat maakt alles alleen maar erger. Ten eerste richt je dan heel hard de aandacht op een piepklein dingetje dat de ander helemaal niet doorhad. Ten tweede kun je dan net zo goed met een bord ‘ik ben heel onzeker’ op je kop gaan lopen. Nou, als er één ding is waarmee je jongens wegjaagt, is ’t wel gepieker en onzeker gedoe. Daar ergeren ze zich juist het meest aan!”
Hmm. Ze heeft een punt. Ik zeg veel te veel sorry. Ik begin om de andere zin met sorry, geloof ik. En bij dates helemaal, dan wordt het elke halve zin. Sorry ik ben dan zo zenuwachtig sorry ik werk er echt aan sorry. Kijk, daar heb je het al. Andere veelgehoorde dingen die ik dan zeg zijn “Sorry dat ik zo muziek-nerd loop te doen over The American Recordings van Johnny Cash in plaats van de therapeut uit te hangen en te vragen hoe het met je gaat.” “Sorry dat ik zo snel praat, ik wil je net een paar hele goede boeken aanraden, oh sorry nu voel je je weer dom omdat je die niet hebt gelezen sorry.” “Sorry dat je je na afloop meteen gedwongen voelt te zeggen dat je dit als platonische date bedoelde, dat snap ik, zo hyper en enthousiast ben ik bij iedereen, sorry.”
“Dus,” zegt m’n huisgenootje “Wat wordt ons nieuwe motto?”
“ Een dame zegt geen sorry” antwoord ik, denk even na, en zeg dan “Ja maar, wat als ik echt ergens spijt van heb, echt iets lomps heb gedaan, waarover ik me echt schuldig moet voelen?”
“Dan merk je dat echt wel aan die andere persoon hoor” zegt m’n huisgenootje “En anders zeg ik ’t wel. Wij meiden moeten gewoon stoppen met onszelluf afkraken, naar beneden halen, en zich schuldig voelen. Want al die negatieve dingen, daar zijn we als dames veel te leuk voor.”
Log in om te reageren.
