Voelt je leven slaapverwekkend saai? Heeft je bestaan een flinke scheut mafheid nodig? Probeer dan nu: een zaterdag zoals Solveig, ikkeh dus, ‘m beleeft, met een heel makkelijk stappenplan. Zo lang ik maar jouw relaxte, kalme weekend mag.
Stap 1: Breek tijdens het last-minute afwassen een long drink glas van S., het hyper-dwangmatige huisgenootje, door het piekeren over een doodzieke tante. Een grote barst in het glas, bovenin. O nee, denk ik, niet iets van mijn huisgenootje! Ze is nog maar net hersteld van de tragische dood van het waterkoker-kalkfilterzeefje, een half jaar terug. Ze gaat nu roepen “Het was een set! Het was design!”. Daarna zal ze me een eeuw lang negeren. Gelukkig, haar jas hangt er niet, dus ze is er niet. Als ik nu precies hetzelfde glas vind, dan ontloop ik die orkaan van bitchy woede misschien.
Stap 2: Hoe moeilijk kan het zijn om een glas te vinden? Heel moeilijk dus. Eerst fiets ik naar de Blokker een straat verderop, ijsbeer heen en weer voor de longdrink glazen, en vergelijk ze met de foto op m’n iPhone. Nee, die heeft verticale streepjes, niet horizontale. “Joost, hebben wij zo’n longdrinkglass?” roept het Blokker-meisje dat me helpt. Joost-de-Blokker-baas tuurt naar de foto, zegt “O, die hebben ze bij de IKEA!” Hop, naar de IKEA, en voor alle zekerheid met de bus. Want stel je voor dat ik zou vallen met de fiets, dan ben ik nog verder van huis. In de IKEA ben ik de enige niet-vriendin, niet-moeder die er rondhopst, en die glazen genaamd Vänlig (Zweeds voor “aardig”) grondig bestudeert. Dat is ‘m toch? Vreemd, ik vind mijn huisgenootje veel te stijlvol voor de IKEA. Oeps. Nu zie ik het: deze glazen zijn breder aan de bovenkant. Dat merkt ze meteen. Om mezelf iets op te vrolijken loop ik regelrecht naar de kinderafdeling, en zet de stoffen beestjes van de speelgoedboerderij naast elkaar neer in de stal.
De V&D dan maar. En de Albert Heyn, HEMA, Xenos, grotere Blokker. Nergens vind ik hetzelfde glas. Hellupie! Gelukkig loop ik dan de Humanistische Drummer tegen het lijf, en moet op mijn tenen gaan staan om hem op zijn stoppelwang te zoenen. Gedachtes aan glazen meteen foetsie.
Stap 3: Doe uiteindelijk maar wat, en ook nog ’s veel te laat. Uiteindelijk kies ik maar voor 2 schattige glazen met uiltjes erop, heeft ze toch nog een set. En een kaartje met een knuffelbeer die zijn armpjes uitstrekt voor een hug. Ik zat nog te twijfelen of ik dat kaartje met “geef de moed niet op!” erbij zou doen. Geen goed plan.
Zou mijn huisgenootje alweer terug zijn? Ik ren naar de bushalte, maar als ik daar buiten adem aan kom, vertellen een paar omaatjes dat de bussen staken. Of de buschauffeurs misschien. Of was het toch die wilde Anti-Wilders-protestmars die daarnet voorbij liep? De omaatjes bieden mij en alle andere mensen bij de bushalte koekjes aan. Aw, wat lief.
Als ik eindelijk met mijn schat, de twee hele glazen, de trap oploop, zie ik meteen dat mijn huisgenootje er is. Te laat!
Gelukkig is ze op haar kamer...heel voorzichtig zet ik de twee glazen neer, met het kaartje. Met als extra vredesoffer een rol puppytoiletpapier op de wc. Dan vlucht ik met mijn weekendtas naar mijn ouders. Wat zou er volgende week gaan gebeuren? Geen flauw idee. Maar, zoals ik al zei: een heel effectief stappenplan tegen verveling, want zo is je leven nooit saai!
Stap 1: Breek tijdens het last-minute afwassen een long drink glas van S., het hyper-dwangmatige huisgenootje, door het piekeren over een doodzieke tante. Een grote barst in het glas, bovenin. O nee, denk ik, niet iets van mijn huisgenootje! Ze is nog maar net hersteld van de tragische dood van het waterkoker-kalkfilterzeefje, een half jaar terug. Ze gaat nu roepen “Het was een set! Het was design!”. Daarna zal ze me een eeuw lang negeren. Gelukkig, haar jas hangt er niet, dus ze is er niet. Als ik nu precies hetzelfde glas vind, dan ontloop ik die orkaan van bitchy woede misschien.
Stap 2: Hoe moeilijk kan het zijn om een glas te vinden? Heel moeilijk dus. Eerst fiets ik naar de Blokker een straat verderop, ijsbeer heen en weer voor de longdrink glazen, en vergelijk ze met de foto op m’n iPhone. Nee, die heeft verticale streepjes, niet horizontale. “Joost, hebben wij zo’n longdrinkglass?” roept het Blokker-meisje dat me helpt. Joost-de-Blokker-baas tuurt naar de foto, zegt “O, die hebben ze bij de IKEA!” Hop, naar de IKEA, en voor alle zekerheid met de bus. Want stel je voor dat ik zou vallen met de fiets, dan ben ik nog verder van huis. In de IKEA ben ik de enige niet-vriendin, niet-moeder die er rondhopst, en die glazen genaamd Vänlig (Zweeds voor “aardig”) grondig bestudeert. Dat is ‘m toch? Vreemd, ik vind mijn huisgenootje veel te stijlvol voor de IKEA. Oeps. Nu zie ik het: deze glazen zijn breder aan de bovenkant. Dat merkt ze meteen. Om mezelf iets op te vrolijken loop ik regelrecht naar de kinderafdeling, en zet de stoffen beestjes van de speelgoedboerderij naast elkaar neer in de stal.
De V&D dan maar. En de Albert Heyn, HEMA, Xenos, grotere Blokker. Nergens vind ik hetzelfde glas. Hellupie! Gelukkig loop ik dan de Humanistische Drummer tegen het lijf, en moet op mijn tenen gaan staan om hem op zijn stoppelwang te zoenen. Gedachtes aan glazen meteen foetsie.
Stap 3: Doe uiteindelijk maar wat, en ook nog ’s veel te laat. Uiteindelijk kies ik maar voor 2 schattige glazen met uiltjes erop, heeft ze toch nog een set. En een kaartje met een knuffelbeer die zijn armpjes uitstrekt voor een hug. Ik zat nog te twijfelen of ik dat kaartje met “geef de moed niet op!” erbij zou doen. Geen goed plan.
Zou mijn huisgenootje alweer terug zijn? Ik ren naar de bushalte, maar als ik daar buiten adem aan kom, vertellen een paar omaatjes dat de bussen staken. Of de buschauffeurs misschien. Of was het toch die wilde Anti-Wilders-protestmars die daarnet voorbij liep? De omaatjes bieden mij en alle andere mensen bij de bushalte koekjes aan. Aw, wat lief.
Als ik eindelijk met mijn schat, de twee hele glazen, de trap oploop, zie ik meteen dat mijn huisgenootje er is. Te laat!
Gelukkig is ze op haar kamer...heel voorzichtig zet ik de twee glazen neer, met het kaartje. Met als extra vredesoffer een rol puppytoiletpapier op de wc. Dan vlucht ik met mijn weekendtas naar mijn ouders. Wat zou er volgende week gaan gebeuren? Geen flauw idee. Maar, zoals ik al zei: een heel effectief stappenplan tegen verveling, want zo is je leven nooit saai!
Log in om te reageren.
