Sinds april woon ik weer in de stad waar ik ben opgegroeid. Na een afwezigheid van vijf jaar door gestudeer en gekamer in Amsterdam herstelde ik eind maart mijn eerste liefde. De bruisende stad Almere was halverwege de jaren 80 natuurlijk al zonder enige twijfel the place to be, de parel van de Flevopolder en de blauwdruk voor het nieuw Jeruzalem, en dit is zonder meer voortgezet in het nieuwe millennium. Al met al was het dus een warm weerzien.
Afgelopen weekend stapte ik op mijn fiets en reed vervolgens een tocht vol herinneringen langs alle plekken uit mijn jeugd. Alle clichés kwamen voorbij. Oude basisschool opgezocht, ouderlijk huis gezien, het pleintje waar ik speelde en de buurt waar ik in rondhing. De grootste open deur werd ingetrapt: wat is alles toch klein geworden! Het pad van huis naar school fietste ik in 4 trappen, terwijl ik er vroeger echt kwartieren over kon doen. Het grasveld voor de deur waar complete voetbalwedstrijden uitgevochten werden bleek niets meer dan een plantsoentje. Alles zag er zo klein en benepen uit. En tijdens de tocht bleef ik maar wegdromen over alle jeugdherinneringen: daar heb ik met een vriendje hutten gebouwd, daar fikkie gestookt en in het bos gespeeld (slechte combinatie..) en dáár, op die plek, is bij het skaten mijn vriendje Erik zo hard op zijn stuitje gevallen dat het nooit meer helemaal goed gekomen is, (blogt u maar).
De jaren negentig waren het natuurlijk helemaal. Je was stoer want je zat al in groep 6 en ik was dus écht wel even de slimste van de hele klas. En dierenarts worden was echt wel het vetste beroep. Het leven was zo simpelig. Alle rages werden meegedaan. Dozen vol flippo’s heb ik later weggesmeten en de complete plastic trollenverzameling ging de grijze container in.
Ik herinner me nog één seizoen dat er iets totaal gaafs op de wereld was. Wekenlang gesmeekt heb ik. Uiteindelijk bezat ik er twee. Een beetje vale, katoenachtige broek, vergelijkbaar met zo’n ruiten Opa pyjama die ik tegenwoordig draag (je bent zo oud als je je voelt). Allerlei gekleurde figuren en vreemde zigzagmotieven erop, De Spotter had een Housebroek! Met terugwerkende kracht voel ik een enorme schaamte opdoemen door het beeld dat ik zo heb rondgelopen, een complete zomer lang, voorzichtig meewiegend met MC Hammer en Roxette.
Voor de liefhebbers: ze zijn nog steeds verkrijgbaar.
Afgelopen weekend stapte ik op mijn fiets en reed vervolgens een tocht vol herinneringen langs alle plekken uit mijn jeugd. Alle clichés kwamen voorbij. Oude basisschool opgezocht, ouderlijk huis gezien, het pleintje waar ik speelde en de buurt waar ik in rondhing. De grootste open deur werd ingetrapt: wat is alles toch klein geworden! Het pad van huis naar school fietste ik in 4 trappen, terwijl ik er vroeger echt kwartieren over kon doen. Het grasveld voor de deur waar complete voetbalwedstrijden uitgevochten werden bleek niets meer dan een plantsoentje. Alles zag er zo klein en benepen uit. En tijdens de tocht bleef ik maar wegdromen over alle jeugdherinneringen: daar heb ik met een vriendje hutten gebouwd, daar fikkie gestookt en in het bos gespeeld (slechte combinatie..) en dáár, op die plek, is bij het skaten mijn vriendje Erik zo hard op zijn stuitje gevallen dat het nooit meer helemaal goed gekomen is, (blogt u maar).
De jaren negentig waren het natuurlijk helemaal. Je was stoer want je zat al in groep 6 en ik was dus écht wel even de slimste van de hele klas. En dierenarts worden was echt wel het vetste beroep. Het leven was zo simpelig. Alle rages werden meegedaan. Dozen vol flippo’s heb ik later weggesmeten en de complete plastic trollenverzameling ging de grijze container in.
Ik herinner me nog één seizoen dat er iets totaal gaafs op de wereld was. Wekenlang gesmeekt heb ik. Uiteindelijk bezat ik er twee. Een beetje vale, katoenachtige broek, vergelijkbaar met zo’n ruiten Opa pyjama die ik tegenwoordig draag (je bent zo oud als je je voelt). Allerlei gekleurde figuren en vreemde zigzagmotieven erop, De Spotter had een Housebroek! Met terugwerkende kracht voel ik een enorme schaamte opdoemen door het beeld dat ik zo heb rondgelopen, een complete zomer lang, voorzichtig meewiegend met MC Hammer en Roxette.
Voor de liefhebbers: ze zijn nog steeds verkrijgbaar.
Log in om te reageren.
