Het is alweer meer dan een week geleden dat ik terugkwam uit Letland. Na al die arme mensen bezocht te hebben onder slechte omstandigheden ben ik verbaasd over het feit hoe snel ik weer gewend ben aan het rustige leventje in Nederland. Geen vrolijk gebrabbel meer in Lets of Russisch, geen volvette warme maaltijden, 3 maal daags en ook geen knuffels of spontane huwelijksaanzoeken van oude vrouwtjes meer.
Tijdens een avondrit zat ik als bijrijder in één van de huur auto’s toen het plotseling hard begon te sneeuwen. Toen we gepasseerd werden door een tegemoetkomende vrachtwagen zagen we anderhalve seconde alleen maar een grote witte waas voor ons. Op dat moment reden we de auto volledig vast in de sneeuw aan de rand van de weg.
Nadat we uitgegraven waren uit de bermsneeuw konden we gelukkig zonder schade onze weg vervolgen. Opeens moest ik denken aan de sneeuw in Oostenrijk, flink wat kilometers naar het westen. Ook daar was flink gegraven in de sneeuw, helaas met een uitkomst die wat minder hoopvol was dan de onze.
Een lawine associeerde ik altijd met iets grappigs, uit een tekenfilmscenario of iets met een ongelukkige jodelkoning. Of overdrachtelijk, als iets dat je overspoelt, zoals emoties (Leonard Cohen en zijn Avalanche bijvoorbeeld). De harde werkelijkheid van een échte lawine kwam hard binnen anderhalve week terug.
Ben benieuwd of en hoe je een periode van coma zelf zou ervaren. Is het een droomloze slaap, of ben je met al je gedachten gevangen in een uitgevallen lijf? Ik hoop het eigenlijk nooit te weten te komen.
Veel sterkte voor de betrokkenen gewenst.
Tijdens een avondrit zat ik als bijrijder in één van de huur auto’s toen het plotseling hard begon te sneeuwen. Toen we gepasseerd werden door een tegemoetkomende vrachtwagen zagen we anderhalve seconde alleen maar een grote witte waas voor ons. Op dat moment reden we de auto volledig vast in de sneeuw aan de rand van de weg.
Nadat we uitgegraven waren uit de bermsneeuw konden we gelukkig zonder schade onze weg vervolgen. Opeens moest ik denken aan de sneeuw in Oostenrijk, flink wat kilometers naar het westen. Ook daar was flink gegraven in de sneeuw, helaas met een uitkomst die wat minder hoopvol was dan de onze.
Een lawine associeerde ik altijd met iets grappigs, uit een tekenfilmscenario of iets met een ongelukkige jodelkoning. Of overdrachtelijk, als iets dat je overspoelt, zoals emoties (Leonard Cohen en zijn Avalanche bijvoorbeeld). De harde werkelijkheid van een échte lawine kwam hard binnen anderhalve week terug.
Ben benieuwd of en hoe je een periode van coma zelf zou ervaren. Is het een droomloze slaap, of ben je met al je gedachten gevangen in een uitgevallen lijf? Ik hoop het eigenlijk nooit te weten te komen.
Veel sterkte voor de betrokkenen gewenst.
Log in om te reageren.
