Het is Tweede Paasdag. Ik zit bij m’n ouders in de tuin te genieten van de zon. Onze ADHD- hond ligt rustig te slapen op ’t gras, m’n broertjes zijn aan het tafeltennissen, en een wit vlindertje dwarrelt blij voorbij. Nu ik weer gewend ben aan de chaos van ons propvolle huis, vind ik thuis zijn toch ‘t allergezelligste in ‘t universum… Dan vraagt m’n vader opeens "Solveig, hoe laat wilde je de trein terug naar Utrecht hebben?" Hè, ben ik net gewend, moet ik weer terug naar m’n kamer. Waarom kan ik mijn thuisgevoel niet in een weekendtas stoppen?
Een paar uur later sta ik, beladen met bagage, voor de deur van "mijn" huis in Utreg City. Frummel, frummel, waar is m’n Loch-Ness-Monster-sleutelhanger gebleven? Oh ja daar. Binnen is het donker. Waar is iedereen? Ik weet dat m’n huisgenootje in de VS stage loopt, maar waar is m’n hospita? Oh ja, die zou een weekje naar Zeeland gaan. Ik sleep de weekendtas, schooltas en pc-tas één voor één twee trappen omhoog. Dan ga ik op m’n bed zitten – komt nog uit de studententijd van m’n moeder- en denk aan wat m’n vrienden altijd zeggen over m’n kamer. "Woah, wat gezellig en sfeervol," roepen ze, "Dit is echt de mooiste kamer ooit, zo oud en groot…" Of "Heb je die poster zelf gemaakt? Wauw, die oude schoolplaat is ook echt supertof! En het park is zo dichtbij!"
Maar toch.....toch wilde ik dat je thuis in een weekendtas kon stoppen.
Maar gelukkig, alles went, zelfs dat je op kamers bent. Want hiero kan ik om half twee thuiskomen van een geniale verjaardagsborrel zonder dat iemand zeurt. Of de lekkerste bananabread op aarde kunnen bakken zonder dat de hond het opeet. Dat draagt een steentje – nee, een rotswand – bij aan ’t wennen. Met die bananabread ga ik langs die leuke mensen twee straten verder, die me anderhalve week terug een lift achterop de fiets gaven, en een huwelijksaanzoek erbij. Helaas moeten die mensen de volgende dag weer vroeg op (ik ook, maar dat weerhoudt me er niet van om tot 2 uur ’s nachts rond te stommelen) dus ik kan niet lang blijven hangen, helaas.
Even later zit ik weer in m’n uppie in ’t grote huis, zonder zelfs maar ’t gezelschap van een muis, voor zover ik weet. En dit weekend weer naar m’n ouders, want m’n broertje is jarig…WAAAH!
Waar is Thuis, en waarom kan ik ’t niet in een weekendtas stoppen?
Een paar uur later sta ik, beladen met bagage, voor de deur van "mijn" huis in Utreg City. Frummel, frummel, waar is m’n Loch-Ness-Monster-sleutelhanger gebleven? Oh ja daar. Binnen is het donker. Waar is iedereen? Ik weet dat m’n huisgenootje in de VS stage loopt, maar waar is m’n hospita? Oh ja, die zou een weekje naar Zeeland gaan. Ik sleep de weekendtas, schooltas en pc-tas één voor één twee trappen omhoog. Dan ga ik op m’n bed zitten – komt nog uit de studententijd van m’n moeder- en denk aan wat m’n vrienden altijd zeggen over m’n kamer. "Woah, wat gezellig en sfeervol," roepen ze, "Dit is echt de mooiste kamer ooit, zo oud en groot…" Of "Heb je die poster zelf gemaakt? Wauw, die oude schoolplaat is ook echt supertof! En het park is zo dichtbij!"
Maar toch.....toch wilde ik dat je thuis in een weekendtas kon stoppen.
Maar gelukkig, alles went, zelfs dat je op kamers bent. Want hiero kan ik om half twee thuiskomen van een geniale verjaardagsborrel zonder dat iemand zeurt. Of de lekkerste bananabread op aarde kunnen bakken zonder dat de hond het opeet. Dat draagt een steentje – nee, een rotswand – bij aan ’t wennen. Met die bananabread ga ik langs die leuke mensen twee straten verder, die me anderhalve week terug een lift achterop de fiets gaven, en een huwelijksaanzoek erbij. Helaas moeten die mensen de volgende dag weer vroeg op (ik ook, maar dat weerhoudt me er niet van om tot 2 uur ’s nachts rond te stommelen) dus ik kan niet lang blijven hangen, helaas.
Even later zit ik weer in m’n uppie in ’t grote huis, zonder zelfs maar ’t gezelschap van een muis, voor zover ik weet. En dit weekend weer naar m’n ouders, want m’n broertje is jarig…WAAAH!
Waar is Thuis, en waarom kan ik ’t niet in een weekendtas stoppen?
Log in om te reageren.
