Toen ik het uitmaakte met mijn meisje, vlak voor de zomer, lag de toekomst voor me open.
Verlost was ik van de vrees die mij al weken kwelde: dat ze me zou vragen om samen twee weken te gaan kamperen. Twee weken, met haar, in een veel te klein tentje, en geen werk of studie als excuus om me af te sluiten. Nadat ik talloze manieren had bedacht om er onderuit te komen (“samen in een tentje mag niet van mijn ouders”, leek mij voor een late twintiger toch een niet al te krachtig verweer) trok ik uiteindelijk de enige logische conclusie.
Nu was alles weer mogelijk. De zomer lag beloftevol voor mij. Hier kwam mijn vrijheid, mijn ruimte, mijn vakantie! In een bui van eenzaamheidsromantiek besloot ik tot een soort rondreis door Frankrijk. Ik zou her en der vrienden aandoen die op diverse plekken aan het kamperen waren en iedere keer voor een paar dagen mijn tent opslaan. Om daarna weer verder te trekken, Martijn, de bohemien!
Het ging mij natuurlijk niet om de pleisterplekken. De reis was het doel. Ik zag het al voor me: ik, mijn auto en alle tijd van de wereld. In ongedachte stadjes zou ik vergeten hotelletjes opzoeken. In de avond zou ik steelse blikken werpen op de jonge serveerster, die bij mij haar troost zou zoeken. Helaas, de volgende ochtend zou ik weer moeten vertrekken, een nieuwe geliefde tegemoet, me melancholisch voelend over het afscheid, genietend van de dichterlijke pijn van een verbroken relatie…
Vol goede moed vetrok ik. Drie weken later, reed ik, geheel volgens plan, terug naar Nederland.
En op deze terugweg van wat de zomer van mijn leven had moeten worden, stopte ik ergens in het noorden van Frankrijk bij zo’n vergeten hotel. Lusteloos pakte ik mijn spullen uit de auto. En met de lichte schaamte die mij zo vertrouwd was geworden, de laatste dagen, vroeg ik om een kamer voor mij alleen. Het liefst was ik in één keer doorgereden, terug naar mijn werk, terug naar mijn studie, terug naar mijn meisje zelfs. Maar ik was te moe om door te rijden. En er was toch niemand die op mij wachtte.
De vettige vrouw van onbelangrijke leeftijd bij de receptie keek mij wantrouwend aan. Ze gaf mij slechts met tegenzin de sleutel en vroeg nogmaals of ik alleen was. Het beviel haar niet, zo’n twintiger met auto, alleen op reis. Mij ook niet. Al drie weken niet meer.
Verlost was ik van de vrees die mij al weken kwelde: dat ze me zou vragen om samen twee weken te gaan kamperen. Twee weken, met haar, in een veel te klein tentje, en geen werk of studie als excuus om me af te sluiten. Nadat ik talloze manieren had bedacht om er onderuit te komen (“samen in een tentje mag niet van mijn ouders”, leek mij voor een late twintiger toch een niet al te krachtig verweer) trok ik uiteindelijk de enige logische conclusie.
Nu was alles weer mogelijk. De zomer lag beloftevol voor mij. Hier kwam mijn vrijheid, mijn ruimte, mijn vakantie! In een bui van eenzaamheidsromantiek besloot ik tot een soort rondreis door Frankrijk. Ik zou her en der vrienden aandoen die op diverse plekken aan het kamperen waren en iedere keer voor een paar dagen mijn tent opslaan. Om daarna weer verder te trekken, Martijn, de bohemien!
Het ging mij natuurlijk niet om de pleisterplekken. De reis was het doel. Ik zag het al voor me: ik, mijn auto en alle tijd van de wereld. In ongedachte stadjes zou ik vergeten hotelletjes opzoeken. In de avond zou ik steelse blikken werpen op de jonge serveerster, die bij mij haar troost zou zoeken. Helaas, de volgende ochtend zou ik weer moeten vertrekken, een nieuwe geliefde tegemoet, me melancholisch voelend over het afscheid, genietend van de dichterlijke pijn van een verbroken relatie…
Vol goede moed vetrok ik. Drie weken later, reed ik, geheel volgens plan, terug naar Nederland.
En op deze terugweg van wat de zomer van mijn leven had moeten worden, stopte ik ergens in het noorden van Frankrijk bij zo’n vergeten hotel. Lusteloos pakte ik mijn spullen uit de auto. En met de lichte schaamte die mij zo vertrouwd was geworden, de laatste dagen, vroeg ik om een kamer voor mij alleen. Het liefst was ik in één keer doorgereden, terug naar mijn werk, terug naar mijn studie, terug naar mijn meisje zelfs. Maar ik was te moe om door te rijden. En er was toch niemand die op mij wachtte.
De vettige vrouw van onbelangrijke leeftijd bij de receptie keek mij wantrouwend aan. Ze gaf mij slechts met tegenzin de sleutel en vroeg nogmaals of ik alleen was. Het beviel haar niet, zo’n twintiger met auto, alleen op reis. Mij ook niet. Al drie weken niet meer.
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
