Veel christenen zijn in hun geloof erg op zoek naar hun bestemming. Wat vraagt God van mij, welke rol moet ik vervullen voor Hem, waar liggen mijn kwaliteiten en hoe zouden deze van waarde kunnen zijn. Het kan je de nodige hoofdbrekens opleveren. Je zou bijvoorbeeld kunnen denken aan het leiden van een kinderclub, het doen van een evangelisatieproject of gewoon de straat op gaan. Onlangs las ik een tweetal anekdotes die mij sterk aan het denken zette. Ik deel ze graag met u.
"Het werk is geen plek om geld te verdienen om goede dingen mee te doen. Jouw werkplek is jouw roeping"
Pfoe, goeie en gedurfde uitspraak van die man. En ik maar denken dat ik mij ethisch en verantwoord moest gedragen op het werk. Blijkt het mijn roeping te zijn. Bijzonder gewaagd en ook wel een beetje angstaanjagend. Ben ik nou ineens
verantwoordelijk geworden voor de toekomst en levensvisie van mijn directe
collega's? Het is inderdaad geen toeval dat ik op deze werkplek terecht ben gekomen, maar ik vond het nogal confronterend. Echter bedacht ik mij, ook zonder te getuigen ben ik een getuige. Dan getuig ik dus dat ik geen levende getuige van Jezus ben. Bam, die kwam even hard aan. Mijn kop in het zand steken kan dus niet meer.
"Mijn stad is mijn roeping"
Veel mensen en ook bezoekers van deze site wonen in een veilige omgeving. Ze wonen in een dorp waarin een grote kerk staat, waar toch zeker wel de helft van het dorp te vinden is. Geloven is normaal, regular, doorsnee, meelopen in de massa. Het kan je koud maken voor het geloof en je in slaap sussen. Het daagt je maar weinig uit, aangezien er weinig "anders denkenden" in de omgeving te vinden zijn. Ik zong vandaag in de auto de zin "Jezus de hoop voor een ieder die gelooft". En dat in een hopeloze stad. Tussen troosteloze huizen, chagerijnige gezichten en een toekomst die waarschijnlijk gevormd wordt door druk vanuit ouders en je culturele achtergrond, een moeizame kans op een baan en een kleine bewegingscirkel. Een hopeloze situatie dus.
Blijkt gewoon de stad die mij in het verleden veel vertier gaf en waar ik veel
mensen ken, mijn roeping te zijn. Om mensen te vertellen over mijn God. Om mensen liefde te gunnen, zoals ze dat nog nooit eerder gekend hebben. Om mensen in contact te brengen met een hogere macht, van wie niets moet, maar die je alles wilt geven. Tenminste, wanneer je onvoorwaardelijk in hem wilt geloven. Een God die ons al lief heeft gehad, voordat wij Hem kende. Hij is Liefde. Ook in uitzichtloze situaties. Ook voor een hopeloze stad. Heb jij jouw roeping al gevonden?
"Het werk is geen plek om geld te verdienen om goede dingen mee te doen. Jouw werkplek is jouw roeping"
Pfoe, goeie en gedurfde uitspraak van die man. En ik maar denken dat ik mij ethisch en verantwoord moest gedragen op het werk. Blijkt het mijn roeping te zijn. Bijzonder gewaagd en ook wel een beetje angstaanjagend. Ben ik nou ineens
verantwoordelijk geworden voor de toekomst en levensvisie van mijn directe
collega's? Het is inderdaad geen toeval dat ik op deze werkplek terecht ben gekomen, maar ik vond het nogal confronterend. Echter bedacht ik mij, ook zonder te getuigen ben ik een getuige. Dan getuig ik dus dat ik geen levende getuige van Jezus ben. Bam, die kwam even hard aan. Mijn kop in het zand steken kan dus niet meer.
"Mijn stad is mijn roeping"
Veel mensen en ook bezoekers van deze site wonen in een veilige omgeving. Ze wonen in een dorp waarin een grote kerk staat, waar toch zeker wel de helft van het dorp te vinden is. Geloven is normaal, regular, doorsnee, meelopen in de massa. Het kan je koud maken voor het geloof en je in slaap sussen. Het daagt je maar weinig uit, aangezien er weinig "anders denkenden" in de omgeving te vinden zijn. Ik zong vandaag in de auto de zin "Jezus de hoop voor een ieder die gelooft". En dat in een hopeloze stad. Tussen troosteloze huizen, chagerijnige gezichten en een toekomst die waarschijnlijk gevormd wordt door druk vanuit ouders en je culturele achtergrond, een moeizame kans op een baan en een kleine bewegingscirkel. Een hopeloze situatie dus.
Blijkt gewoon de stad die mij in het verleden veel vertier gaf en waar ik veel
mensen ken, mijn roeping te zijn. Om mensen te vertellen over mijn God. Om mensen liefde te gunnen, zoals ze dat nog nooit eerder gekend hebben. Om mensen in contact te brengen met een hogere macht, van wie niets moet, maar die je alles wilt geven. Tenminste, wanneer je onvoorwaardelijk in hem wilt geloven. Een God die ons al lief heeft gehad, voordat wij Hem kende. Hij is Liefde. Ook in uitzichtloze situaties. Ook voor een hopeloze stad. Heb jij jouw roeping al gevonden?
Log in om te reageren.
