Het is weer eens prijs. Langs alle mogelijke wegen word ik gewezen op de totale suprematie van de vrouwspersoon in deze schepping. Door goedbedoelende therapeutische vriendinnen werd ik afgelopen week gewezen op mijn zeer zachte on mannelijke handen. Het laatste beetje mannelijke zelfverzekerdheid spoelde daarmee weg in de felle zomerregens. Zelfs in een creatieve, vrije invulling als zijnde 'een internetcolumn schrijven, gewoon iets leuks, 2 keer per maand', ben ik inmiddels een eenzame vesting in een vijver vol XX dragers geworden.
Maar om nou te zeggen dat ik het een beetje door begin te krijgen hoe het nou precies in elkaar steekt,en vooral hoe om te gaan en te communiceren met zo'n zinnenprikkelend wezen dat, met alles in de juiste proporties aanwezig zijnde, voorbij komt lopen, nou nee. Ik ben en blijf een groentje in de wondere wereld van de relaties.
In mijn dromen ben ik uiteraard zoals elke man, de perfecte mix tussen galantheid en ongetemdheid, al dan niet aangevuld met de juiste hoeveelheid baardharen en/of zwoele, begrijpende, ietwat mysterieuze blik. Op het glibberige pad van de liefde in de echte wereld blijf ik helaas vooralsnog in gebreke. Nee, dan mijn creatieve uitspattingen. Ooit hoorde ik de heren van cabaret Voorwaar het liedje Meisjes Zijn Stom opvoeren. Als reactie schreef ik een heuse ode aan de ichthusvrouw, die mij op het jaarlijkse voorjaarsweekend op een ware staande ovatie kwam te staan en maar liefst 590 hits scoorde op een niet bij name te noemen website.
Ooit was er een jongedame op mijn studentenvereniging die op ons jaarlijkse gala, na een onbekend aantal rode wijn, bekende nogal van mij gecharmeerd te zijn. Dit resulteerde in een aantal ware dates waar ik erin slaagde om bij ons derde afspraakje zowaar haar hand vast te pakken. Alle alarmbellen sloegen aan en lieten mij verslagen achter met een dieprood hoofd. Dus dít was nou contact maken met een vrouw. Deze openbaring schokte mij in zo'n hoge mate dat ik van de zenuwen niet meer wist hoe het nou verder moest. Hoewel het tussen ons niets geworden is (pity mailtjes per fles) leerde ik wel het één en ander van haar. Namelijk dat vrouwen graag willen dat je vraagt hoe het met ze gaat. Verder willen ze graag dat je interesse toont voor wat ze die dag gedaan hebben, en schijnen ze eigenlijk thee te willen als ze 'nee' zeggen. Vooral dat laatste nam ik me ernstig voor om voor altijd te onthouden.
Wellicht toch maar wat meer de datingtour op, hou die kwartaalcijfers van Pickwick maar in de gaten.
Maar om nou te zeggen dat ik het een beetje door begin te krijgen hoe het nou precies in elkaar steekt,en vooral hoe om te gaan en te communiceren met zo'n zinnenprikkelend wezen dat, met alles in de juiste proporties aanwezig zijnde, voorbij komt lopen, nou nee. Ik ben en blijf een groentje in de wondere wereld van de relaties.
In mijn dromen ben ik uiteraard zoals elke man, de perfecte mix tussen galantheid en ongetemdheid, al dan niet aangevuld met de juiste hoeveelheid baardharen en/of zwoele, begrijpende, ietwat mysterieuze blik. Op het glibberige pad van de liefde in de echte wereld blijf ik helaas vooralsnog in gebreke. Nee, dan mijn creatieve uitspattingen. Ooit hoorde ik de heren van cabaret Voorwaar het liedje Meisjes Zijn Stom opvoeren. Als reactie schreef ik een heuse ode aan de ichthusvrouw, die mij op het jaarlijkse voorjaarsweekend op een ware staande ovatie kwam te staan en maar liefst 590 hits scoorde op een niet bij name te noemen website.
Ooit was er een jongedame op mijn studentenvereniging die op ons jaarlijkse gala, na een onbekend aantal rode wijn, bekende nogal van mij gecharmeerd te zijn. Dit resulteerde in een aantal ware dates waar ik erin slaagde om bij ons derde afspraakje zowaar haar hand vast te pakken. Alle alarmbellen sloegen aan en lieten mij verslagen achter met een dieprood hoofd. Dus dít was nou contact maken met een vrouw. Deze openbaring schokte mij in zo'n hoge mate dat ik van de zenuwen niet meer wist hoe het nou verder moest. Hoewel het tussen ons niets geworden is (pity mailtjes per fles) leerde ik wel het één en ander van haar. Namelijk dat vrouwen graag willen dat je vraagt hoe het met ze gaat. Verder willen ze graag dat je interesse toont voor wat ze die dag gedaan hebben, en schijnen ze eigenlijk thee te willen als ze 'nee' zeggen. Vooral dat laatste nam ik me ernstig voor om voor altijd te onthouden.
Wellicht toch maar wat meer de datingtour op, hou die kwartaalcijfers van Pickwick maar in de gaten.
Log in om te reageren.
