Een van de leerlingen van de kleutergroep knipte in haar hand. Dit deed ze zo diep dat er een plasje bloed op de vloer ontstond. Ik rende naar de EHBO doos en vond een aantal rubberen handschoenen die keihard waren geworden.
Het meisje gaf geen krimp. Er druppelde gestaag bloed uit haar hand. En juist omdat ze er zo stil bij stond werd onze neiging om te helpen groter dan onze angst voor het bloed. We ruimden op, maakten schoon en verbonden de wond. Zonder handschoenen. Hoewel de wond te diep was om niet gehecht te worden, wisten we dat hechten er niet in zat. Dus vogelden we met hechtpleisters en ander materiaal om de wond goed dicht te krijgen.
We voelden ons vrij veilig. Per slot van rekening was het kind van een collega. Het viel ons niet op dat de andere volwassenen ons aankeken en observeerden, maar geen enkele assistentie verleenden. Toen de moeder van het meisje enkele weken later plotseling ernstig ziek werd en overleed aan de gevolgen van aids viel het kwartje. Keken we terug naar de gebeurtenis en begrepen toen pas waarom niemand het meisje had geholpen.
Aids in Afrika. Niemand praat erover. Maar iedereen vreest het. Een paar jaar later was ik weer in Afrika. Sprak ik met een aantal mensen over de aidsproblematiek. Het werd grif ontkend. Wij westerlingen maakten het alleen maar erger. Het viel echt reuze mee en mensen gingen er tegenwoordig echt niet zo mee om als wij in het westen beweerden. Ze namen hun medicatie en lieten zich niet gek meer maken.
Wij probeerden ons ook niet gek te laten maken: Thuisgekomen ontwikkelden we vage klachten. Die niet overgingen, toenamen en weer afnamen. De huisarts begon uit zichzelf over HIV en vroeg ons op de man af of we in aanraking waren geweest met besmet bloed of anderzijds risico hadden genomen. We gaven direct onze toestemming op HIV te testen. Toen we de uitslag kregen bleek dat een van ons Pfeiffer had en dat de ander besmet was met TBC.
Tijd voor een vreugdedansje.
Het meisje gaf geen krimp. Er druppelde gestaag bloed uit haar hand. En juist omdat ze er zo stil bij stond werd onze neiging om te helpen groter dan onze angst voor het bloed. We ruimden op, maakten schoon en verbonden de wond. Zonder handschoenen. Hoewel de wond te diep was om niet gehecht te worden, wisten we dat hechten er niet in zat. Dus vogelden we met hechtpleisters en ander materiaal om de wond goed dicht te krijgen.
We voelden ons vrij veilig. Per slot van rekening was het kind van een collega. Het viel ons niet op dat de andere volwassenen ons aankeken en observeerden, maar geen enkele assistentie verleenden. Toen de moeder van het meisje enkele weken later plotseling ernstig ziek werd en overleed aan de gevolgen van aids viel het kwartje. Keken we terug naar de gebeurtenis en begrepen toen pas waarom niemand het meisje had geholpen.
Aids in Afrika. Niemand praat erover. Maar iedereen vreest het. Een paar jaar later was ik weer in Afrika. Sprak ik met een aantal mensen over de aidsproblematiek. Het werd grif ontkend. Wij westerlingen maakten het alleen maar erger. Het viel echt reuze mee en mensen gingen er tegenwoordig echt niet zo mee om als wij in het westen beweerden. Ze namen hun medicatie en lieten zich niet gek meer maken.
Wij probeerden ons ook niet gek te laten maken: Thuisgekomen ontwikkelden we vage klachten. Die niet overgingen, toenamen en weer afnamen. De huisarts begon uit zichzelf over HIV en vroeg ons op de man af of we in aanraking waren geweest met besmet bloed of anderzijds risico hadden genomen. We gaven direct onze toestemming op HIV te testen. Toen we de uitslag kregen bleek dat een van ons Pfeiffer had en dat de ander besmet was met TBC.
Tijd voor een vreugdedansje.
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
