Verlegen zijn is een lastig ding. Al van jongs af aan keek ik op tegen nieuwe situaties, andere mensen leren kennen en met andere mensen zijn. Dagenlang verschool ik mij achter boeken, mijn technisch lego en mijn moeders rokken om maar niet het contact te hoeven aangaan met wie dan ook.
In de nodige research voor dit onderwerp kwam ik op internet de vereniging van verlegen mensen tegen. Het viel me op dat deze club is opgericht in mijn geboortejaar 1984, wat natuurlijk een duidelijk teken aan de wand is en tevens hét overtuigende bewijs dat God voorziet in ál mijn noden, zelfs voordat ik er zicht op heb. Overigens vraag ik me serieus af hoe de vele uitstapjes, cursusdagen en jaarvergaderingen er praktisch uitzien bij deze vereniging. Eindeloze vragenrondjes omdat niemand wat durft te zeggen, een voorzitter die niet durft te openen en lunches en borrels die in pijnlijke stiltes verlopen. Maar ik dwaal af.
Stikjaloers word ik dus van mensen die zomaar op een wildvreemd iemand afstappen om vervolgens de meest gevoelige en diepzinnige gesprekken te voeren. Als een volmaakte gastheer iedereen een warm gevoel gevend van ‘ik word gezien en gewaardeerd’. Goede en weloverwogen vragen, diepe of meelevende blikken, instemmend geknik of geruststellend gemompel, en al die andere contactuele eigenschappen die een succesvol sociaal wezen maken, lijken mij geheel te zijn ontgaan. Nee, dan een rode blos, verlegen blik en klamme handjes bij een kennismaking, dáár maak je vrienden mee!
Om deze zoveelste neerwaartse spiraal te doorbreken besloot ik in april om een ultieme gedragsverandering te bewerkstelligen: ik begon als gastheer bij de polikliniek oogheelkunde in het plaatselijk medisch centrum. Koffie schenken, patiënten de weg wijzen of ergens heen brengen, naar de baliemeisjes kijken, maar bovenal praatjes aanknopen met iedereen. Ik moest eraan geloven. Na een wat onwennige start stak ik van wal, of beter gezegd, stak mén van wal. Ik merkte namelijk dat mensen vanzelf begonnen te praten als ik eenmaal begon met hen aanspreken. Of ze mij niet ergens van kenden (kerk) of ik geneeskunde studeer (nee) en hoeveel dit werk nou verdient (niets). Ik was aangenaam verrast door het feit dat het lukte: meneer De Spotter als beginnende socialite
Toen kwam opeens een mailtje van de grote vissenbaas. Of ik ook langs zou komen op het grote funky vissenfeest 10 juni?
Play that funky music, shy boy!
In de nodige research voor dit onderwerp kwam ik op internet de vereniging van verlegen mensen tegen. Het viel me op dat deze club is opgericht in mijn geboortejaar 1984, wat natuurlijk een duidelijk teken aan de wand is en tevens hét overtuigende bewijs dat God voorziet in ál mijn noden, zelfs voordat ik er zicht op heb. Overigens vraag ik me serieus af hoe de vele uitstapjes, cursusdagen en jaarvergaderingen er praktisch uitzien bij deze vereniging. Eindeloze vragenrondjes omdat niemand wat durft te zeggen, een voorzitter die niet durft te openen en lunches en borrels die in pijnlijke stiltes verlopen. Maar ik dwaal af.
Stikjaloers word ik dus van mensen die zomaar op een wildvreemd iemand afstappen om vervolgens de meest gevoelige en diepzinnige gesprekken te voeren. Als een volmaakte gastheer iedereen een warm gevoel gevend van ‘ik word gezien en gewaardeerd’. Goede en weloverwogen vragen, diepe of meelevende blikken, instemmend geknik of geruststellend gemompel, en al die andere contactuele eigenschappen die een succesvol sociaal wezen maken, lijken mij geheel te zijn ontgaan. Nee, dan een rode blos, verlegen blik en klamme handjes bij een kennismaking, dáár maak je vrienden mee!
Om deze zoveelste neerwaartse spiraal te doorbreken besloot ik in april om een ultieme gedragsverandering te bewerkstelligen: ik begon als gastheer bij de polikliniek oogheelkunde in het plaatselijk medisch centrum. Koffie schenken, patiënten de weg wijzen of ergens heen brengen, naar de baliemeisjes kijken, maar bovenal praatjes aanknopen met iedereen. Ik moest eraan geloven. Na een wat onwennige start stak ik van wal, of beter gezegd, stak mén van wal. Ik merkte namelijk dat mensen vanzelf begonnen te praten als ik eenmaal begon met hen aanspreken. Of ze mij niet ergens van kenden (kerk) of ik geneeskunde studeer (nee) en hoeveel dit werk nou verdient (niets). Ik was aangenaam verrast door het feit dat het lukte: meneer De Spotter als beginnende socialite
Toen kwam opeens een mailtje van de grote vissenbaas. Of ik ook langs zou komen op het grote funky vissenfeest 10 juni?
Play that funky music, shy boy!
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
