Lieve oma,
hopelijk hebben ze in de hemel internet (engelnet, ofzo), want u wilde altijd dat ik mijn columns voor u uitprintte. Maakt u zich geen zorgen, ik doe hard mijn aller-, allerbeste best om niet verdrietig te zijn. ’t Is best wel onmogelijk, maar u vroeg dat immers aan ons...
[Aaaargh, ik ben nu al door die 6 pakjes Etos 100% cellulose zakdoekjes heen. Stommel, stommel, waar heb ik dat tweede pak nu weer gelaten? Ik zie echt niks zo, met al die tranen.]
Vrijdag ging eigenlijk het beste. Nadat mijn vader het nieuws had verteld, dacht ik de hele tijd “Dit is een nachtmerrie, dit is niet echt.” Dus ging ik gewoon naar college. Diagnostiek II mag je namelijk alleen missen als je in het ziekenhuis ligt, en je de opererend chirurg tijdens de operatie een briefje laat schrijven. Ik hoopte maar dat het zo saai zou zijn dat ik van verveling wakker zou worden uit de nachtmerrie. Doodsaai was ’t inderdaad, maar wakker werd ik niet. Toen begon ik te denken “Een hug, en iemand die zegt dat ’t maar een nachtmerrie is. Dat heb ik nodig.” Gebeurde ook niet. Want F., mijn partner-in-crime bij Diagnostiek II, reageerde heel lief toen ik over u vertelde, maar zijn vriendin hield me scherp in de gaten. Daarna sjokte ik langs alle locaties van mijn uni in de hoop een paar vrienden tegen te komen, of zelfs die gezellige kantinejuffrouw. Maar nee.
Het weekend was ik vooral te boos om verdrietig te zijn. Dus dat was zo-zo. Ik was gruwelijk boos op het stofzuigersnoer, dat zich om mijn benen wikkelde, en toen om de poten van de hond, en toen om die van de tafel. De stevigste stofzuiger ooit, want na 32 harde trappen tegen de aan-knop deed-ie het nog steeds. Mijn voet kan helaas minder goed tegen agressie, die is nu een beetje blauw. Daarna was ik kwaad op de aardappelzetmeel, die in de pompoenovenschotel moest, maar waar –net toen ik het in de pan gooide- allemaal rare pitjes in zaten. Gelukkig waren het geen vliegenpoepjes ofzo, maar gewoon sesamzaad. Toen heb ik de aardappelzetmeel flink uit staan schelden. Tegelijkertijd wilde ik niks liever dan het universum in elkaar timmeren, en kanker. Want dat is zo’n kankerziekte. Dat ik ook woedend ben op God (want Hij heeft u niet beter gemaakt!) en mezelf (want ik had nog vaker langs moeten komen!) vindt u vast niet tof.
Vandaag: vooral regen. En nog meer regen. Bij het ontbijt ben ik zelf al een regenwolk. Onder de douche is mijn gezicht doorweekt voordat ik de douche heb aangezet. Het spijt me zo oma, het lukt echt niet. Zelfs al kijk ik de hele dag fijne Engelse series, zoals Sherlock en Downton Abbey – daarin gaan ook mensen dood, maar die wereld kun je uitzetten -, zelfs al probeer ik niet naar buiten te kijken of naar alle schriftjes die ik van u heb gekregen, zelfs al stop ik mijn hoofd onder de dekens...het doet zo veel pijn.
Sorry, ik wilde u iets vrolijks schrijven. Iets over goede, mooie dingen in mijn leven. Maar alles voelt kapot en lelijk zonder u. Bovendien, wat heb ik aan goede, mooie dingen als ik ze niet meer samen met u kan beleven?
hopelijk hebben ze in de hemel internet (engelnet, ofzo), want u wilde altijd dat ik mijn columns voor u uitprintte. Maakt u zich geen zorgen, ik doe hard mijn aller-, allerbeste best om niet verdrietig te zijn. ’t Is best wel onmogelijk, maar u vroeg dat immers aan ons...
[Aaaargh, ik ben nu al door die 6 pakjes Etos 100% cellulose zakdoekjes heen. Stommel, stommel, waar heb ik dat tweede pak nu weer gelaten? Ik zie echt niks zo, met al die tranen.]
Vrijdag ging eigenlijk het beste. Nadat mijn vader het nieuws had verteld, dacht ik de hele tijd “Dit is een nachtmerrie, dit is niet echt.” Dus ging ik gewoon naar college. Diagnostiek II mag je namelijk alleen missen als je in het ziekenhuis ligt, en je de opererend chirurg tijdens de operatie een briefje laat schrijven. Ik hoopte maar dat het zo saai zou zijn dat ik van verveling wakker zou worden uit de nachtmerrie. Doodsaai was ’t inderdaad, maar wakker werd ik niet. Toen begon ik te denken “Een hug, en iemand die zegt dat ’t maar een nachtmerrie is. Dat heb ik nodig.” Gebeurde ook niet. Want F., mijn partner-in-crime bij Diagnostiek II, reageerde heel lief toen ik over u vertelde, maar zijn vriendin hield me scherp in de gaten. Daarna sjokte ik langs alle locaties van mijn uni in de hoop een paar vrienden tegen te komen, of zelfs die gezellige kantinejuffrouw. Maar nee.
Het weekend was ik vooral te boos om verdrietig te zijn. Dus dat was zo-zo. Ik was gruwelijk boos op het stofzuigersnoer, dat zich om mijn benen wikkelde, en toen om de poten van de hond, en toen om die van de tafel. De stevigste stofzuiger ooit, want na 32 harde trappen tegen de aan-knop deed-ie het nog steeds. Mijn voet kan helaas minder goed tegen agressie, die is nu een beetje blauw. Daarna was ik kwaad op de aardappelzetmeel, die in de pompoenovenschotel moest, maar waar –net toen ik het in de pan gooide- allemaal rare pitjes in zaten. Gelukkig waren het geen vliegenpoepjes ofzo, maar gewoon sesamzaad. Toen heb ik de aardappelzetmeel flink uit staan schelden. Tegelijkertijd wilde ik niks liever dan het universum in elkaar timmeren, en kanker. Want dat is zo’n kankerziekte. Dat ik ook woedend ben op God (want Hij heeft u niet beter gemaakt!) en mezelf (want ik had nog vaker langs moeten komen!) vindt u vast niet tof.
Vandaag: vooral regen. En nog meer regen. Bij het ontbijt ben ik zelf al een regenwolk. Onder de douche is mijn gezicht doorweekt voordat ik de douche heb aangezet. Het spijt me zo oma, het lukt echt niet. Zelfs al kijk ik de hele dag fijne Engelse series, zoals Sherlock en Downton Abbey – daarin gaan ook mensen dood, maar die wereld kun je uitzetten -, zelfs al probeer ik niet naar buiten te kijken of naar alle schriftjes die ik van u heb gekregen, zelfs al stop ik mijn hoofd onder de dekens...het doet zo veel pijn.
Sorry, ik wilde u iets vrolijks schrijven. Iets over goede, mooie dingen in mijn leven. Maar alles voelt kapot en lelijk zonder u. Bovendien, wat heb ik aan goede, mooie dingen als ik ze niet meer samen met u kan beleven?
Log in om te reageren.
