Er waren tijden dat ik niet kon slapen als Knabbeltje en Lizette niet in hun wiegje lagen. Dat mijn broer me tot wanhoop dreef door op verveelde zondagmiddagen mijn meest dierbare pop en knuffel aan een touw uit het raam te hangen. En dat het me onmogelijk leek dat ze ooit op zolder terecht zouden komen.
Ter informatie. Lizette was een pop met blonde krullen en beweegbare ogen. Verjaardagscadeau voor mijn zesde verjaardag. Knabbeltje was de eekhoorn knuffel van het bekende duo Knabbel en Babbel. Gewonnen met een kleurwedstrijd. Althans, tot op de dag van vandaag is er meningsverschil over wie de rechtmatige winnaar was, mijn zus of ik. Maar aangezien mijn zus mijn broer gewetenloos assisteerde met zijn uit-het-raam-hang-spelletjes, moèt ik dat wel geweest zijn.
Hoewel Knabbeltje en Lizette een bevoorrechte positie hadden, had ik met elke pop of knuffel wel iets. Tenminste, daar kwam ik vooral achter toen ik ze wilde weggeven. Kennissen van ons gingen naar Roemenië en ik zou samen met mijn broer en zus een zak vullen met speelgoed die ze konden meenemen. Ik stond een groot deel van mijn poppen- en knuffelverzameling gewillig af.
Maar op de avond dat de kennissen dia’s kwamen laten zien van een eerdere reis en de spullen aan het eind van het bezoek zouden meegaan, werd ik steeds stiller. Uiteindelijk kwam het er huilend uit dat ik het toch niet zag zitten dat mijn poppen en knuffels zo ver weg zouden gaan. Hoewel ik blij was toen ze allemaal weer op hun vaste plekje op mijn bed stonden, voelde ik me ook schuldig.
Tijden veranderen. Knabbeltje en Lizette liggen inmiddels bij mijn ouders op zolder. Ik moet lachen als ik denk aan de spelletjes die mijn broer verzon. En na drie werkvakanties in Oost-Europa en jarenlange deelname aan schoenendozenacties, is het schuldgevoel over de teruggehaalde knuffels tegenwoordig niet meer prominent aanwezig.
Ter informatie. Lizette was een pop met blonde krullen en beweegbare ogen. Verjaardagscadeau voor mijn zesde verjaardag. Knabbeltje was de eekhoorn knuffel van het bekende duo Knabbel en Babbel. Gewonnen met een kleurwedstrijd. Althans, tot op de dag van vandaag is er meningsverschil over wie de rechtmatige winnaar was, mijn zus of ik. Maar aangezien mijn zus mijn broer gewetenloos assisteerde met zijn uit-het-raam-hang-spelletjes, moèt ik dat wel geweest zijn.
Hoewel Knabbeltje en Lizette een bevoorrechte positie hadden, had ik met elke pop of knuffel wel iets. Tenminste, daar kwam ik vooral achter toen ik ze wilde weggeven. Kennissen van ons gingen naar Roemenië en ik zou samen met mijn broer en zus een zak vullen met speelgoed die ze konden meenemen. Ik stond een groot deel van mijn poppen- en knuffelverzameling gewillig af.
Maar op de avond dat de kennissen dia’s kwamen laten zien van een eerdere reis en de spullen aan het eind van het bezoek zouden meegaan, werd ik steeds stiller. Uiteindelijk kwam het er huilend uit dat ik het toch niet zag zitten dat mijn poppen en knuffels zo ver weg zouden gaan. Hoewel ik blij was toen ze allemaal weer op hun vaste plekje op mijn bed stonden, voelde ik me ook schuldig.
Tijden veranderen. Knabbeltje en Lizette liggen inmiddels bij mijn ouders op zolder. Ik moet lachen als ik denk aan de spelletjes die mijn broer verzon. En na drie werkvakanties in Oost-Europa en jarenlange deelname aan schoenendozenacties, is het schuldgevoel over de teruggehaalde knuffels tegenwoordig niet meer prominent aanwezig.
Log in om te reageren.
