Geloof me, ik heb het doodnormaalste leven ooit. Daar lijkt ’t vaak niet op, maar daar moet je je echt niks van aantrekken. Want mijn werkweek, die is al even gewoontjes als mijn weekend, waarin ik citroengembervolkorenkoekjes bak en ontzettend blije anime kijk (Japanse tekenfilms). Of mijn pa mijn weekendkoffertje op wieltjes door m’n slaapkamer smijt, omdat ik zo treuzel met inpakken. Je gelooft me niet? Echt niet? Okee, ik zal ’t bewijzen.
Neem vanochtend, een heel normale ochtend. In Utrecht dus. Ik zit heel saai een boek te lezen. Chronicles of the Vikings, over de heel alledaagse omzwervingen van de Vikingen. Ik maak thee in het keukentje, en vind dan opeens in mijn keukenkastje, in een vaasje dat niet van mij is, allerlei Zuid-Amerikaans briefgeld. Terwijl ik Europa nooit uit ben geweest. Typisch iets voor mijn huisgenootje om een relatie met een Colombiaanse drugsbaron te hebben. Oh ja, en dat terrasje met m’n favoriete oud-buurjongen (boomlange doom metal drummer bedekt met Aziatische tatoeages, studeert voor humanistisch raadsman) gaat niet door, want zijn band moet die avond onverwachts optreden. Supersaai, dat zei ik toch? “Tenzij je deze kant uit wil komen, ”sms’te hij. Dus ren ik 5 minuten later naar de bus richting Zuilen, met blote voeten in m’n gympies (want geen schone sokken meer), verlies halverwege 1 van mijn lievelingsoorbellen, en hoop maar dat m’n OV-chipkaart is opgeladen, want ‘k heb ‘m zo snel langs de oplader geroetsjt. Doodsaaie ochtend. Serieus.
Je twijfelt nog steeds? Goed, vanmiddag dan. Toen heb ik heel doorsnee op een bankje te Utreg Centraal een praatje aangeknoopt met een flamboyante striptekenaar, type catwalk-model, en hem meteen ingelijfd bij m’n tijdschrift. Toen op m’n werk rondgedrenteld in de docentenkamer, met in m’n hand een plastic bekertje met Sweet Chili Mexican Spices kruidenthee, en onder m’n arm ’t megaboeket bloemen dat ik van de doom drummer heb gekregen. De bijlesleerlinge voor wie ik net een fantastisch Engels krantenartikel heb uitgeprint -over kittens die uit een cementfabriek zijn gered- sluipt voorbij met een schuldig gezicht. Komt inderdaad niet opdagen wanneer de schoolbel brult. Heel gewoon, net zoals de week daarvoor.
Kom op zeg, waarom geloof je er nog steeds niks van? Dat ik ‘s avonds eten moest koken voor m’n meidenkring, dat komt ook zo vaak voor. Want we eten drie keer per maand, om de beurt bij iemand thuis. En het is toch heel normaal dat het universum net gaat tegenwerken als ik moet koken? Dat de Knoflook-keukengemak dan net van de aardbodem, d.w.z. het kruidenschap, verdwenen is? En de HEMA dan maar vijf kleine ovenschaaltjes heeft, terwijl we toch echt met zes meiden zijn? Geen wonder dat wanneer mijn kringzusjes de twee trappen opstommelen naar mijn kamer, ik nog maar net de worteltjes heb geschild. Bovendien, het is absoluut niet gek dat wanneer ’t eten bijna klaar is er opeens kleine ronde dingetjes naar beneden storten in de combimagnetron. Plof! Plof! Plof! “Meiden,” roep ik geschrokken “de kersen knallen uit de clafoutis!” “De wat?”, roepen mijn kringzusters in koor. “De warme kersencake!”, roep ik terug. Heel normaal. Heel saai. Absoluut niet interessant.
Nee, echt, ik meen het! Heeft één van jullie toevallig een paar spannende dagen die ik lenen kan? In ruil voor mijn alledaagse dagen?
Neem vanochtend, een heel normale ochtend. In Utrecht dus. Ik zit heel saai een boek te lezen. Chronicles of the Vikings, over de heel alledaagse omzwervingen van de Vikingen. Ik maak thee in het keukentje, en vind dan opeens in mijn keukenkastje, in een vaasje dat niet van mij is, allerlei Zuid-Amerikaans briefgeld. Terwijl ik Europa nooit uit ben geweest. Typisch iets voor mijn huisgenootje om een relatie met een Colombiaanse drugsbaron te hebben. Oh ja, en dat terrasje met m’n favoriete oud-buurjongen (boomlange doom metal drummer bedekt met Aziatische tatoeages, studeert voor humanistisch raadsman) gaat niet door, want zijn band moet die avond onverwachts optreden. Supersaai, dat zei ik toch? “Tenzij je deze kant uit wil komen, ”sms’te hij. Dus ren ik 5 minuten later naar de bus richting Zuilen, met blote voeten in m’n gympies (want geen schone sokken meer), verlies halverwege 1 van mijn lievelingsoorbellen, en hoop maar dat m’n OV-chipkaart is opgeladen, want ‘k heb ‘m zo snel langs de oplader geroetsjt. Doodsaaie ochtend. Serieus.
Je twijfelt nog steeds? Goed, vanmiddag dan. Toen heb ik heel doorsnee op een bankje te Utreg Centraal een praatje aangeknoopt met een flamboyante striptekenaar, type catwalk-model, en hem meteen ingelijfd bij m’n tijdschrift. Toen op m’n werk rondgedrenteld in de docentenkamer, met in m’n hand een plastic bekertje met Sweet Chili Mexican Spices kruidenthee, en onder m’n arm ’t megaboeket bloemen dat ik van de doom drummer heb gekregen. De bijlesleerlinge voor wie ik net een fantastisch Engels krantenartikel heb uitgeprint -over kittens die uit een cementfabriek zijn gered- sluipt voorbij met een schuldig gezicht. Komt inderdaad niet opdagen wanneer de schoolbel brult. Heel gewoon, net zoals de week daarvoor.
Kom op zeg, waarom geloof je er nog steeds niks van? Dat ik ‘s avonds eten moest koken voor m’n meidenkring, dat komt ook zo vaak voor. Want we eten drie keer per maand, om de beurt bij iemand thuis. En het is toch heel normaal dat het universum net gaat tegenwerken als ik moet koken? Dat de Knoflook-keukengemak dan net van de aardbodem, d.w.z. het kruidenschap, verdwenen is? En de HEMA dan maar vijf kleine ovenschaaltjes heeft, terwijl we toch echt met zes meiden zijn? Geen wonder dat wanneer mijn kringzusjes de twee trappen opstommelen naar mijn kamer, ik nog maar net de worteltjes heb geschild. Bovendien, het is absoluut niet gek dat wanneer ’t eten bijna klaar is er opeens kleine ronde dingetjes naar beneden storten in de combimagnetron. Plof! Plof! Plof! “Meiden,” roep ik geschrokken “de kersen knallen uit de clafoutis!” “De wat?”, roepen mijn kringzusters in koor. “De warme kersencake!”, roep ik terug. Heel normaal. Heel saai. Absoluut niet interessant.
Nee, echt, ik meen het! Heeft één van jullie toevallig een paar spannende dagen die ik lenen kan? In ruil voor mijn alledaagse dagen?
Log in om te reageren.
