Een jaar nadat we besluiten dat ik geen controles meer hoef te laten uitvoeren voel ik een alarmerend hard bobbeltje in mijn borst. Ik ga terug naar hetzelfde ziekenhuis. Bij de mammapoli word ik direct richting röntgen gestuurd. Daar vragen ze me hoe oud ik ben. Wanneer ze horen dat ik nog net geen dertig ben zeggen ze dat ze dan ook geen mammografie maken. Mijn mond valt open. Ik zeg dat ik al meerdere keren een mammografie heb gehad. En krijg te horen: “Dat hadden ze nooit mogen doen! Jij bent veel te jong voor zoveel straling!”
Er gaat al lang niemand meer met me mee op de standaardcontroles. Maar dit is zo’n moment waarop je toch merkt dat je kwetsbaar bent. Ik vertel dat er fouten zijn gemaakt. Maar de mevrouw achter de balie is niet onder de indruk. Ze stuurt me terug naar röntgen om alsnog een mammo te doen. En ik ben ook van plan terug te gaan. Tot ik opeens een bordje uitgang zie. Huilend verlaat ik het ziekenhuis.
Gelukkig is de sfeer in het andere ziekenhuis stukken beter en binnen een dag heb ik het hele riedeltje gehad. Enkele maanden later besluit ik in onderhandeling te gaan met de chirurg. Het knobbeltje moet eruit. Maar ik heb een duidelijke visie over hoe dat gaat gebeuren: Onder plaatselijke verdoving. De chirurg schrikt en zegt dat hij dat nooit doet. Ik haal nonchalant mijn schouders op en deel mee dat ik dan maar naar Amsterdam ga, want daar doen ze dat wel. Hij grijnst.
Een kwartier later hebben we een deal: ik word onder plaatselijke verdoving geopereerd. Hoewel ik doodsbang ben voor bloed en spuiten, ik ben nog banger voor een operatie onder algehele narcose. Een knobbeltje verwijderen is een kleine ingreep, borstweefsel is niet heel gevoelig, dus ik wil binnen een dag op de been zijn. En dat kan alleen als ik niet onder narcose hoef.
Twee dagen na de ingreep zit ik weer op mijn werk. Ik voel me fit en zolang ik niet ren en niemand me aanstoot gaat het prima. Een week later krijg ik de uitslag. Het zit goed! Ik moet alleen wel onder controle blijven. De chirurg vraagt me of ik nog bij moest komen van de ingreep. Nee dus. Hij wel, hij wil het nooit meer meemaken. Ik vertel hem maar niet dat ik diezelfde dag nog richting een Rockfestival vertrek voor vier dagen.
Ik ben nu meer dan tien jaar, tig onderzoeken en twee operaties verder. Maar eigenlijk heb ik niks te klagen. Ik ben een geluksvogel, dat de tumoren niet kwaadaardig zijn gebleken. Want dan was het traject nog veel langer, zwaarder en ingewikkelder geweest. Daarom gaat mijn respect uit naar vrouwen die wel geconfronteerd werden met een slechte uitslag. Vrouwen die moeten vechten voor genezing, vrouwen die hebben gevochten en kampen met al die klachten die je hebt ook al ben je ‘genezen’ verklaard.
www.borstkanker.nl
Er gaat al lang niemand meer met me mee op de standaardcontroles. Maar dit is zo’n moment waarop je toch merkt dat je kwetsbaar bent. Ik vertel dat er fouten zijn gemaakt. Maar de mevrouw achter de balie is niet onder de indruk. Ze stuurt me terug naar röntgen om alsnog een mammo te doen. En ik ben ook van plan terug te gaan. Tot ik opeens een bordje uitgang zie. Huilend verlaat ik het ziekenhuis.
Gelukkig is de sfeer in het andere ziekenhuis stukken beter en binnen een dag heb ik het hele riedeltje gehad. Enkele maanden later besluit ik in onderhandeling te gaan met de chirurg. Het knobbeltje moet eruit. Maar ik heb een duidelijke visie over hoe dat gaat gebeuren: Onder plaatselijke verdoving. De chirurg schrikt en zegt dat hij dat nooit doet. Ik haal nonchalant mijn schouders op en deel mee dat ik dan maar naar Amsterdam ga, want daar doen ze dat wel. Hij grijnst.
Een kwartier later hebben we een deal: ik word onder plaatselijke verdoving geopereerd. Hoewel ik doodsbang ben voor bloed en spuiten, ik ben nog banger voor een operatie onder algehele narcose. Een knobbeltje verwijderen is een kleine ingreep, borstweefsel is niet heel gevoelig, dus ik wil binnen een dag op de been zijn. En dat kan alleen als ik niet onder narcose hoef.
Twee dagen na de ingreep zit ik weer op mijn werk. Ik voel me fit en zolang ik niet ren en niemand me aanstoot gaat het prima. Een week later krijg ik de uitslag. Het zit goed! Ik moet alleen wel onder controle blijven. De chirurg vraagt me of ik nog bij moest komen van de ingreep. Nee dus. Hij wel, hij wil het nooit meer meemaken. Ik vertel hem maar niet dat ik diezelfde dag nog richting een Rockfestival vertrek voor vier dagen.
Ik ben nu meer dan tien jaar, tig onderzoeken en twee operaties verder. Maar eigenlijk heb ik niks te klagen. Ik ben een geluksvogel, dat de tumoren niet kwaadaardig zijn gebleken. Want dan was het traject nog veel langer, zwaarder en ingewikkelder geweest. Daarom gaat mijn respect uit naar vrouwen die wel geconfronteerd werden met een slechte uitslag. Vrouwen die moeten vechten voor genezing, vrouwen die hebben gevochten en kampen met al die klachten die je hebt ook al ben je ‘genezen’ verklaard.
www.borstkanker.nl
Log in om te reageren.
