"Eigenlijk niet zo goed", zegt één van mijn bijbelkringzusjes tijdens de kringvraag over hoe het met ons gaat. "M’n tante is ernstig ziek. Ze is mijn lievelingstante, ik wil haar niet kwijt! En de hele familie bidt de hele tijd voor haar, maar de pijn wordt maar niet minder. Waar is God dan?”
“Ja, dat is zo evil die vraag”, zeg ik.
Job kreeg er ook geen echt antwoord op. Ik zit daar ook te hele tijd over te stressen. Want ik ben psychologie gaan studeren, zodat ik werk kon vinden, want dat lukte maar niet met Engels. Maar nu moet ik 12.000 euries ophoesten! Dat heb ik echt niet in een oude sok liggen. Ik had juist het gevoel dat God wilde dat ik als psycholoog mensen zou helpen, maar nu kan ik m’n studie niet afmaken. Dan heb ik echt zoiets van: "Hallo God, waar bent U nu?”
"En die ene jongen die ik maar niet vergeet", zegt een ander kringzusje. “Ik voelde me zo thuis bij hem, dat was nog nooit eerder gebeurd. En ik mis ‘m nu elke dag, en bid dan altijd dat ik ‘m los mag laten, dat God ’t minder pijnlijk maakt, maar dat gebeurt maar niet. Waarom helpt God dan niet?”
"Hallo mensen", protesteert mijn kringleidster, “Jullie moeten niet vergeten: we leven in een gebroken wereld. Vol dood en ziekte en verdriet en andere shit. Zondeval, remember? De aarde is geen aards paradijs meer. En daarom zitten we nu met dat soort dingen. En, ja, God kan al die problemen in één seconde weghalen, al die dingen die jullie nu noemen. Maar over tien jaar zouden er weer andere dingen zijn: dan wordt je lievelingstante dement, of bij je werk als psycholoog heb je vervelende collega’s, of je wilde dat je huwelijk wat spannender was ofzo."
“Ja maar!”, roep ik. “Maar als ’t leven toch shit is, en je ’t toch zelf moet oplossen, wat maakt het dan uit of je in God gelooft of niet?"
Mijn kringleidster denkt even na en zegt dan: "God geeft je de kracht om vol te houden. Dat maakt ’t verschil."
“Ja, dat is zo evil die vraag”, zeg ik.
Job kreeg er ook geen echt antwoord op. Ik zit daar ook te hele tijd over te stressen. Want ik ben psychologie gaan studeren, zodat ik werk kon vinden, want dat lukte maar niet met Engels. Maar nu moet ik 12.000 euries ophoesten! Dat heb ik echt niet in een oude sok liggen. Ik had juist het gevoel dat God wilde dat ik als psycholoog mensen zou helpen, maar nu kan ik m’n studie niet afmaken. Dan heb ik echt zoiets van: "Hallo God, waar bent U nu?”
"En die ene jongen die ik maar niet vergeet", zegt een ander kringzusje. “Ik voelde me zo thuis bij hem, dat was nog nooit eerder gebeurd. En ik mis ‘m nu elke dag, en bid dan altijd dat ik ‘m los mag laten, dat God ’t minder pijnlijk maakt, maar dat gebeurt maar niet. Waarom helpt God dan niet?”
"Hallo mensen", protesteert mijn kringleidster, “Jullie moeten niet vergeten: we leven in een gebroken wereld. Vol dood en ziekte en verdriet en andere shit. Zondeval, remember? De aarde is geen aards paradijs meer. En daarom zitten we nu met dat soort dingen. En, ja, God kan al die problemen in één seconde weghalen, al die dingen die jullie nu noemen. Maar over tien jaar zouden er weer andere dingen zijn: dan wordt je lievelingstante dement, of bij je werk als psycholoog heb je vervelende collega’s, of je wilde dat je huwelijk wat spannender was ofzo."
“Ja maar!”, roep ik. “Maar als ’t leven toch shit is, en je ’t toch zelf moet oplossen, wat maakt het dan uit of je in God gelooft of niet?"
Mijn kringleidster denkt even na en zegt dan: "God geeft je de kracht om vol te houden. Dat maakt ’t verschil."
Log in om te reageren.
