Een paar weken geleden zag ik een documentaire waarin twee meisjes hun aangrijpende verhaal vertelden over hoe zij door een relatie met een loverboy in de prostitutie terecht waren gekomen. Misbruik, mishandeling en uitbuiting tekenden hen, maar ondanks hun pijn en verdriet hoorde ik in hun woorden hoop doorklinken. Hoop op een betere toekomst, hoop om verder te leven!
Door de moed van deze meisjes werd ik stilgezet bij een vraag die mij regelmatig gesteld wordt, namelijk of ik denk dat de situatie met betrekking tot kinderhandel en slavernij echt kan veranderen. Mijn antwoord daarop is telkens weer: ”Ja, verandering is mogelijk!”
Toch, besef ik ook dat herstel een proces is en dat de weg naar vrijheid geregeld betaald wordt met de dood. Met deze meedogenloze realiteit werd ik geconfronteerd toen ik Ana ontmoette. Haar ogen sprankelden en zouden me nooit doen vermoeden dat ze persoonlijk in aanraking was gekomen met de afschuwelijke gevolgen van mensenhandel.
Ana’s zusje Maria was nog geen achttien toen ze de Duitse Marcus ontmoette die, zo zei hij, stapelverliefd op haar was. Marcus beloofde Maria gouden bergen en regelde dat zij hem kon opzoeken. Maria verliet voor het eerst in haar leven het eiland waar ze was opgegroeid en kon niet wachten om Ana over een paar weken alle verhalen te vertellen van haar liefdesreisje.
Na uren vliegen kwam Maria aan in Duitsland, waar niet Marcus maar zijn broer haar opwachtte. Ze was teleurgesteld, maar vanavond zou de liefde van haar leven haar eindelijk weer in zijn armen sluiten. Ze werd bij een huis afgezet, Marcus zou zo komen. Uren later kwam hij thuis, samen met een aantal mannen die hem vanaf die avond dagelijks betaalden om seks met Maria te hebben.
Maanden gingen voorbij en Ana vroeg zich dagelijks bezorgd af waarom ze nooit meer van haar zusje had gehoord. Totdat ze op een dag gebeld werd; het was Maria. In tranen vertelde ze dat ze hulp nodig had, omdat ze opgesloten zat in een kamer. Toen Ana vroeg waar Maria was, werd de lijn plotseling verbroken. Weken later kreeg ze bericht van de politie: Haar zusje was om het leven gebracht toen ze een poging deed om uit het huis te ontsnappen.
Met tranen in mijn ogen luisterde ik naar Ana en de woorden waarmee ze vertelde hoe ze op het punt was gekomen om de moordenaars van Maria te vergeven. “Hoe verbroken moet je van binnen zijn om kinderen en vrouwen dit aan te doen?”, vroeg ze mij retorisch. Ik had geen antwoord...
Ana’s vergeving en genezing zijn fundament geworden van het opvanghuis waar ze jonge meisjes opvangt die risico lopen om verhandeld te worden. De meisjes krijgen onderdak, onderwijs, en voorlichting over hoe ze zichzelf en hun omgeving kunnen beschermen tegen kinderhandelaars.
Ik denk aan alle (jongens en) meisjes in Nederland, in de Dominicaanse Republiek, in Peru, Cambodja, Tajikistan...en mijn antwoord op de vraag of ik ondanks alle pijn en verdriet nog geloof in verandering blijft:”Ja, verandering is absoluut mogelijk!”
* Namen en plaatsen zijn in verband met privacy veranderd
Door de moed van deze meisjes werd ik stilgezet bij een vraag die mij regelmatig gesteld wordt, namelijk of ik denk dat de situatie met betrekking tot kinderhandel en slavernij echt kan veranderen. Mijn antwoord daarop is telkens weer: ”Ja, verandering is mogelijk!”
Toch, besef ik ook dat herstel een proces is en dat de weg naar vrijheid geregeld betaald wordt met de dood. Met deze meedogenloze realiteit werd ik geconfronteerd toen ik Ana ontmoette. Haar ogen sprankelden en zouden me nooit doen vermoeden dat ze persoonlijk in aanraking was gekomen met de afschuwelijke gevolgen van mensenhandel.
Ana’s zusje Maria was nog geen achttien toen ze de Duitse Marcus ontmoette die, zo zei hij, stapelverliefd op haar was. Marcus beloofde Maria gouden bergen en regelde dat zij hem kon opzoeken. Maria verliet voor het eerst in haar leven het eiland waar ze was opgegroeid en kon niet wachten om Ana over een paar weken alle verhalen te vertellen van haar liefdesreisje.
Na uren vliegen kwam Maria aan in Duitsland, waar niet Marcus maar zijn broer haar opwachtte. Ze was teleurgesteld, maar vanavond zou de liefde van haar leven haar eindelijk weer in zijn armen sluiten. Ze werd bij een huis afgezet, Marcus zou zo komen. Uren later kwam hij thuis, samen met een aantal mannen die hem vanaf die avond dagelijks betaalden om seks met Maria te hebben.
Maanden gingen voorbij en Ana vroeg zich dagelijks bezorgd af waarom ze nooit meer van haar zusje had gehoord. Totdat ze op een dag gebeld werd; het was Maria. In tranen vertelde ze dat ze hulp nodig had, omdat ze opgesloten zat in een kamer. Toen Ana vroeg waar Maria was, werd de lijn plotseling verbroken. Weken later kreeg ze bericht van de politie: Haar zusje was om het leven gebracht toen ze een poging deed om uit het huis te ontsnappen.
Met tranen in mijn ogen luisterde ik naar Ana en de woorden waarmee ze vertelde hoe ze op het punt was gekomen om de moordenaars van Maria te vergeven. “Hoe verbroken moet je van binnen zijn om kinderen en vrouwen dit aan te doen?”, vroeg ze mij retorisch. Ik had geen antwoord...
Ana’s vergeving en genezing zijn fundament geworden van het opvanghuis waar ze jonge meisjes opvangt die risico lopen om verhandeld te worden. De meisjes krijgen onderdak, onderwijs, en voorlichting over hoe ze zichzelf en hun omgeving kunnen beschermen tegen kinderhandelaars.
Ik denk aan alle (jongens en) meisjes in Nederland, in de Dominicaanse Republiek, in Peru, Cambodja, Tajikistan...en mijn antwoord op de vraag of ik ondanks alle pijn en verdriet nog geloof in verandering blijft:”Ja, verandering is absoluut mogelijk!”
* Namen en plaatsen zijn in verband met privacy veranderd
Log in om te reageren.
