Het weer en ik kunnen het niet goed met elkaar vinden. Er is zelfs sprake van wederzijdse haat. Neem vandaag (maandag): volgens m’n krant wordt het 20 graden met wat zon. Optimistisch laat ik m’n jas thuis. ’t Is immers juli, toch? Helaas is m’n krant ontzettend regionaal en weet niks over wat er in Amsterdam gebeurt.
Bij Hilversum betrekt de lucht. De eerste druppels miezerregen rollen over het treinraam. Als ik in Amsterdam de tram uitstap, plenst het. Het Nederlandse weer trekt zich lekker niks aan van zomerige kleren en chucks met gaten. Waarom heb ik m’n paraplu en jas thuis laten liggen? En ik moet nog wel naar de bibliotheek lopen en dan nog naar een ander gebouw! Gelukkig drijft de stad op toeristen en is er vlak tegenover de tramhalte een souvenirwinkeltje waar paraplu’s worden verkocht. Me verschuilend onder een toeristige paraplu loop ik verder, af en toe mopperend over het Nederlandse weer. Was ik maar in Italië.
Toen ik vorige zomer in Italië was, was de lucht strakblauw en scheen de zon. De eerste dag kon ik er nauwelijks bij hoe Bertolli-reclame het was: blauwe lucht, gouden zonlicht, cipressen, zwaluwen en villa’s op glooiende heuvels. En hoe warm en zonnig het was, want het was heel warm en heel zonnig. Als je in Nederland zegt “geen wolkje aan de lucht” bedoel je, “nou, er zijn wolken.... maar als je daar niet op let, lijkt het net alsof er meer lucht is dan wolken.” Hier was er geen enkele wolk. De tweede dag dacht ik: “Hee, de lucht is alweer helemaal blauw.” De derde dag dacht ik: “Ongelooflijk dat de lucht nog steeds blauw is.” De vierde dag begon ik te denken dat die blauwe lucht maar een saai blauw vlak was. De vijfde dag deed ik een regendans. Het hielp niet. De zesde dag begon ik - enigszins panisch - aan de mensen op de camping te vragen: “Heeft het hier al geregend?”. Iedereen antwoordde: “Nee.” Pas op de zevende dag verscheen er een bijbels wolkje zo groot als een vuist. Als je je vuist ervoor hield, zag je het wolkje niet meer. Nog nooit zo blij geweest met één miniscuul wolkje.
Terwijl ik door de Amsterdamse regen loop, realiseer ik me dat een eeuwig strakblauwe lucht maar saai zou zijn. Stel je eens voor: nooit meer indrukwekkende wolkenpartijen, nooit meer dreigend zwaar onweer of nooit meer gezellige regen terwijl je binnen zit. Dat zou kleurloos zijn. Dus neem ik me voor om voortaan aardiger tegen het weer te zijn, en wie weet? Misschien gaat het weer dan ook aardiger doen tegen mij en houdt het ook eens rekening met mij en de gaten in m’n schoenen
Bij Hilversum betrekt de lucht. De eerste druppels miezerregen rollen over het treinraam. Als ik in Amsterdam de tram uitstap, plenst het. Het Nederlandse weer trekt zich lekker niks aan van zomerige kleren en chucks met gaten. Waarom heb ik m’n paraplu en jas thuis laten liggen? En ik moet nog wel naar de bibliotheek lopen en dan nog naar een ander gebouw! Gelukkig drijft de stad op toeristen en is er vlak tegenover de tramhalte een souvenirwinkeltje waar paraplu’s worden verkocht. Me verschuilend onder een toeristige paraplu loop ik verder, af en toe mopperend over het Nederlandse weer. Was ik maar in Italië.
Toen ik vorige zomer in Italië was, was de lucht strakblauw en scheen de zon. De eerste dag kon ik er nauwelijks bij hoe Bertolli-reclame het was: blauwe lucht, gouden zonlicht, cipressen, zwaluwen en villa’s op glooiende heuvels. En hoe warm en zonnig het was, want het was heel warm en heel zonnig. Als je in Nederland zegt “geen wolkje aan de lucht” bedoel je, “nou, er zijn wolken.... maar als je daar niet op let, lijkt het net alsof er meer lucht is dan wolken.” Hier was er geen enkele wolk. De tweede dag dacht ik: “Hee, de lucht is alweer helemaal blauw.” De derde dag dacht ik: “Ongelooflijk dat de lucht nog steeds blauw is.” De vierde dag begon ik te denken dat die blauwe lucht maar een saai blauw vlak was. De vijfde dag deed ik een regendans. Het hielp niet. De zesde dag begon ik - enigszins panisch - aan de mensen op de camping te vragen: “Heeft het hier al geregend?”. Iedereen antwoordde: “Nee.” Pas op de zevende dag verscheen er een bijbels wolkje zo groot als een vuist. Als je je vuist ervoor hield, zag je het wolkje niet meer. Nog nooit zo blij geweest met één miniscuul wolkje.
Terwijl ik door de Amsterdamse regen loop, realiseer ik me dat een eeuwig strakblauwe lucht maar saai zou zijn. Stel je eens voor: nooit meer indrukwekkende wolkenpartijen, nooit meer dreigend zwaar onweer of nooit meer gezellige regen terwijl je binnen zit. Dat zou kleurloos zijn. Dus neem ik me voor om voortaan aardiger tegen het weer te zijn, en wie weet? Misschien gaat het weer dan ook aardiger doen tegen mij en houdt het ook eens rekening met mij en de gaten in m’n schoenen
Log in om te reageren.
