Wikipedia had het zo duidelijk voor mij gezegd: Persoonlijkheidsstoornissen is een categorie van psychische aandoeningen in het DSM-IV-TR die gekenmerkt wordt door een star en duurzaam patroon van gedachten, gevoelens en gedragingen die binnen de cultuur van de betrokkene duidelijk afwijkt van de verwachtingen. Dat is een flinke mond vol voor een situatie die ikzelf anderhalf jaar geleden omschreef als: “ik voel me al een lange tijd behoorlijk somber”.
Wat na een intake traject volgde was een aansluiting bij de avondgroep, een groep mensen met soortgelijke issues die voor een langere periode intensief begeleid werden door een flink aantal therapieën te volgen. Creatief aan de slag met beeldende therapie, je lichaamstaal beter herkennen in bewegingstherapie, maar bovenal praten, heel veel praten. Daarnaast samenleven in een groep, 5 avonden per week.
In het afgelopen jaar heb ik veel geleerd van heel veel uiteenlopende soorten mensen. Boze mensen of verdrietige mensen. Mensen die bang zijn voor afwijzing. Mensen die bang zijn om keuzes te maken. Mensen die eindeloos passief zijn. Mensen die zwegen, én mensen die de oren van mijn hoofd praatten. Ondanks het feit dat ieder van ons wel zijn of haar manieren had om voor moeilijke dingen weg te lopen, zoals drank, drugs, eten of seks, heb ik heel veel verandering gezien bij anderen en mezelf. Ik heb geleerd om me meer uit te spreken, ben conflicten aangegaan en mijn sombere kanten meer gaan accepteren.
Dit proces heeft daarnaast veel met mijn geloof gedaan, omdat religie nou eenmaal alles te maken heeft met persoonlijkheid. Hoe kan ik anders denken, ervaren, liefhebben of wat dan ook, zonder mijn persoonlijkheid? Ik heb veel bemoediging van anderen ervaren maar heb ook wel mensen horen zeggen dat het ‘gewoon een kwestie is van meer met God bezig zijn’. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe het precies zit, maar ik ben blij dat ik deze kans heb gekregen en dat ik op deze plek mocht zijn.
En dan is nu de tijd aangebroken voor De Spotter 2.0. Ik hoop dat de wereld er klaar voor is.
Wat na een intake traject volgde was een aansluiting bij de avondgroep, een groep mensen met soortgelijke issues die voor een langere periode intensief begeleid werden door een flink aantal therapieën te volgen. Creatief aan de slag met beeldende therapie, je lichaamstaal beter herkennen in bewegingstherapie, maar bovenal praten, heel veel praten. Daarnaast samenleven in een groep, 5 avonden per week.
In het afgelopen jaar heb ik veel geleerd van heel veel uiteenlopende soorten mensen. Boze mensen of verdrietige mensen. Mensen die bang zijn voor afwijzing. Mensen die bang zijn om keuzes te maken. Mensen die eindeloos passief zijn. Mensen die zwegen, én mensen die de oren van mijn hoofd praatten. Ondanks het feit dat ieder van ons wel zijn of haar manieren had om voor moeilijke dingen weg te lopen, zoals drank, drugs, eten of seks, heb ik heel veel verandering gezien bij anderen en mezelf. Ik heb geleerd om me meer uit te spreken, ben conflicten aangegaan en mijn sombere kanten meer gaan accepteren.
Dit proces heeft daarnaast veel met mijn geloof gedaan, omdat religie nou eenmaal alles te maken heeft met persoonlijkheid. Hoe kan ik anders denken, ervaren, liefhebben of wat dan ook, zonder mijn persoonlijkheid? Ik heb veel bemoediging van anderen ervaren maar heb ook wel mensen horen zeggen dat het ‘gewoon een kwestie is van meer met God bezig zijn’. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe het precies zit, maar ik ben blij dat ik deze kans heb gekregen en dat ik op deze plek mocht zijn.
En dan is nu de tijd aangebroken voor De Spotter 2.0. Ik hoop dat de wereld er klaar voor is.
Log in om te reageren.
