Makelaars zijn eng. Ik ben in een leeg appartement – de muren zijn kaal, in het plafond duiden draden waar ooit lampen licht gaven, meubels zijn slechts als fantoomgedachten bij ons en ik sta er onder het toeziend oog van een makelaar. De makelaar staat stoïcijns in de kamer, gekleed in een onkreukbaar pak, de kamer rondturend met een aantekeningenblok in de hand. De Makelaar Games, ook bekend als een huisbezichtiging, zijn begonnen.
Met nog tien anderen heb ik interesse in deze huurwoning. Het is dankzij de minimalistische indeling (alleen de badkamer is ingericht) erg ruim. Nonchalant bekijken we de muren, de ramen, het uitzicht, maar vanuit mijn ooghoeken zie ik de andere kandidaten rondkijken. Naar mij, naar elkaar. We nemen onze posities in. Slechts één persoon zal dit appartement mogen huren. En ik ben vastbesloten om die persoon mijzelf te laten zijn.
De makelaar knikt. Ik observeer de anderen en houd mijn rug tegen de muur van Slaapkamer 2. Een iemand is zo dwaas om gelijk op de makelaar af te rennen. Hij ziet de drempel van de deurpost niet en struikelt. In de verte klinkt een kerkklok. Een ander probeert de kraan uit, maar er komt niks uit. Net als ze haar hoofd dichtbij houdt om te kijken of er water uitkomt gutst het er uit. Doorweekt druipt ze af. De kerkklok luidt weer.
Ikzelf raak ondertussen verdwaald en vind het verstopte toilet. Ik weet niet of dit huis wat voor mij is en misschien moet ik wel opgeven. Maar dan krijg ik een appje met foto’s van leuke meubels. Ja, ik weet weer wat mijn doel is: een eigen huis. Ik stap de kleine kamer uit en overhandig de makelaar mijn papieren. De kerkklok luidt. “Ja, ik wil”, zeg ik hem, “dit appartement huren.”
Een week verstrijkt sindsdien. Ik ben weer thuis, waar ik nu woon, aan het bijkomen van de bezichtiging. Ik kan niks doen dan afwachten. Op mijn verjaardag krijg ik een mailtje en mijn hart brandt van blijdschap: ik mag de woning huren! Makelaars zijn leuk.
Met nog tien anderen heb ik interesse in deze huurwoning. Het is dankzij de minimalistische indeling (alleen de badkamer is ingericht) erg ruim. Nonchalant bekijken we de muren, de ramen, het uitzicht, maar vanuit mijn ooghoeken zie ik de andere kandidaten rondkijken. Naar mij, naar elkaar. We nemen onze posities in. Slechts één persoon zal dit appartement mogen huren. En ik ben vastbesloten om die persoon mijzelf te laten zijn.
De makelaar knikt. Ik observeer de anderen en houd mijn rug tegen de muur van Slaapkamer 2. Een iemand is zo dwaas om gelijk op de makelaar af te rennen. Hij ziet de drempel van de deurpost niet en struikelt. In de verte klinkt een kerkklok. Een ander probeert de kraan uit, maar er komt niks uit. Net als ze haar hoofd dichtbij houdt om te kijken of er water uitkomt gutst het er uit. Doorweekt druipt ze af. De kerkklok luidt weer.
Ikzelf raak ondertussen verdwaald en vind het verstopte toilet. Ik weet niet of dit huis wat voor mij is en misschien moet ik wel opgeven. Maar dan krijg ik een appje met foto’s van leuke meubels. Ja, ik weet weer wat mijn doel is: een eigen huis. Ik stap de kleine kamer uit en overhandig de makelaar mijn papieren. De kerkklok luidt. “Ja, ik wil”, zeg ik hem, “dit appartement huren.”
Een week verstrijkt sindsdien. Ik ben weer thuis, waar ik nu woon, aan het bijkomen van de bezichtiging. Ik kan niks doen dan afwachten. Op mijn verjaardag krijg ik een mailtje en mijn hart brandt van blijdschap: ik mag de woning huren! Makelaars zijn leuk.
Log in om te reageren.
