“Het houdt een keertje op” zegt de dame bij het Jongerenloket “Je moet een keer volwassen worden.” Ik knik braaf. Ik zit daar immers omdat ik maar 6 euries op mijn rekening heb, en veel te weinig werk. Opeens ben ik geen student meer. “Ehm“ zeg ik “Maar hoe meet je dat, volwassen zijn?”
Totaal gebrek aan dromen misschien? Dat al je dromen in scherven zijn gevallen doordat ze op de harde werkelijkheid vielen, nadat je nog even dacht dat je zo kon redden. Zoiets als de leuke glazen die ik voor mijn verjaardag had gekregen, en die braken toen ik met tafel en al naar beneden stortte: ze rolden nog eerst op een stoel, “gelukkig, ze stoppen daar” dacht ik, maar vielen toen meedogenloos aan stukken. Tja. Als kind droomde ik ervan om banketbakker te worden. Dat gaat niet lukken als je Engels hebt gestudeerd. En er is al één Pippi Langkous, dus die droom van Pippi worden is ook een beetje onbereikbaar. Nu wil ik minstens 12 romans schrijven, drie Oscars winnen voor al m’n filmscenario’s en naar de Noordkaap varen. Gelukkig heb ik eeuwig leven, want anders kwamen die onvolwassen hoeveelheid dromen nooit op...
Of is het alles heel geordend voor elkaar hebben? Niet alleen een geordende tas/keuken/boekenkast, maar ook een heel net hoofd, een heel regelmatig leven, en heel evenwichtige, subtiele gevoelens. Een leven dat veel beter loopt dan een trein, zonder blaadjes op de rails, hooligans die in de prullenbakjes overgegeven (daar zat ik vrijdag bij in de trein), en conducteurs die zomaar verdwijnen. Hm. Mijn kamer is nu netjes, want ik had gister bezoek. Ik doe de afwas elke dag omdat Onrusthuis Begonia (mijn naam voor onze gang) anders muizen krijgt. Maar vorige week heb ik drie nachten niet geslapen, omdat ik een vertaalklus af moest maken. Daar kregen mijn tenen allemaal leuke paarse kleurtjes van, en ik zag de eikenboom schuin tegenover voor de buurvrouw aan. Niet echt geordend, nee.
Het makkelijkste: je 18e. Wie weet werd ik gewoon volwassen op het moment dat ik wettelijk volwassen werd. Dus ben ik het al heel lang. Jaja. Pas vier jaar later had ik m’n rijbewijs. Daarnaast: m’n bijlesleerlingen van 16 hebben meer levenservaring dan hun brave bijlesjuf. Pas afgelopen vrijdag heb ik –voor het eerst van mijn leven- een borrel meegemaakt tot het eind. Dat was nog een heel beschaafd tijdstip ook, 1 uur. De dag daarna stommelde ik de docentenkamer binnen, en het sectorhoofd vroeg “welke leraar zoek je?” Maar ja, die talloze rare dagen van m’n leven zijn wel de enige harde cijfers die je hebt.
Vroeger wist ik één ding zeker: zodra ik volwassen was, zou ik alles veel beter begrijpen. Waarom er zoveel ****ige dingen gebeuren in het leven. Waarom er mensen doodgaan. Wat het betekent om van iemand te houden. Nou, ik snap er nu nog steeds niets van.
“Wat denk je ervan?” vraagt de dame van het Jongerenloket. Ik schrik op uit m’n gedachten. Ze gaat verder “We gaan kijken of er een leuke fulltime baan voor je is” … dat hoort bij het leven. Je moet een keer volwassen worden.”
“Oh ja?” protesteer ik dan “MOET dat? Van wie?”
Totaal gebrek aan dromen misschien? Dat al je dromen in scherven zijn gevallen doordat ze op de harde werkelijkheid vielen, nadat je nog even dacht dat je zo kon redden. Zoiets als de leuke glazen die ik voor mijn verjaardag had gekregen, en die braken toen ik met tafel en al naar beneden stortte: ze rolden nog eerst op een stoel, “gelukkig, ze stoppen daar” dacht ik, maar vielen toen meedogenloos aan stukken. Tja. Als kind droomde ik ervan om banketbakker te worden. Dat gaat niet lukken als je Engels hebt gestudeerd. En er is al één Pippi Langkous, dus die droom van Pippi worden is ook een beetje onbereikbaar. Nu wil ik minstens 12 romans schrijven, drie Oscars winnen voor al m’n filmscenario’s en naar de Noordkaap varen. Gelukkig heb ik eeuwig leven, want anders kwamen die onvolwassen hoeveelheid dromen nooit op...
Of is het alles heel geordend voor elkaar hebben? Niet alleen een geordende tas/keuken/boekenkast, maar ook een heel net hoofd, een heel regelmatig leven, en heel evenwichtige, subtiele gevoelens. Een leven dat veel beter loopt dan een trein, zonder blaadjes op de rails, hooligans die in de prullenbakjes overgegeven (daar zat ik vrijdag bij in de trein), en conducteurs die zomaar verdwijnen. Hm. Mijn kamer is nu netjes, want ik had gister bezoek. Ik doe de afwas elke dag omdat Onrusthuis Begonia (mijn naam voor onze gang) anders muizen krijgt. Maar vorige week heb ik drie nachten niet geslapen, omdat ik een vertaalklus af moest maken. Daar kregen mijn tenen allemaal leuke paarse kleurtjes van, en ik zag de eikenboom schuin tegenover voor de buurvrouw aan. Niet echt geordend, nee.
Het makkelijkste: je 18e. Wie weet werd ik gewoon volwassen op het moment dat ik wettelijk volwassen werd. Dus ben ik het al heel lang. Jaja. Pas vier jaar later had ik m’n rijbewijs. Daarnaast: m’n bijlesleerlingen van 16 hebben meer levenservaring dan hun brave bijlesjuf. Pas afgelopen vrijdag heb ik –voor het eerst van mijn leven- een borrel meegemaakt tot het eind. Dat was nog een heel beschaafd tijdstip ook, 1 uur. De dag daarna stommelde ik de docentenkamer binnen, en het sectorhoofd vroeg “welke leraar zoek je?” Maar ja, die talloze rare dagen van m’n leven zijn wel de enige harde cijfers die je hebt.
Vroeger wist ik één ding zeker: zodra ik volwassen was, zou ik alles veel beter begrijpen. Waarom er zoveel ****ige dingen gebeuren in het leven. Waarom er mensen doodgaan. Wat het betekent om van iemand te houden. Nou, ik snap er nu nog steeds niets van.
“Wat denk je ervan?” vraagt de dame van het Jongerenloket. Ik schrik op uit m’n gedachten. Ze gaat verder “We gaan kijken of er een leuke fulltime baan voor je is” … dat hoort bij het leven. Je moet een keer volwassen worden.”
“Oh ja?” protesteer ik dan “MOET dat? Van wie?”
Log in om te reageren.
