Zo wordt het jaar 2011 in de media genoemd: Jaar van opstand. Aan het begin van dit jaar kreeg mijn verlangen om me in te zetten voor kinderen die risico om verhandeld te worden of gevangen zitten in het web van kinderhandel en slavernij steeds meer vorm. Ik vertrok naar Haïti en de Dominicaanse Republiek, waar ik bijzondere mensen ontmoette die zich inzetten voor de veiligheid en vrijheid van kinderen. Dromen die door de jaren in mijn hart ontstaan waren, kwamen tot leven. Ik was enthousiast en vol moed, ik had visie, plannen en dromen. Niets zou mij tegenhouden om Gods recht, gerechtigheid en waarheid zichtbaarder te laten worden op aarde.
Uiteraard wist ik niet toen ik drie dagen na mijn reis in het ziekenhuis te horen kreeg dat ik malaria had, er negen maanden voor me lagen waarin ik harder zou vechten om mezelf weer op de been te krijgen dan om boeven en schurken achter de tralies te krijgen. Weken van extreme moeheid volgden, vol pijnen en hoge koortsen die me steeds meer verzwakten. Soms ging het een paar dagen goed, maar uiteindelijk werd ik steeds zieker.
Ondanks mijn lichamelijke conditie bleef mijn droom leven en wanneer ik een paar uur of soms zelfs maar een kwartiertje op kon zitten, gleden mijn vingers over het toetsenbord van mijn Macbook om mijn visie voor Home of Change op papier te zetten. Vaak ging dit gepaard met tranen, maar ik peinsde er niet over om op te geven.
Zes maanden gingen voorbij en ik werd steeds zieker en zwakker. Opnieuw bezocht ik een arts. De uitslag was dat de malaria nooit was weggeweest, omdat (zo werd mij verteld) de parasieten in mijn lichaam resistent waren. Elektrobehandelingen zouden mij helpen en als het een beetje meezat, zou ik over een maand echt beter moeten zijn.
Ik kon niet wachten tot ik beter was en elke dag stond ik op met de hoop dat ik beter zou zijn en met de verwachting dat dit de dag was dat ik buitenshuis samen met anderen op kon komen voor het recht van zoveel kinderen wereldwijd.
De verwachte maand voor herstel werd drie maanden en eindelijk begon ik me wat beter te voelen. Ik kon me vaker aankleden en met dat ik weer ‘tot leven kwam’ begon tot mij door te dringen dat de negen maanden die achter mij lagen niet voor niets waren geweest en zij net als een zwangerschap een wonder van leven voortbrachten.
Vorige week verliet ik na maandenlange heftige behandelingen en kuren voorgoed de dokterspraktijk. Ik ben genezen en eindelijk kan ik langzaam mijn conditie weer opbouwen en elke dag vol goede moed blijven opstaan voor gerechtigheid en voor de dromen van mijn hart. And so can you, no matter what!
Never let it be said that to dream is a waste of one's time. For dreams are our realities in waiting. In dreams we plant the seeds of our future.
www.homeofchange.nl
Uiteraard wist ik niet toen ik drie dagen na mijn reis in het ziekenhuis te horen kreeg dat ik malaria had, er negen maanden voor me lagen waarin ik harder zou vechten om mezelf weer op de been te krijgen dan om boeven en schurken achter de tralies te krijgen. Weken van extreme moeheid volgden, vol pijnen en hoge koortsen die me steeds meer verzwakten. Soms ging het een paar dagen goed, maar uiteindelijk werd ik steeds zieker.
Ondanks mijn lichamelijke conditie bleef mijn droom leven en wanneer ik een paar uur of soms zelfs maar een kwartiertje op kon zitten, gleden mijn vingers over het toetsenbord van mijn Macbook om mijn visie voor Home of Change op papier te zetten. Vaak ging dit gepaard met tranen, maar ik peinsde er niet over om op te geven.
Zes maanden gingen voorbij en ik werd steeds zieker en zwakker. Opnieuw bezocht ik een arts. De uitslag was dat de malaria nooit was weggeweest, omdat (zo werd mij verteld) de parasieten in mijn lichaam resistent waren. Elektrobehandelingen zouden mij helpen en als het een beetje meezat, zou ik over een maand echt beter moeten zijn.
Ik kon niet wachten tot ik beter was en elke dag stond ik op met de hoop dat ik beter zou zijn en met de verwachting dat dit de dag was dat ik buitenshuis samen met anderen op kon komen voor het recht van zoveel kinderen wereldwijd.
De verwachte maand voor herstel werd drie maanden en eindelijk begon ik me wat beter te voelen. Ik kon me vaker aankleden en met dat ik weer ‘tot leven kwam’ begon tot mij door te dringen dat de negen maanden die achter mij lagen niet voor niets waren geweest en zij net als een zwangerschap een wonder van leven voortbrachten.
Vorige week verliet ik na maandenlange heftige behandelingen en kuren voorgoed de dokterspraktijk. Ik ben genezen en eindelijk kan ik langzaam mijn conditie weer opbouwen en elke dag vol goede moed blijven opstaan voor gerechtigheid en voor de dromen van mijn hart. And so can you, no matter what!
Never let it be said that to dream is a waste of one's time. For dreams are our realities in waiting. In dreams we plant the seeds of our future.
www.homeofchange.nl
Log in om te reageren.
