Het zal alweer een jaar of vijf geleden zijn dat ik haar leerde kennen. Vanaf een kleine foto keek zij me wat onzeker aan. Dit was dus mijn nieuwe kleine ‘zusje’ waar ik een beetje voor zou gaan mogen zorgen.
Zo leerde ik Drusila kennen. Een klein, achtjarig Mexicaans meisje met grote donkere ogen in een blauw jurkje, poserend voor een vervallen witte muur. In de aanvullende informatie las ik over de gang van zaken binnen het sponsorprogramma. Maaltijden, activiteiten, extra kleding. Ik verbaas me erover hoe efficiënt en doelgericht mijn maandelijkse bijdrage van zo’n 30 euro gebruikt wordt. Zelf ben ik in staat om elke maand zeker het vijfvoudige uit te geven voor allerlei zaken die heel wat minder noodzakelijk zijn.
Ook las ik in de informatie over het contact onderhouden met Drusila. Brieven sturen, die dan naar het Spaans vertaald bij haar terechtkomen. Altijd weer een reactie terug, met tekeningen van de opgaande Mexicaanse zon, regenbogen van hoop en gezinstekeningen, aangevuld met zelfgeschreven briefjes (Gelukkig voor mij terugvertaald in het Engels). Door de jaren heen krijg ik een steeds beter beeld van haar en zie ik haar letterlijk opgroeien in de foto’s die ik krijg opgestuurd.
Ik ben veel te weten gekomen over haar, weet hoe haar ouders heten, weet dat ze het steeds leuker is gaan vinden op school, behalve het rekenen, en dat ze zelf graag onderwijzer wilt worden later. Andersom kent zij de namen en gezichten van mijn ouders, mijn zus en zwager en mijn pasgeboren nichtje. Ze weet mijn hobbies en mijn dromen en dat ik erg om haar geef.
Ik verwonder mij over het feit dat het werkt, dat het echt effect heeft. Haar toekomst zal nu anders zijn en ik droom ervan om te zien wat voor effect zij gaat hebben op andere mensen. Onderwijzeres in een klein schooltje, directrice, Viva el presidente!, wie zal het zeggen?
Onze Chief had groot gelijk met zijn reis naar Ethiopië. Ik genoot van zijn sfeerverslagen, de verbondenheid tussen mensen en de hoop. Goed voorbeeld doet goed volgen: het wordt tijd voor de sombrero en de taco’s.
Samen eten we die olifant wel op.
Zo leerde ik Drusila kennen. Een klein, achtjarig Mexicaans meisje met grote donkere ogen in een blauw jurkje, poserend voor een vervallen witte muur. In de aanvullende informatie las ik over de gang van zaken binnen het sponsorprogramma. Maaltijden, activiteiten, extra kleding. Ik verbaas me erover hoe efficiënt en doelgericht mijn maandelijkse bijdrage van zo’n 30 euro gebruikt wordt. Zelf ben ik in staat om elke maand zeker het vijfvoudige uit te geven voor allerlei zaken die heel wat minder noodzakelijk zijn.
Ook las ik in de informatie over het contact onderhouden met Drusila. Brieven sturen, die dan naar het Spaans vertaald bij haar terechtkomen. Altijd weer een reactie terug, met tekeningen van de opgaande Mexicaanse zon, regenbogen van hoop en gezinstekeningen, aangevuld met zelfgeschreven briefjes (Gelukkig voor mij terugvertaald in het Engels). Door de jaren heen krijg ik een steeds beter beeld van haar en zie ik haar letterlijk opgroeien in de foto’s die ik krijg opgestuurd.
Ik ben veel te weten gekomen over haar, weet hoe haar ouders heten, weet dat ze het steeds leuker is gaan vinden op school, behalve het rekenen, en dat ze zelf graag onderwijzer wilt worden later. Andersom kent zij de namen en gezichten van mijn ouders, mijn zus en zwager en mijn pasgeboren nichtje. Ze weet mijn hobbies en mijn dromen en dat ik erg om haar geef.
Ik verwonder mij over het feit dat het werkt, dat het echt effect heeft. Haar toekomst zal nu anders zijn en ik droom ervan om te zien wat voor effect zij gaat hebben op andere mensen. Onderwijzeres in een klein schooltje, directrice, Viva el presidente!, wie zal het zeggen?
Onze Chief had groot gelijk met zijn reis naar Ethiopië. Ik genoot van zijn sfeerverslagen, de verbondenheid tussen mensen en de hoop. Goed voorbeeld doet goed volgen: het wordt tijd voor de sombrero en de taco’s.
Samen eten we die olifant wel op.
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
