Een van de meiden van de meidenclub verzuchtte laatst dat ze wilde dat ze net zo oud was als ik. Want dat was zo lekker makkelijk; je hoefde niet meer naar school. Je wist alles al en je hoefde je niet meer af te vragen wat wel en niet goed was. Want je deed gewoon wat goed was.
Ik begreep precies wat ze bedoelde. Ik was ook zo’n meisje dat verlangend naar de toekomst keek. Die dertig een mooie leeftijd vond en dat eigenlijk voortdurend wilde zijn. Volslagen onbekend met het feit dat je na je 25e helemaal geen dertig meer wil worden. En van het dertigersdillema had ik nog nooit gehoord.
Maar toen ik dertig was besloot ik het heft in eigen handen te nemen: ik kiepte mijn waardeloze vriendje de deur uit, ik ben gestopt met roken en daarna ben ik van baan verwisseld. Twee keer. Recent kocht ik een huis en jaar later besloot ik mijn enorme studieschuld ineens af te lossen. Vooral dit laatste was gevoelsmatig het einde van een tijdperk:
Het tijdperk waarin ik de tandpasta als muurgatenvuller gebruikte. De zesdehands bank. Te dure studieboeken. De eeuwige collegegeldaflossingen. De avond- en weekenddiensten. Collegebanken. Het toilet waarboven de douche hing. De paarse keuken. De haperende gaskachel. Zonnen in de vensterbank en de goedkope koekjes. Mijn eerste betaalde baan. Het jaar in Afrika waarin mijn huur gewoon doorliep. De wind die door de kozijnen gierde. Het vriendje dat te lang bleef plakken en de straat die langzaamaan verloederde.
Al schrijvend op mijn bank, met meer dan zestig vierkante meter helemaal voor mezelf en met de verwarming op vier, realiseer ik me opeens dat het meisje gelijk heeft: het is leuk om mij te zijn. Ik heb het beter dan ooit en eigenlijk kan ik me niets liever wensen dan zo oud zijn als ik nu ben.
Dat is het moment waarop ik heb besloten dat ik minimaal tien jaar precies zo oud als nu ga blijven.
Ik begreep precies wat ze bedoelde. Ik was ook zo’n meisje dat verlangend naar de toekomst keek. Die dertig een mooie leeftijd vond en dat eigenlijk voortdurend wilde zijn. Volslagen onbekend met het feit dat je na je 25e helemaal geen dertig meer wil worden. En van het dertigersdillema had ik nog nooit gehoord.
Maar toen ik dertig was besloot ik het heft in eigen handen te nemen: ik kiepte mijn waardeloze vriendje de deur uit, ik ben gestopt met roken en daarna ben ik van baan verwisseld. Twee keer. Recent kocht ik een huis en jaar later besloot ik mijn enorme studieschuld ineens af te lossen. Vooral dit laatste was gevoelsmatig het einde van een tijdperk:
Het tijdperk waarin ik de tandpasta als muurgatenvuller gebruikte. De zesdehands bank. Te dure studieboeken. De eeuwige collegegeldaflossingen. De avond- en weekenddiensten. Collegebanken. Het toilet waarboven de douche hing. De paarse keuken. De haperende gaskachel. Zonnen in de vensterbank en de goedkope koekjes. Mijn eerste betaalde baan. Het jaar in Afrika waarin mijn huur gewoon doorliep. De wind die door de kozijnen gierde. Het vriendje dat te lang bleef plakken en de straat die langzaamaan verloederde.
Al schrijvend op mijn bank, met meer dan zestig vierkante meter helemaal voor mezelf en met de verwarming op vier, realiseer ik me opeens dat het meisje gelijk heeft: het is leuk om mij te zijn. Ik heb het beter dan ooit en eigenlijk kan ik me niets liever wensen dan zo oud zijn als ik nu ben.
Dat is het moment waarop ik heb besloten dat ik minimaal tien jaar precies zo oud als nu ga blijven.
Log in om te reageren.
