Ik vind de dood inspirerender dan de belofte van nieuw leven.
En ik schrik nu ik dat schrijf. Want het is het Pasen: het feest van de opstanding. En ik zou niet weten wat ik daar nu over moet zeggen.
Het zal iets te maken hebben met het cynisme in onze cultuur en in mijn hart. Alle verhalen van hoop die ik ken zijn oppervlakkig, ongeloofwaardig en weinig integer. Er wordt ons elke dag zoveel beloofd. Mijn nieuwe leven kan elk moment beginnen met Swiffer of Yakult. Een nieuwe toekomst schijnt elke vier jaar weer te gloren voor Nederland, zeggen de politici. En in 2014 worden we eindelijk wereldkampioen.
Dus waarom zou ik er geloof aan hechten als een god mij nieuw leven belooft? En ik zie al helemaal geen reden om mijn levensstijl daarvoor drastisch te wijzigen. De dagelijkse beloften die anderen mij bieden, hoe oppervlakkig en ongeloofwaardig ook, vragen tenminste niet om een radicale keuze. Zij vragen enkel om een aankoop, om het rood inkleuren van een vakje of om simpelweg mee te hossen met een oranje massa.
En dus weet ik niet wat ik nog moet zeggen over dat grote verhaal van de opstanding van Jezus. Dan praat ik liever over het lot dat ons allen treft en dat de inspiratiebron vormt voor de grote schrijvers van alle tijden: de dood. Want geloof, hoop en liefde zijn gewoon weinig literair.
En toch blijkt telkens weer dat er een groot verlangen bestaat naar een geloofwaardig en diepzinnig verhaal van hoop voor onze tijd. Iets wat zich uit de modderigheid van onze werkelijkheidsbeleving naar boven dringt en zindert van belofte.
Over de liefde zijn veel meer liedjes geschreven dan over de dood. Want de liefde moet je zingen. Zo is het met de opstanding en het nieuwe leven. Voor mij is het christelijke verhaal nog altijd het meest diepzinnige, geloofwaardige en integere verhaal van hoop dat ik ken. Misschien wel hierom: omdat het inspiratie put uit de dood: als weg naar nieuw leven.
En ik schrik nu ik dat schrijf. Want het is het Pasen: het feest van de opstanding. En ik zou niet weten wat ik daar nu over moet zeggen.
Het zal iets te maken hebben met het cynisme in onze cultuur en in mijn hart. Alle verhalen van hoop die ik ken zijn oppervlakkig, ongeloofwaardig en weinig integer. Er wordt ons elke dag zoveel beloofd. Mijn nieuwe leven kan elk moment beginnen met Swiffer of Yakult. Een nieuwe toekomst schijnt elke vier jaar weer te gloren voor Nederland, zeggen de politici. En in 2014 worden we eindelijk wereldkampioen.
Dus waarom zou ik er geloof aan hechten als een god mij nieuw leven belooft? En ik zie al helemaal geen reden om mijn levensstijl daarvoor drastisch te wijzigen. De dagelijkse beloften die anderen mij bieden, hoe oppervlakkig en ongeloofwaardig ook, vragen tenminste niet om een radicale keuze. Zij vragen enkel om een aankoop, om het rood inkleuren van een vakje of om simpelweg mee te hossen met een oranje massa.
En dus weet ik niet wat ik nog moet zeggen over dat grote verhaal van de opstanding van Jezus. Dan praat ik liever over het lot dat ons allen treft en dat de inspiratiebron vormt voor de grote schrijvers van alle tijden: de dood. Want geloof, hoop en liefde zijn gewoon weinig literair.
En toch blijkt telkens weer dat er een groot verlangen bestaat naar een geloofwaardig en diepzinnig verhaal van hoop voor onze tijd. Iets wat zich uit de modderigheid van onze werkelijkheidsbeleving naar boven dringt en zindert van belofte.
Over de liefde zijn veel meer liedjes geschreven dan over de dood. Want de liefde moet je zingen. Zo is het met de opstanding en het nieuwe leven. Voor mij is het christelijke verhaal nog altijd het meest diepzinnige, geloofwaardige en integere verhaal van hoop dat ik ken. Misschien wel hierom: omdat het inspiratie put uit de dood: als weg naar nieuw leven.
Log in om te reageren.
