Lange dunne blote benen met bovenin een klein lapje stof om het ondergoed te verbergen wiebelen op duizelingwekkend hoge naaldhakken voorbij. Blote buik, grote navelpiercing en lange krullen onder een klein rood alpinopetje maken het plaatje compleet. In gedachten zie ik nog een paar pompons in de handen, maar zoals ik al zei, dat denk ik er zelf bij.
Musicals bezoeken is altijd al een hobby van me geweest. Niet in de eerste plaats omdat toneel en zang zo’n mooie combinatie is. Het beste aan musicalbezoeken is het aapjes kijken. Van heinde en ver stromen mensen over de rode loper het gebouw binnen. Alle soorten en maten passeren de kaartcontrole en zoeken een plekje in het theater. Heel normaal allemaal zou je zo zeggen. Toch kom je types tegen die je niet had verwacht.
Zo zag ik bovenstaande jongedame bij Mary Poppins. Ze zat een rij voor me en mopperde op haar vriend dat ze niet frontrow zaten. Dat was inderdaad wel een goed idee geweest, deze dame helemaal vooraan. Ze was bijna net zo interessant als het theaterstuk zelf. Als ik dergelijke mensen tegenkom ga ik me altijd afvragen waar ze vandaan komen en waarom ze zich zo gedragen. Mevrouw met het korte rokje en de hoge hakken zal wel een arrogant geval zijn, dacht ik. Ze zal wel ergens uit het westen van het land komen en enorm rijk zijn, dacht ik.
Vlak voordat de show zou beginnen gaat de deur naast het toneel nog eens open. Een ouder echtpaar komt, steunend op hun wandelstokken, naar binnen gestrompeld. Om het contrast nog wat meer te verduidelijken nemen ze plaats naast de jongedame en haar vriend. Ik begin er stilletjes om te lachen maar wordt al snel helemaal gegrepen door de show. Een klein uurtje later is het tijd voor de pauze. Het doek gaat neer, de mensen staan allemaal op en om me heen begint het geroezemoes aan te zwellen. Ook ik pak mijn spulletjes bij elkaar om snel een drankje te halen voor de show weer gaat beginnen.
Halverwege mijn beweging om mijn tas te pakken stop ik. In de rij voor me is iets interessants aan de gang. De jongedame, wankelend op haar hakken heeft haar vriend vast vooruit gestuurd. Om champagne te gaan halen, dacht ik. Nu is ze aan het kletsen met het oudere echtpaar naast haar. Het gesprek dat ze voeren vind zich op nog geen halve meter van mijn oren af, dus ik heb heus niet afgeluisterd, het ging vanzelf.
Opa: “Meisje, heb je ook zo genoten van de show?” Jongedame: “Zeker meneer! Het is een geweldig stuk, al had ik een ander stuk verwacht!” Opa: “Een ander stuk? Wist je niet wie Mary Poppins is?” Jongedame: “Nee, ik had verwacht dat het een soort High School Musical idee zou zijn. Vandaar ook mijn kleding, ik had iets heel anders verwacht. Nu past mijn kleding natuurlijk absoluut niet bij de gelegenheid.” In stilte onderdruk ik een giechel. Opa neemt weer het woord en zegt: “Ach meisje, als je het koud hebt mag je mijn vest wel aan hoor.” Wat schets mijn verbazing als ik het antwoord van de jongedame hoor: “Dat is erg vriendelijk van u meneer, maar ik haal mijn eigen jas wel even snel uit de garderobe. Zal ik meteen een drankje voor u en uw vrouw meenemen?”
Musicals bezoeken is altijd al een hobby van me geweest. Niet in de eerste plaats omdat toneel en zang zo’n mooie combinatie is. Het beste aan musicalbezoeken is het aapjes kijken. Van heinde en ver stromen mensen over de rode loper het gebouw binnen. Alle soorten en maten passeren de kaartcontrole en zoeken een plekje in het theater. Heel normaal allemaal zou je zo zeggen. Toch kom je types tegen die je niet had verwacht.
Zo zag ik bovenstaande jongedame bij Mary Poppins. Ze zat een rij voor me en mopperde op haar vriend dat ze niet frontrow zaten. Dat was inderdaad wel een goed idee geweest, deze dame helemaal vooraan. Ze was bijna net zo interessant als het theaterstuk zelf. Als ik dergelijke mensen tegenkom ga ik me altijd afvragen waar ze vandaan komen en waarom ze zich zo gedragen. Mevrouw met het korte rokje en de hoge hakken zal wel een arrogant geval zijn, dacht ik. Ze zal wel ergens uit het westen van het land komen en enorm rijk zijn, dacht ik.
Vlak voordat de show zou beginnen gaat de deur naast het toneel nog eens open. Een ouder echtpaar komt, steunend op hun wandelstokken, naar binnen gestrompeld. Om het contrast nog wat meer te verduidelijken nemen ze plaats naast de jongedame en haar vriend. Ik begin er stilletjes om te lachen maar wordt al snel helemaal gegrepen door de show. Een klein uurtje later is het tijd voor de pauze. Het doek gaat neer, de mensen staan allemaal op en om me heen begint het geroezemoes aan te zwellen. Ook ik pak mijn spulletjes bij elkaar om snel een drankje te halen voor de show weer gaat beginnen.
Halverwege mijn beweging om mijn tas te pakken stop ik. In de rij voor me is iets interessants aan de gang. De jongedame, wankelend op haar hakken heeft haar vriend vast vooruit gestuurd. Om champagne te gaan halen, dacht ik. Nu is ze aan het kletsen met het oudere echtpaar naast haar. Het gesprek dat ze voeren vind zich op nog geen halve meter van mijn oren af, dus ik heb heus niet afgeluisterd, het ging vanzelf.
Opa: “Meisje, heb je ook zo genoten van de show?” Jongedame: “Zeker meneer! Het is een geweldig stuk, al had ik een ander stuk verwacht!” Opa: “Een ander stuk? Wist je niet wie Mary Poppins is?” Jongedame: “Nee, ik had verwacht dat het een soort High School Musical idee zou zijn. Vandaar ook mijn kleding, ik had iets heel anders verwacht. Nu past mijn kleding natuurlijk absoluut niet bij de gelegenheid.” In stilte onderdruk ik een giechel. Opa neemt weer het woord en zegt: “Ach meisje, als je het koud hebt mag je mijn vest wel aan hoor.” Wat schets mijn verbazing als ik het antwoord van de jongedame hoor: “Dat is erg vriendelijk van u meneer, maar ik haal mijn eigen jas wel even snel uit de garderobe. Zal ik meteen een drankje voor u en uw vrouw meenemen?”
Log in om te reageren.
