Gekke dag is het vandaag. In ondertrouw te gaan. Alvast officieel bekend maken dat je van plan bent te gaan trouwen met elkaar. En dan iedereen gelegenheid geven om bezwaren in te dienen. En de gemeente tijd te geven uit te zoeken of we geen familie van elkaar zijn. Je kunt er best spannende verhalen van maken...
Stel nou dat iemand de aankondiging onder ogen krijgt en denkt: “he, maar wacht even! Die Wim is drie jaar geleden al met mij getrouwd!” Vervolgens gaat ze dat aankaarten bij de gemeente en, foetsie, daar gaat de hele trouwerij op in het niets.
Of ineens blijkt een ambtenaar uit te vinden dat Wim en ik toch nog vrij dichtbij familie van elkaar zijn. Het zou je maar gebeuren. De ambtenaar checkt het nog 3 keer en komt steeds tot dezelfde conclusie. We kunnen het ook dan wel schudden met die trouwerij.
Ondertussen zouden alle afspraken die we hebben gemaakt, over het (niet) gebruiken van elkaars achternaam, waar we gaan trouwen, eigenlijk alles wat er tot nu toe geregeld en bedacht is in duigen vallen. Niets zou meer relevant zijn. Alle regelstress zou voor niets zijn geweest, alle romantische voorstellingen in een klap verloren zijn.
We worden naar de balie geleid, leggen alle papieren die we hebben verzameld aan de ambtenaar. Krijgen te horen dat we overijverig zijn geweest met de uittreksels van het geboorteregister halen (tegenwoordig hoef je die niet meer mee te nemen bij het in ondertrouw gaan). Voor de zekerheid willen ze de originele verklaring van de “Royal Dutch Embassy” in de VS houden, zodat het zeker weten goed is.
Dan verklaren we dat we allebei onze eigen achternaam houden. De ambtenaar wees erop dat het een heel gedoe is om voor mij te regelen dat ik Wim’s achternaam aanneem, om een of andere duistere reden die te maken heeft met dat ik in de VS leef. Wim besluit ook mijn achternaam niet aan te gaan nemen. En dan zetten we onze handtekeningen en zijn we in ondertrouw gegaan.
We lopen het gebouw weer uit, kijken elkaar aan en bedenken dat het toch gek is. Weer zijn we een stap dichter bij ‘getrouwd zijn’... Apart, vreemd, gek, interessant, spannend en toch ook gewoon, leuk, niet heel boeiend, normaal.
Stel nou dat iemand de aankondiging onder ogen krijgt en denkt: “he, maar wacht even! Die Wim is drie jaar geleden al met mij getrouwd!” Vervolgens gaat ze dat aankaarten bij de gemeente en, foetsie, daar gaat de hele trouwerij op in het niets.
Of ineens blijkt een ambtenaar uit te vinden dat Wim en ik toch nog vrij dichtbij familie van elkaar zijn. Het zou je maar gebeuren. De ambtenaar checkt het nog 3 keer en komt steeds tot dezelfde conclusie. We kunnen het ook dan wel schudden met die trouwerij.
Ondertussen zouden alle afspraken die we hebben gemaakt, over het (niet) gebruiken van elkaars achternaam, waar we gaan trouwen, eigenlijk alles wat er tot nu toe geregeld en bedacht is in duigen vallen. Niets zou meer relevant zijn. Alle regelstress zou voor niets zijn geweest, alle romantische voorstellingen in een klap verloren zijn.
We worden naar de balie geleid, leggen alle papieren die we hebben verzameld aan de ambtenaar. Krijgen te horen dat we overijverig zijn geweest met de uittreksels van het geboorteregister halen (tegenwoordig hoef je die niet meer mee te nemen bij het in ondertrouw gaan). Voor de zekerheid willen ze de originele verklaring van de “Royal Dutch Embassy” in de VS houden, zodat het zeker weten goed is.
Dan verklaren we dat we allebei onze eigen achternaam houden. De ambtenaar wees erop dat het een heel gedoe is om voor mij te regelen dat ik Wim’s achternaam aanneem, om een of andere duistere reden die te maken heeft met dat ik in de VS leef. Wim besluit ook mijn achternaam niet aan te gaan nemen. En dan zetten we onze handtekeningen en zijn we in ondertrouw gegaan.
We lopen het gebouw weer uit, kijken elkaar aan en bedenken dat het toch gek is. Weer zijn we een stap dichter bij ‘getrouwd zijn’... Apart, vreemd, gek, interessant, spannend en toch ook gewoon, leuk, niet heel boeiend, normaal.
Log in om te reageren.
