De afgelopen maanden ontwikkelde zich een bevremende gewoonte bij mij. Op een willekeurige onderwijsvrije dag werd ik tijdens het zappen opeens gegrepen door het fenomeen kookprogramma. Mijn vrije dagen werden sindsdien volkomen ingekapseld door een zeer streng roosterschema. Om twaalf uur begon ik bij Belgie 1 met Dagelijkse Kost, ondertussen het begin van de herhaling van Topchef missend. Daarna snel overschakelen om de rest van het uur wél te kunnen zien. Dan is het vanaf één uur rustig, maar voor half vier kun je nog even Born2Cook zien, en daarna op Net5 nog Ready Steady Cook kijken.
Zo zag ik op het toppunt van mijn kijkzonde per dag bijna 2,5 uur aan kookprogramma’s voorbijtrekken. Hele legioenen aan amateurs met sterrenkok ambities heb ik, al dan niet in competitieverband, zien werken in restaurants, kookstudio’s en weet ik veel wat. Tientallen bereidingen op tafel zien verschijnen en afgesnauwd horen worden door echte chefkoks, met of zonder 2 sterren onderkin.
Maar waarom dan toch al die programma’s kijken zult u zich zeker afvragen, vrolijke vis vrienden? Ik durf het bijna niet te melden, maar ik denk omdat ik het zo gezellig, zo huiselijk vind. Het vrolijke gesis van de ingrediënten in de pan, het kwistig rondstrooien van de kruiden en met name het kabbelende gekeuvel over bovenstaande maakt mijn bitterzoete hartje week.
Maar aan de andere kant. Wat maakt het uit, er zit toch ook een mooie bijbelse kant aan! Eten heeft nou eenmaal altijd grote aantrekkingskracht op mensen. Foute vruchten, borden met linzen, broden en vissen, we gingen altijd al voor de bijl. En met de enorme opmars van de fair trade en heuse voedsel cooperaties kan het ook allemaal moreel verantwoord.
Dus daar gaan we dan: een goed gevulde koelkast waar de meest fantastische gerechten uit verschijnen, een rijke dis die ik vriend en vijand voorzet. Brasserie De Spotter opent haar deuren. In een vlaag van verstandsverbijstering kocht ik deze week in een opwelling alvast een heuse grillpan. Party at my place!
Zo zag ik op het toppunt van mijn kijkzonde per dag bijna 2,5 uur aan kookprogramma’s voorbijtrekken. Hele legioenen aan amateurs met sterrenkok ambities heb ik, al dan niet in competitieverband, zien werken in restaurants, kookstudio’s en weet ik veel wat. Tientallen bereidingen op tafel zien verschijnen en afgesnauwd horen worden door echte chefkoks, met of zonder 2 sterren onderkin.
Maar waarom dan toch al die programma’s kijken zult u zich zeker afvragen, vrolijke vis vrienden? Ik durf het bijna niet te melden, maar ik denk omdat ik het zo gezellig, zo huiselijk vind. Het vrolijke gesis van de ingrediënten in de pan, het kwistig rondstrooien van de kruiden en met name het kabbelende gekeuvel over bovenstaande maakt mijn bitterzoete hartje week.
Maar aan de andere kant. Wat maakt het uit, er zit toch ook een mooie bijbelse kant aan! Eten heeft nou eenmaal altijd grote aantrekkingskracht op mensen. Foute vruchten, borden met linzen, broden en vissen, we gingen altijd al voor de bijl. En met de enorme opmars van de fair trade en heuse voedsel cooperaties kan het ook allemaal moreel verantwoord.
Dus daar gaan we dan: een goed gevulde koelkast waar de meest fantastische gerechten uit verschijnen, een rijke dis die ik vriend en vijand voorzet. Brasserie De Spotter opent haar deuren. In een vlaag van verstandsverbijstering kocht ik deze week in een opwelling alvast een heuse grillpan. Party at my place!
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
