Waar ben ik mee bezig? Wat bezielde me? Kan ik nog terug? Deze drie vragen wisselen elkaar in sneltreinvaart af. Natuurlijk kan ik niet meer terug, want met dezelfde sneltreinvaart dender ik door het heerlijke Hollandse landschap. Op weg naar het onbekende, een ontmoeting met onbekenden. Niet helemaal onbekend natuurlijk, ik heb ze wel eens gesproken, maar toch...
Soms doe ik ineens iets waarmee ik mezelf verbaas. Alsof ik er zelf niet bij was toen de beslissing genomen werd. Alsof ik de hoofdrol speel in een film waarvan ik me niet bewust ben dat ik ook de regisseur ben. Het grappige is, dat ik in de trein eindelijk weer tot mezelf kwam en mezelf eigenlijk terug vond in die trein.
Met andere mensen praat ik hier ook wel eens over en ze zeggen dan altijd dat ik te impulsief ben. Eigenlijk kan ik het ze niet kwalijk nemen dat ze dit zeggen, het is namelijk wel waar. Maar toch gaan mijn nekharen dan ineens overeind staan. Hoe bedoel je? Ik, impulsief? Als je eens wist hoelang ik kan dubben en wikken en wegen, voordat ik een beslissing durf te nemen. Aan de andere kant, zoals ik al zei, hebben die mensen ook wel weer gelijk. Impulsief zijn betekent natuurlijk ook niet hetzelfde als besluitvaardig.
Terug naar dat moment in de trein...
Daar zat ik dan met niets dan onzekerheid en spanning. Hoe dichter de trein de eindbestemming naderde, hoe harder mijn hart begon te kloppen. Een ontzettend irritant Sinterklaasliedje speelde door mijn hoofd over verwachtingsvol zijn en een kloppend hart. Gek genoeg maakte dat me dan weer rustiger. Het heeft ook wel weer iets eigenlijk. Onderweg naar mensen die je nog moet leren kennen.
Achteraf gezien heb ik nog geen seconde spijt gehad van de reis naar het onbekende en het kennismaken met de onbekenden. Alhoewel.. Toen ik op 5 minuten na mijn bus mistte en daardoor een uur moest wachten op de volgende bus, voelde ik toch iets van spijt in me opkomen. Maar een leuke herinnering schoot me ineens weer te binnen en ik was direct weer een en al vrolijkheid.
In het restaurant hadden we de meest boeiende gesprekken van die dag. Ik weet nog dat 1 van mijn tafelgenoten plots begon over CTRL-ALT-DELETE. Dit had te maken met een mooie dame en haar toch niet ‘kunnen krijgen,’ dus was het maar beter om bovenstaande toetsencombinatie te gebruiken en nooit meer aan haar te denken. Waarom zou je nadenken over iets wat je toch nooit kunt bereiken? Om zelf het antwoord alvast te verklappen: dromen is toch nooit verkeerd? Waarom zou je alle mooie/leuke dingen die je ziet direct weer wissen? Omdat het buiten je bereik lijkt te liggen? Ik had toch ook nooit verwacht mezelf in die trein naar het onbekende aan te zullen treffen? En tsjongejonge... die middag had ik ook echt niet willen missen! Persoonlijk zou ik willen adviseren om op bepaalde CTRL-ALT-DELETE-momentjes gewoon eens de CTRL-S of zelfs CTRL-P eens te proberen!
Soms doe ik ineens iets waarmee ik mezelf verbaas. Alsof ik er zelf niet bij was toen de beslissing genomen werd. Alsof ik de hoofdrol speel in een film waarvan ik me niet bewust ben dat ik ook de regisseur ben. Het grappige is, dat ik in de trein eindelijk weer tot mezelf kwam en mezelf eigenlijk terug vond in die trein.
Met andere mensen praat ik hier ook wel eens over en ze zeggen dan altijd dat ik te impulsief ben. Eigenlijk kan ik het ze niet kwalijk nemen dat ze dit zeggen, het is namelijk wel waar. Maar toch gaan mijn nekharen dan ineens overeind staan. Hoe bedoel je? Ik, impulsief? Als je eens wist hoelang ik kan dubben en wikken en wegen, voordat ik een beslissing durf te nemen. Aan de andere kant, zoals ik al zei, hebben die mensen ook wel weer gelijk. Impulsief zijn betekent natuurlijk ook niet hetzelfde als besluitvaardig.
Terug naar dat moment in de trein...
Daar zat ik dan met niets dan onzekerheid en spanning. Hoe dichter de trein de eindbestemming naderde, hoe harder mijn hart begon te kloppen. Een ontzettend irritant Sinterklaasliedje speelde door mijn hoofd over verwachtingsvol zijn en een kloppend hart. Gek genoeg maakte dat me dan weer rustiger. Het heeft ook wel weer iets eigenlijk. Onderweg naar mensen die je nog moet leren kennen.
Achteraf gezien heb ik nog geen seconde spijt gehad van de reis naar het onbekende en het kennismaken met de onbekenden. Alhoewel.. Toen ik op 5 minuten na mijn bus mistte en daardoor een uur moest wachten op de volgende bus, voelde ik toch iets van spijt in me opkomen. Maar een leuke herinnering schoot me ineens weer te binnen en ik was direct weer een en al vrolijkheid.
In het restaurant hadden we de meest boeiende gesprekken van die dag. Ik weet nog dat 1 van mijn tafelgenoten plots begon over CTRL-ALT-DELETE. Dit had te maken met een mooie dame en haar toch niet ‘kunnen krijgen,’ dus was het maar beter om bovenstaande toetsencombinatie te gebruiken en nooit meer aan haar te denken. Waarom zou je nadenken over iets wat je toch nooit kunt bereiken? Om zelf het antwoord alvast te verklappen: dromen is toch nooit verkeerd? Waarom zou je alle mooie/leuke dingen die je ziet direct weer wissen? Omdat het buiten je bereik lijkt te liggen? Ik had toch ook nooit verwacht mezelf in die trein naar het onbekende aan te zullen treffen? En tsjongejonge... die middag had ik ook echt niet willen missen! Persoonlijk zou ik willen adviseren om op bepaalde CTRL-ALT-DELETE-momentjes gewoon eens de CTRL-S of zelfs CTRL-P eens te proberen!
Log in om te reageren.
