Vroeger maakten wij als gezin vaak grote legpuzzels. Dagenlang waren we bezig met sorteren, randen en hoekjes zoeken en dan beetje bij beetje verder invullen. Sinds mijn verhuizing merk ik dat de voorliefde voor deze oude vorm van vermaak weer opgelaaid is in mij. Als alternatief voor mijn vele loze tv- en laptopmomenten ben ik nu vaak het halve weekend bezig met het koortsachtig zoeken naar perfect passende puzzelstukjes van de zoveelste comic cartoon voorstelling. Hoewel de kick en opwinding van het vinden van het juiste stukje waarschijnlijk niet in verhouding staan tot de extase die ontstaat tijdens het spelen van de meest vette, nieuwe games, merk ik dat ik desondanks toch behoorlijk ontspannen de avond doorkom.
En terwijl er langzaam stekende pijnen in mijn onderrug komen vanwege het voortdurend gebogen hangen over de eettafel, die bezaaid is met duizend stukjes, die allemaal een eigen plekje moeten gaan krijgen, trek ik de puzzellijn in gedachten door naar het echte leven:
Heb ik alle randjes nou inmiddels al een beetje in zicht? Begint er al iets moois te ontstaan? Mist er nou nog ergens een stuk of is alles compleet? Ik zie dat bepaalde patronen erg hardnekkig zijn en overal blijven opduiken. Maar ook steeds vaker zie ik weer een mooie felle kleur voorbijkomen, extra uitgelicht door dat stuk schaduwzijde. Toch zijn sommige stukjes maar moeilijk te plaatsen. Hoort dit stukje kerk wel echt bij mij? Past dit uiteindelijk wel bij mijn carriere? Is dit eigenlijk wel een stukje liefdesverdriet of lijkt het alleen maar zo?
Miljarden stukjes, van het diepste zwart tot helderwit. Wat een onmogelijk complex beeld van de hemel. En God maar puzzelen.
En terwijl er langzaam stekende pijnen in mijn onderrug komen vanwege het voortdurend gebogen hangen over de eettafel, die bezaaid is met duizend stukjes, die allemaal een eigen plekje moeten gaan krijgen, trek ik de puzzellijn in gedachten door naar het echte leven:
Heb ik alle randjes nou inmiddels al een beetje in zicht? Begint er al iets moois te ontstaan? Mist er nou nog ergens een stuk of is alles compleet? Ik zie dat bepaalde patronen erg hardnekkig zijn en overal blijven opduiken. Maar ook steeds vaker zie ik weer een mooie felle kleur voorbijkomen, extra uitgelicht door dat stuk schaduwzijde. Toch zijn sommige stukjes maar moeilijk te plaatsen. Hoort dit stukje kerk wel echt bij mij? Past dit uiteindelijk wel bij mijn carriere? Is dit eigenlijk wel een stukje liefdesverdriet of lijkt het alleen maar zo?
Miljarden stukjes, van het diepste zwart tot helderwit. Wat een onmogelijk complex beeld van de hemel. En God maar puzzelen.
Log in om te reageren.
