Enkele weken geleden zat ik in een computerruimte bij mij op de faculteit. Opeens kwam er een Afrikaanse vrouw op me af die in gebrekkig Nederlands vroeg of ik haar zou willen helpen met Nederlands schrijven. Omdat mijn rooster nog wel wat tijd over had besloot ik om haar wat te gaan helpen. Ze heette Ruby en was veel bezig met het Koninkrijk, getuige de stukgelezen bijbel die ze bij zich droeg en de uitspraak: "I knew God would send someone to help me!" Bleek ik op een regenachtige middag opeens een gebedsverhoring te zijn.
Wat volgde bleek een soort opeenstapeling van irritatie opwekkers. Om te beginnen de tijd: een half uur te laat komen was niets en ook de 40 minuten grens wilde nog wel eens gepasseerd worden. Wat mij betreft had ze meer behoefte aan een workshop Prioriteiten Stellen of de thuiscursus Op Tijd Komen, dan wat Nederlands bijspijkeren. Maar ook het gegeven dat het niet geheel duidelijk was wat voor examens ze nou allemaal moest afleggen en het feit dat alles het liefst drie keer moet worden nagesproken deed de cynicus in mij weer flink botsen met het dienende en behulpzame karakter.
Iets soortgelijks kwam ik tegen met wat onregelmatige vrijwilligerswerkzaamheden als heuse chauffeur van een activiteitenbus. In de ochtend een bus ophalen, daarna een groepje senioren ophalen in Amsterdam-Oost en die dan naar één of ander uitje (zwembad, dierentuin, markt) vervoeren. Met het eeuwige éénrichtingsverkeer in de binnenstad en het achteruitsteken met een grote bus slaat de lichte wanhoop regelmatig toe. Denk daar in je hoofd nog even de nodige op- en aanmerkingen bij van mondige oudjes en je begrijpt dat ook hier de oudste zoon in mij steeds meer geopenbaard wordt tijdens de rit. Zo zeiden mijn vrienden al eens tactvol tegen mij dat het goed is dat die mensen ín de bus zitten, en niet ervoor willen oversteken.
Nog nooit zo blij geweest om weer fulltime te gaan studeren.
Wat volgde bleek een soort opeenstapeling van irritatie opwekkers. Om te beginnen de tijd: een half uur te laat komen was niets en ook de 40 minuten grens wilde nog wel eens gepasseerd worden. Wat mij betreft had ze meer behoefte aan een workshop Prioriteiten Stellen of de thuiscursus Op Tijd Komen, dan wat Nederlands bijspijkeren. Maar ook het gegeven dat het niet geheel duidelijk was wat voor examens ze nou allemaal moest afleggen en het feit dat alles het liefst drie keer moet worden nagesproken deed de cynicus in mij weer flink botsen met het dienende en behulpzame karakter.
Iets soortgelijks kwam ik tegen met wat onregelmatige vrijwilligerswerkzaamheden als heuse chauffeur van een activiteitenbus. In de ochtend een bus ophalen, daarna een groepje senioren ophalen in Amsterdam-Oost en die dan naar één of ander uitje (zwembad, dierentuin, markt) vervoeren. Met het eeuwige éénrichtingsverkeer in de binnenstad en het achteruitsteken met een grote bus slaat de lichte wanhoop regelmatig toe. Denk daar in je hoofd nog even de nodige op- en aanmerkingen bij van mondige oudjes en je begrijpt dat ook hier de oudste zoon in mij steeds meer geopenbaard wordt tijdens de rit. Zo zeiden mijn vrienden al eens tactvol tegen mij dat het goed is dat die mensen ín de bus zitten, en niet ervoor willen oversteken.
Nog nooit zo blij geweest om weer fulltime te gaan studeren.
Log in om te reageren.
hahaha. 
