De (on-)balans opmaken

Het is vrijdagmiddag, begin van de middag ik heb rust. En… ik voel me goed. Dus schrijven, datgene dat ik zo graag doe. Even een moment om stil te staan, stil te staan bij waar ik me bevind. Daarmee kom ik gelijk uit bij de titel van de blog, daarbij is stilstaan een vereiste voor mij.

Vanochtend had ik een gesprek met een vriendin. Ik luisterde naar haar, en vertelde op mijn beurt waar ik me ‘bevond’. Ik vertelde over wat ik in mijn vorige blog deelde, over het beeld van een broeder van me die mij met God op een bankje zag zitten, als beeld bij mijn huidige situatie.

Daarbij kwam iets nieuws dat ik tegenkwam in mezelf, een zeer gewaar zijn van hoe ik me voel. Onder invloed van het niet langer aangevuurd worden door wat ik lees in christelijke boeken, ben ik me meer bewust van hoe het met me gaat. Ik weet niet hoe dat bij jou is, maar ik voel van alles. Dat heeft dan vaak een relatie met mijn energie. Ik realiseerde me in het gesprek met haar dat ik vooral met werk gewoon doorga, en er doorgaans veel voldoening voor terugkrijg. Tijdens een werkdag sta ik nauwelijks stil bij hoe ik me voel. En die onbalans werd me in ene duidelijk.

Onbalans tussen de andere dagen, zoals vandaag waarin ik veel tijd heb om stil te staan. En het lijkt alsof ik daar helemaal geen vat op heb. Dat goede en slechte (geen) energie me zomaar overvalt. Bij geen energie kijk ik wat tv. En ik probeerde er eerder vat op te krijgen door gezonder en vooral minder te eten. Ik merk bijvoorbeeld dat ik na mijn avondeten ook vaak enkele uren of een hele avond futloos ben.

Hoe dan ook ik belicht deze situatie van verschillende kanten en het gesprek met mijn vriendin liet me zien dat juist de voldoening en het doorgaan op een werkdag mij de brandstof geeft die ik op andere dagen mis. Dus, en dat is nieuw, heb ik ook zo nu en dan ondersteunende gesprekken met anderen. Waarbij er ook wederkerigheid is.

Dat brengt me bij iets anders, gesprekken één op één is echt helemaal mijn ding. Daar heeft God mij als het ware voor gemaakt. Hoe langer hoe meer realiseer ik mij dat ik daar gaven voor heb gekregen. Ja, er zijn meer dingen die ik kan. Ik ben sinds kort bijvoorbeeld voorzitter bij verschillende vergaderingen geweest en ook dat gaat me goed af. Maar mijn focus mag veel meer bij gesprekken met anderen liggen. Juist ook door het vele leeswerk dacht ik dat ik allerlei andere dingen mogelijk kon, het laatste is spreken voor groepen geweest, en dat is voor een keer leuk maar daar ben ik niet voor in de wieg gelegd.

Zo zijn er meer dingen geweest waarvan ik dacht, dat is iets voor mij. Ik heb een tijdje gedacht dat gebed iets voor me was en ik doe voorbede met een groepje bij een cursus. Daar heb ik veel plezier aan. En daaraan verbonden zijn terugkomavonden met kleine groepen die ik met anderen leid, ook geen probleem. Als ook profetie waarvan ik dacht, ja iets voor mij. Wat te denken van evangeliseren of genezings- bevrijdingsgebed. Ik heb het allemaal meegemaakt, over gelezen, cursussen over gevolgd de voorbije 7 jaar, maar mijn focus ligt bij wat ik nu doe, 1-op-1 gesprekken. Halleluja.

En ik kan me nu voorstellen dat ik nu ik dit weet, de balans opmaak. En even pas op de plaats maak. Ik denk, maar zeg nooit nooit, dat ik weet wat ik wil en kan. Dat ik doe wat me voldoening geeft, ik werk aan het Koninkrijk van God op aarde, mijn grote opdracht. En dat ik daarnaast mag rusten en mag optrekken maar nieuwe dingen laat voor wat ze zijn, misschien een enkele, ik zet de deur op een kier voor onverwachte zaken. Ik wil God niet in de weg zitten. Maar het is goed. Ik sta in mijn kracht. God voorziet van wat ik nodig heb. En ik hoef vooral niet te zijn als anderen, ik ben ik, perfect in Zijn ogen, uniek gemaakt door Mijn Maker. Amen.