Vorige week maandag ontving ik verschillende nieuwsbrieven in mijn inbox van mensen die zich inzetten voor de beëindiging van kinderhandel en slavernij. Ik probeer elke dag het nieuws bij te houden wat betreft dit onderwerp, maar deze dag voelde ik weerstand mijn e-mails te openen.
Ik liep naar de keuken, maakte thee voor mezelf en deed vervolgens een moedverzamelingspoging om de brieven te lezen. Mijn inspanning mocht niet baten en ik eindigde op een website met de zogenaamde nieuwste modetrends van deze herfst. Ik trok mijn knieën op en bladerde wat door de de online catalogus, maar in gedachten zag ik ineens mijzelf en de weerstand die ik van binnen voelde. “Dit is toch wat je wilt?”, “Jij gelooft toch dat kinderhandel echt beëindigd kan worden?”. De woorden echoden door de gangen van mijn ziel.
Ja, dat geloof ik en ja, dit is wat ik wil! Maar soms, heel soms, wil mijn hart even niet horen dat meer dan een miljoen kinderen per jaar gevangen raken in het web van kinderhandel en slavernij. Soms, wil ik even geen gezichten meer zien van tweejarige jongetjes die dagelijks verkracht worden. En soms wil ik even niet meer horen dat er een huis ontdekt is waar tientallen meisje verhuurd en verkocht worden aan blanke westerse mannen en vrouwen die op de vleugels van hun wellustige opwinding naar de andere kant van de wereld vlogen om zich te vergrijpen aan onschuldige kinderen.
Soms wil ik alleen maar denken aan vlinders die zorgeloos door de lucht dansen, op het geluid van de wind die speelt met bladeren in de bomen. Soms wil ik alleen maar genieten van kleurrijke bloemen in een veld of aan de regenboog die mij toelacht wanneer hemelwater en zonlicht elkaar in de lucht ontmoeten. Soms wil alleen maar genieten van de lach van kinderen, van hun ondeugende pretoogjes en voorspelbare grapjes, zonder herinnerd te worden aan het feit dat er miljoenen kinderen zijn die geen vrijheid kennen.
Terwijl al deze gedachten door mijn hoofd gaan, denk ik terug aan een meisje waar ik een paar maanden geleden op een Caribisch strand mee in gesprek raakte. In haar ogen zag ik leegte en haar gezicht stond zo gespannen dat ik me afvroeg wanneer ze voor het laatst gelachen had. Overdag verkocht ze gefrituurde koeken aan nog bruiner gebakken toeristen en toen ik haar vroeg wat ze ‘s avonds deed, werd ze stil en keek ze onrustig om zich heen. Ik wist genoeg, maar ook wist ik dat juist zij de reden is dat ik mensenhandel in de ogen wil kijken, hoe leeg en verbroken die ogen ook zijn.
Vorige week maandag...
Terwijl winterlaarzen met bontjes en gebloemde jurkjes mijn aandacht probeerden te trekken, vernieuwde mijn besef van waarom ik op wil komen voor kinderen die risico lopen om verhandeld te worden of gevangen zitten in het web van kinderhandel en slavernij. Ik nam de laatste slok van mijn thee, opende opnieuw mijn inbox en las ‘Meisjes in Tajikistan gered uit de prostitutie’. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, want dit is waar ik het voor doe en waar ik van tot leven kom!
Home Of Change
Ik liep naar de keuken, maakte thee voor mezelf en deed vervolgens een moedverzamelingspoging om de brieven te lezen. Mijn inspanning mocht niet baten en ik eindigde op een website met de zogenaamde nieuwste modetrends van deze herfst. Ik trok mijn knieën op en bladerde wat door de de online catalogus, maar in gedachten zag ik ineens mijzelf en de weerstand die ik van binnen voelde. “Dit is toch wat je wilt?”, “Jij gelooft toch dat kinderhandel echt beëindigd kan worden?”. De woorden echoden door de gangen van mijn ziel.
Ja, dat geloof ik en ja, dit is wat ik wil! Maar soms, heel soms, wil mijn hart even niet horen dat meer dan een miljoen kinderen per jaar gevangen raken in het web van kinderhandel en slavernij. Soms, wil ik even geen gezichten meer zien van tweejarige jongetjes die dagelijks verkracht worden. En soms wil ik even niet meer horen dat er een huis ontdekt is waar tientallen meisje verhuurd en verkocht worden aan blanke westerse mannen en vrouwen die op de vleugels van hun wellustige opwinding naar de andere kant van de wereld vlogen om zich te vergrijpen aan onschuldige kinderen.
Soms wil ik alleen maar denken aan vlinders die zorgeloos door de lucht dansen, op het geluid van de wind die speelt met bladeren in de bomen. Soms wil ik alleen maar genieten van kleurrijke bloemen in een veld of aan de regenboog die mij toelacht wanneer hemelwater en zonlicht elkaar in de lucht ontmoeten. Soms wil alleen maar genieten van de lach van kinderen, van hun ondeugende pretoogjes en voorspelbare grapjes, zonder herinnerd te worden aan het feit dat er miljoenen kinderen zijn die geen vrijheid kennen.
Terwijl al deze gedachten door mijn hoofd gaan, denk ik terug aan een meisje waar ik een paar maanden geleden op een Caribisch strand mee in gesprek raakte. In haar ogen zag ik leegte en haar gezicht stond zo gespannen dat ik me afvroeg wanneer ze voor het laatst gelachen had. Overdag verkocht ze gefrituurde koeken aan nog bruiner gebakken toeristen en toen ik haar vroeg wat ze ‘s avonds deed, werd ze stil en keek ze onrustig om zich heen. Ik wist genoeg, maar ook wist ik dat juist zij de reden is dat ik mensenhandel in de ogen wil kijken, hoe leeg en verbroken die ogen ook zijn.
Vorige week maandag...
Terwijl winterlaarzen met bontjes en gebloemde jurkjes mijn aandacht probeerden te trekken, vernieuwde mijn besef van waarom ik op wil komen voor kinderen die risico lopen om verhandeld te worden of gevangen zitten in het web van kinderhandel en slavernij. Ik nam de laatste slok van mijn thee, opende opnieuw mijn inbox en las ‘Meisjes in Tajikistan gered uit de prostitutie’. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, want dit is waar ik het voor doe en waar ik van tot leven kom!
Home Of Change
Log in om te reageren.
